Ο Γιώργος Σκανδάλης είναι παντοτινά ερωτευμένος με την Αθήνα
Σε αυτήν τη στήλη έχουν γραφτεί τόσα όμορφα κείμενα, για προορισμούς όμορφους ή προορισμούς που η ματιά των ταξιδιωτών έχρισαν ωραίους κι ας είναι κάπως πιο συνηθισμένοι. Ποτέ, κανείς δεν είχε γράψει κάτι για την Αθήνα, μέχρι που όταν ζητήσαμε από τον Γιώργο Σκανδάλη, φίλο μας, ποιητή, θεατρικού συγγραφέα, να γράψει κάτι, αποφάσισε εκπλήσσοντάς μας να μιλήσει για την ελληνική πρωτεύουσα, την ομορφάσχημη, αυτήν που ξεχνάμε να εκτιμήσουμε όσοι ζούμε εδώ. Διαβάζοντας το κείμενό του, ως μόνιμος κάτοικος Δουβλίνου πλέον, αισθάνθηκα το ρίγος που περιγράφει -εμένα βέβαια είναι η πατρίδα μου η Αθήνα, εγώ εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα. Αλλά δεν κρύβω πως συχνά έχω περάσει ξυστά δίπλα από τις ομορφιές της και τις αμέλησα...
Ας ξεκινήσει αυτή η καινούργια χρονιά με την εξής φιλοσοφία: ας κοιτάξουμε λίγο δίπλα μας, ίσως έχουμε αυτό που ψάχναμε όλη μας τη ζωή. Κι αυτό ισχύει για τόπους και ανθρώπους.
Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2020, η ώρα ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
Σε 24 ώρες θα ολοκληρωνόταν το πιο σημαντικό -μέχρι στιγμής- ταξίδι της ζωής μου στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα.
Για την τελευταία βράδια του ταξιδιού μας αποφασίσαμε λίγο απρόοπτα να περπατήσουμε στα στενά της Πλάκας και τα βήματά μας μας οδήγησαν στο γνωστό καφέ "Μελίνα". Για πολλούς Αθηναίους το μαγαζί αυτό μπορεί να θεωρείται τουριστικό, αλλά για μένα ήταν η στιγμή που μπόρεσα να καταλάβω τα συναισθήματά που ένιωθα και για το πού ανήκει η καρδιά μου.
Ζω στο μακρινό Τορόντο του Καναδά, εδώ μεγάλωσα, εδώ γεννήθηκα, εδώ πήγα σχολείο, εδώ έχω εναποθέσει τη ζωή μου ολόκληρη. Πιστεύω ότι ζω σε μία από τις καλύτερες χώρες του κόσμου. Απολαμβάνω κάθε εποχή του χρόνου: χειμώνας με τα έντονα μείον, καλοκαίρι με τη ζέστη να είναι αποπνικτική, φθινόπωρο με τα φύλλα να είναι στις αποχρώσεις του κόκκινου και του καφέ και την άνοιξη με ανθοστόλιστους κήπους παντού.
Αισθάνομαι πολύ τυχερός και ευγνώμων για όσα έχω και για όσα έχω καταφέρει εδώ. Είμαι πολύ περήφανος που το κράτος βοηθάει και δέχεται όλο τον κόσμο και μπορούμε να ζούμε με σεβασμό και αξιοπρέπεια.
Εδώ έχω κάνει τα πρώτα μου βήματα στο θέατρο. Εδώ έγραψα τα πρώτα μου θεατρικά έργα και την πρώτη μου ποιητική συλλογή. Εδώ είναι η αδερφή μου και η οικογένειά της. Εδώ βρίσκονται θαμμένοι οι γονείς μου. Εδώ ζω την καθημερινότητά μου.
Η καρδιά μου όμως ζει στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα μου
Αυτό που κατάλαβα πιο έντονα και δεν μπορούσα να ξεχάσω εκείνη τη βραδιά στο καφέ "Μελίνα" είναι ότι το μαγαζί δεν είχε κάτι ιδιαίτερο, ήταν απλά μια Πέμπτη λίγο πριν τα μεσάνυχτα, στο μαγαζί υπήρχαν λίγες παρέες και ένας τραγουδοποιός που μας κρατούσε συντροφιά με γνωστά ελαφρολαΐκά άσματα.
Παρακολουθώντας αυτή την πλούσια απλότητα κατάλαβα ότι αυτές τις στιγμές δεν θα τις βρω ποτέ στον Καναδά. Η Αθήνα μοιάζει με το μυαλό του καλλιτέχνη. Τουλάχιστον μοιάζει με το δικό μου μυαλό. Ένα χάος με πολλά συναισθήματα με εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις και αρκετή φαντασία.
Διανύοντας την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου, διαπιστώνω ότι την Ελλάδα την έχω ζήσει πολύ λίγο. Κάποια καλοκαίρια μικρός στον Πόρο και την Κρήτη και μια μικρή χούφτα χρόνια στην Αθήνα. Αυτό το λίγο στην Αθήνα έτυχε να συμπέσει στην ηλικία των 20 μου -ήταν τα πιο σημαντικά χρόνια τα οποία με διαμόρφωσαν και με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.
Την Αθήνα δεν την ήξερα καθόλου όταν πήρα την απόφαση να μετακομίσω. Τότε είχα το θράσος και το θάρρος της ηλικίας που πιστεύουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Όπως έκαναν κάποτε οι γονείς μου, αλλά... αντίστροφη πορεία! Μάζεψα τα πράγματά μου, όσα χωρούσαν σε δύο βαλίτσες και έφυγα από το σπίτι μου κι από τη χώρα μου. Ήξερα στο σύνολο 5 με 6 άτομα, αλλά δεν γνώριζα τίποτα για την ίδια την πόλη. Το πρώτο μου διαμέρισμα ήταν στην Ηλιούπολη δύο λεπτά από τον σταθμό του μετρό "Δάφνη". Αυτό που θυμάμαι σαν πρώτη εντύπωση είναι η πρώτη φορά που μπήκα στο μετρό και σκεφτόμουν με παράπονο γιατί κατηγορούν την Αθήνα ότι είναι βρώμικη, αφού είχε το πιο καθαρό μετρό που είχα δει.
Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φόρα που κατέβηκα στον σταθμό του μετρό "Ακρόπολη" και είδα την "Μελίνα" να με χαιρετάει, ένιωσα το σώμα μου να ζωντανεύει, ένα ρίγος και μια ανατριχίλα. Κοίταζα τα εκθέματα γύρω μου λες και βρισκόμουν σε μουσείο. Η Ακρόπολη, ένας ζωντανός οργανισμός που φωνάζει μέσα στα χρόνια.
Πλησιάζοντας περιφερειακά την ζώνη αυτή νιώθεις όλη την ενέργεια του πλανήτη συσσωρευμένη εκεί να θέλει να εκραγεί, να θέλει να σου αφηγηθεί την ιστορία της Γης από τη γέννησή της μέχρι και σήμερα. Κάπου είχα διαβάσει ότι επιστημονικά θεωρείται ένα από τα ενεργειακά σημεία στην Ελλάδα που σχηματίζουν ένα ισοσκελές τρίγωνο: Δελφοί (ναός του Απόλλωνα) – Ακρόπολη (Παρθενώνας) – Αίγινα (ναός της Αφαίας). Δεν έχω δει πότε μου κανέναν άνθρωπο να είναι δυστυχισμένος όταν είναι μέσα στην αγκαλιά της Ακρόπολης, όταν τύχει και περπατήσετε τον πεζόδρομο την επόμενη φορά θα με θυμηθείτε.
Χρόνια πριν καταλάβω ότι θα γινόμουν συγγραφέας πήγαινα στο λόφο του Φιλοπάππου, με την Αθήνα πιάτο και έγραφα. Το ίδιο πρωί πριν πάμε στο καφέ "Μελίνα" ένιωσα την ανάγκη να ξαναπάω για να επιβεβαιώσω τη θεωρία μου και να κλείσω τον κύκλο του ταξιδιού μου. Δέθηκε ένας κόμπος στον λαιμό μου και κατάλαβα ότι η Αθήνα για μένα είναι πηγή έμπνευσης, με εκφράζει, με καταλαβαίνει, με γεμίζει.
Ελισσαίος Κυρίλλου, Γεωργία Δρακάκη, Γιώργος Σκανδάλης
Εάν το διαβάζεις αυτό και μένεις στην Αθήνα ίσως να μην μπορείς να καταλάβεις τι νιώθω κάθε φορά που περνάω και βλέπω τον Παρθενώνα. Πώς είναι να περπατάς στα στενά της Πλάκας και να βλέπεις τα κτήρια, άλλα νεόδμητα και άλλα να τα ξεθωριάζει ο χρόνος. Η Αθήνα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που πάλλεται και αναπνέει. Έχει βιώσει τόσα πολλά μέσα στους αιώνες και ακόμα μπορεί και δίνει. Ο κόσμος ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της και ΖΕΙ, θέλει να βγαίνει έξω να περπατάει στους δρόμους της να απολαμβάνει το κάλεσμα της σαν άλλη σειρήνα.
Μπορεί η μετακόμιση εδώ να μην πέτυχε και να γύρισα πίσω στον Καναδά, αλλά πέρσι που την επισκέφθηκα με την αφορμή της παρουσίασης της πρώτης μου ποιητικής συλλογής αισθάνθηκα ξανά τον έρωτά μου για αυτήν.
Τις πρώτες μέρες όταν έφτασα είχα πάθει φοβερό jetlag, μέναμε στη Γλυφάδα και πεντέμισι η ώρα το πρωί έπαιρνα τους δρόμους και περπατούσα στην παραλία. Έβλεπα την ανατολή του ήλιου να ξεδιπλώνεται πάνω στο κύμα, είχα τη δυνατότητα σε αυτή την πόλη να μυρίζω την αύρα της θάλασσας.
Αυτό που θα συναντήσεις στην Αθήνα δεν θα το βρεις πουθενά στον κόσμο. Κόσμος να κάθεται με τις ώρες σε ζαχαροπλαστεία και καφετέριες και να αναλύουν τις ζωές τους αλλά και των άλλων. Παιδιά που τρέχουν και παίζουν στον δρόμο και στις πλατείες. Μουσικοί που παίζουν ρεμπέτικα Τρίτη μεσημέρι και το μαγαζί να είναι γεμάτο. Μια σπίθα ζωής, παντού.
Τα βράδια ξεκινούσαν με καλό φαγητό και η συνέχεια μάς έβρισκε σε μια θεατρική παράσταση -εδώ να προσθέσω ότι η Αθήνα είναι η μοναδική πόλη στον κόσμο που παίζουν τόσες πολλές παραστάσεις σε μια σεζόν. Άλλες βραδιές, απολαμβάναμε ένα ποτό στην παραλιακή ή στου Ψυρρή ή στο Γκάζι και άλλα βράδια σε μια μουσική σκηνή -κοινώς μπουζούκια. Κάθε μέρα υπάρχει και κάτι, είχαμε έρθει βέβαια και πέρσι, γιορτινή περίοδο, όταν ο Covid δεν υπήρχε...
Υπάρχει έμπνευση στην Αθήνα. Υπάρχει αυτή η ανεξήγητη ενέργεια που ποτίζει κάθε κύτταρό σου και θες να εκμεταλλευθείς κάθε δευτερόλεπτο.
Σε αυτή την πόλη όλοι μπορούν και έχουν τη δυνατότητα να βρουν το δικό τους στέκι, να βγουν, να φάνε έξω, να πιουν και να διασκεδάσουν, είτε έχουν λίγα είτε πολλά. Όταν προσγειώνεται το αεροπλάνο στην Αθήνα με κοροϊδεύουν όσοι ταξιδεύουν μαζί μου γιατί κλαίω από τη χαρά μου. Όταν φεύγω και πάλι κλαίω από λύπη. Αυτή είναι η Αθήνα. Η Αθήνα μου. Ένας έρωτας που σε γεμίζει όταν τον βρεις, αλλά μοιάζει παντοτινός όταν την αφήνεις.
Μέχρι την επόμενη φορά!
Με αγάπη,
Ο Καναδός
Ο Γιώργος Σκανδάλης είναι θεατρικός συγγραφέας και ποιητής, ενώ από κοινού με τον Ελισσαίο Κυρίλλου ίδρυσε πριν τέσσερα χρόνια την Ten Tone Productions. Η ποιητική του συλλογή “Οι Ερωσυλίες της Ερωφίλης” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λογότυπο.
