Diary: Η Πόλη μου, ένα φιλί με γεύση κανέλας και λίγο καυτό τσάι

Κωνσταντινούπολη ή απλά Πόλη; Όπως και να την αποκαλέσω, η μυρωδιά αυτού του τόπου στο μυαλό μου είναι το ίδιο έντονη. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα έντονη επιθυμία να επισκεφτώ αυτό το μέρος και όλα ακούγονταν γνώριμα στα αυτιά μου όταν κάποιος μιλούσε για την Πόλη. Το Τοπ Καπί, η Αγιά Σοφιά, το Μπλε Τζαμί και πόσα άλλα μέρη που απλά συμπλήρωσα την εικόνα τους για τα δικά μου μάτια όταν κατάφερα να βρεθώ μπροστά τους.

Σε γνώριζα, Κωνσταντινούπολη, απλά δεν είχα την τιμή να σε επισκεφτώ νωρίτερα…

Πρόκειται για μια μεγαλούπολη με εκατομμύρια κόσμο και χιλιάδες τουρίστες -πίστευα πως δε θα νιώσω άνετα να βρεθώ σε μεγάλους και κατάμεστους εμπορικούς δρόμους με υπερπληθυσμό. Ίσως ήμουν τυχερός, ίσως απλά να μαγεύτηκα από αυτόν τον τόπο και, τελικά, να μην πέρασε καν από το μυαλό μου… Η σκέψη γρήγορα καταρρίφθηκε και νιώθω ήδη πανευτυχής. Περίμενα να είναι φθηνά και φιλόξενα, όμως ο χώρος για εκπλήξεις καταλήφθηκε από αναπάντεχη ατμόσφαιρα χαράς και οικειότητας, ίσως πέραν των προσδοκιών μου. Οι ντόπιοι, πάντα χαμογελαστοί, συνεννοήσιμοι, και πάνω από όλα όχι πιεστικοί με τα ψώνια και τα παζάρια -τουλάχιστον, όχι με μένα.

Θυμήθηκα το Μαρακές, διάφορες γωνιές μού το έφερναν στο μυαλό, αλλά η Πόλη έχει έναν αέρα ανατολίτικο και δυτικό μαζί, μια ζεστασιά, μια οικειότητα που ψιθυρίζει και λίγο Ελλάδα, έχει κάτι ξεχωριστό. Η ιστορία της πόλης αυτής είναι που κάνει τη διαφορά, τα μουσεία της, οι γέφυρές της και φυσικά ο Βόσπορος. Το ηλιοβασίλεμα στον Βόσπορο δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ποτέ όμως.

Το αγαπημένο μου σημείο δεν είναι άλλο από τον Πύργο του Γαλατά. Κάθε πρωί θα περνούσα από εκεί, θα ψώνιζα σίγουρα μερικά ακόμα δώρα και θα ανέβαινα όλον τον δρόμο επάνω μέχρι την Ταξίμ. Κάπου στα μεταξύ θα είχα στα χέρια μου ένα κομμάτι μπακλαβά, λίγο καζάν ντιπί και ένα ποτήρι καυτό παραδοσιακό τσάι. Η επιστροφή για το ξενοδοχείο θα είναι πάλι κουραστική, θα κοιτάξω πάλι τη λίστα με τα αξιοθέατα, να δω τι άλλο έχει μείνει, και θα αναστενάξω βαθιά από ικανοποίηση που είχα μια ακόμα εξαιρετική ημέρα. Θα βιαστώ να μην αργήσω και να είμαι συνεπής στο ραντεβού μου, θα χαιρετήσω τον Τούρκο ρεσεψιονίστ που, παρότι ευγενικός, δε θα καταλάβει τα μισά από αυτά που λέω, και θα περπατήσω για το βραδινό μου στέκι.

Από το Εμίνονου, όπου ήταν το ξενοδοχείο που μέναμε με τον Ονούρ και την Ελένη, θα επιβιβαστώ από τη μαρίνα των πλοίων σε ένα από αυτά και θα καταλήξω στο Καντίκιοϊ, στην ανατολική πλευρά της Πόλης -γεωγραφικά, τώρα βρισκόμαστε Ασία! Η διαδρομή πάντα ίδια, τα μπαρ μπορεί και διαφορετικά. Πρώτη στάση για τούρκικο καφέ, χωρίς δεύτερη σκέψη, συνέχεια με το πιο παραδοσιακό κιουνεφέ και τέλος ένα ποτό (ή παραπάνω) στα στενά της περιοχής. Μου θυμίζει το Μοναστηράκι, γι’ αυτό μάλλον θέλω να έρχομαι εδώ πιο συχνά σε σχέση με τα πέριξ της πλατείας Ταξίμ. Δεν με εντυπωσίασε η εκεί νυχτερινή ζωή, πιθανόν γιατί δεν είναι του γούστου μου ο τρόπος με τον οποίο πάλλεται και φωνάζει.

Φλεβάρης 2020, μιλάμε για λίγες εβδομάδες πριν, με ένα ταξίδι δυσοίωνο και μια μέρα καθυστέρηση λόγω ισχυρών ανέμων. Μια διανυκτέρευση στην Ελβετία και ένα αίσθημα αβεβαιότητας για το αν θα ταξιδέψω τελικά. Αποζημιώθηκα, όχι από την εταιρεία, αλλά από αυτό το ταξίδι, που με άγγιξε σε κάθε βήμα που έκανα σε αυτόν τον τόπο. Συνάντησα την Ελένη μου, που ήρθε από το Παρίσι για να ζήσουμε μαζί την κωνσταντινουπολίτικη εμπειρία, και τον Ονούρ, που ήταν στη Σμύρνη στους παππούδες του και ήρθε για να μας κάνει έκπληξη. Γνώρισα τόσους ντόπιους όπως η γλυκύτατη κυρία Ayten και ο φιλικός Ramazan, που μας χαιρετούσε κάθε μέρα όταν περνάγαμε έξω από το μαγαζί του.

Ο Ονούρ θα αναζητήσει τις ρίζες του, η Ελένη θα ψωνίσει ό,τι βρει μπροστά της και εγώ θα προσπαθώ να οργανώσω ένα αξέχαστο ταξίδι, ζώντας την κάθε στιγμή.

Κάθομαι στον καναπέ μου, κοιτάζω τον Δερβίση που γυρίζει με τη φλόγα ενός ρεσώ κεριού, ονειρεύομαι πως είμαι ακόμα εκεί. Προγραμματίζω να πάω πάλι σύντομα, δε μου έφτασαν πέντε ημέρες… όχι γιατί δεν τα είδα όλα, αλλά γιατί θέλω να ζήσω λίγο ακόμα από τον παλμό της Πόλης που με μάγεψε, με ηρέμησε και με ταξίδεψε με τα μπαχάρια της και τη sui generis κουλτούρα της. Σε αυτό το ταξίδι, με συντρόφευσε η φωνή της Ντιλέκ Κοτς, με πολλά της τραγούδια, αν και το αγαπημένο μου δεν είναι άλλο από το «Μπαχάρι, κανέλα και φιλί…».

Πόλη μου, γλυκιά μου Πόλη, θα σε ξαναδώ σύντομα, στο υπόσχομαι…