Λευτέρης Δημηρόπουλος: Αναπολώ το διαφορετικό που έζησα στο Ιράν
Αντισυμβατικός ως χαρακτήρας, ανήσυχος ως καλλιτέχνης, χαρισματικός ως άνθρωπος και με πηγαίο χιούμορ, ο Λευτέρης Δημηρόπουλος μιλάει πάντα για πολύ ενδιαφέροντα θέματα. Αρκετά ταξίδια λείπουν από το παλμαρέ του ωστόσο το Ιράν του άφησε βαθιά χαραγμένες αναμνήσεις όταν ταξίδεψε στη χώρα πριν μερικά χρόνια. Ο Λευτέρης Δημηρόπουλος διηγήθηκε στο followgeorge.gr τους λόγους για τους οποίους βρέθηκε στη μακρινή χώρα της Περσίας, όσα τον γοήτευσαν ενώ μας εξομολογήθηκε τις ενδότερες σκέψεις του για αυτό το συναρπαστικό ταξίδι.
Για μένα μέχρι στιγμής ένα ταξίδι ζωής ήταν στο Ιράν. Τον Φεβρουάριο του 2016 ήμουν σε περιοδεία στη Θεσσαλονίκη με μια θεατρική παράσταση. Ξαφνικά ένα βράδυ πολύ αργά βρισκόμουν στο σπίτι μου και μου τηλεφώνησε ο Κώστας Φραγκολιάς. Ανησύχησα αρχικά λόγω της προχωρημένης ώρας, καθώς ο Κώστας κοιμάται συνήθως τέτοιες ώρες λόγω εργασίας. Τελικά σήκωσα το τηλέφωνο και ήταν για καλό. Με ρώτησε αν είχα διαβατήριο και η αλήθεια είναι ότι απόρησα. Διαβατήριο είχα αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν ίσχυε ή αν είχε λήξει. Στη συνέχεια με ενημέρωσε ότι επιλεχθήκαμε στην Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου των Καλλιτεχνών ώστε να συμμετέχουμε στο αντίστοιχο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ιράν / Προσωπικό αρχείο Λ. Δημηρόπουλου
Κάπως έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια. Ήταν ευκαιρία για μένα γιατί οι παραστάσεις ολοκληρώνονταν εκείνη την περίοδο και μετά θα είχα κενό. Οπότε ξεκινάει ένας αγώνας δρόμου για να ανανεώσω το διαβατήριο μου και μέσα σε μια εβδομάδα να φύγουμε για το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Ιράν. Να πω την αλήθεια με ξάφνιασε ευχάριστα όλο αυτό. Αγαπώ πολύ τον αθλητισμό αλλά περισσότερο το ποδόσφαιρο. Σε παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος σου και σου λέει ότι έχει οργανωθεί όλο αυτό, η Ελλάδα συμμετέχει για πρώτη φορά, έγινε μια επιλογή και είσαι μέσα σε αυτήν, σε ένα άθλημα που λατρεύεις και πρόκειται να πας ταξίδι σε μία χώρα που κατ’ επιλογή σίγουρα δεν θα πήγαινες ποτέ. Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, ενθουσιάστηκα αλλά ταυτόχρονα αγχώθηκα, με το αν θα προλάβω να βγάλω το διαβατήριό μου για να φύγω.
Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου των καλλιτεχνών στο «The 2nd Artists Football 7 World Cup» στο Ιράν τον Φεβρουάριο του 2016 / Προσωπικό αρχείο Λ. Δημηρόπουλου
Όταν πηγαίνεις σε μία χώρα στην οποία ζουν άνθρωποι με τελείως διαφορετική ιδιοσυγκρασία και νοοτροπία από τη δική σου, δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που θα σου κάνει εντύπωση. Μόλις ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα του αεροπλάνου ότι περάσαμε στον εναέριο χώρο του Ιράν, είδαμε όλες τις γυναίκες να βάζουν την μπούργκα στο κεφάλι τους. Ήταν κάτι ασυνήθιστο για εμάς. Από εκεί και πέρα μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό πολιτισμό ο οποίος να τονίσω ότι δεν έχει καμία σχέση με τον αραβικό. Αναφερόμαστε στον περσικό πολιτισμό.
Oleg Protasov και Λευτέρης Δημηρόπουλος σε στιγμές χαλάρωσης στο Ιράν / Προσωπικό αρχείο Λ. Δημηρόπουλου
Στο Ιράν παραμείναμε δύο εβδομάδες. Αρχικά πήγαμε σε ένα νησί, στο Qeshm, το οποίο βρίσκεται απέναντι από το Ντουμπάι και έπειτα στην Τεχεράνη. Στο διάστημα αυτό εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι στις βραδινές εξόδους και γενικά στα μπαρ, τα καφέ και τα κέντρα διασκέδασης απαγορεύεται το αλκοόλ. Οι επιλογές ήταν μετρημένες μεταξύ άλλων σε αναψυκτικά ή τσάι και πίτσα. Δεν είμαι πότης αλλά αυτό μου έκανε αίσθηση.
Οι καθιερωμένες φωτογραφίες με τους Ιρανούς φιλάθλους / Προσωπικό αρχείο Λ. Δημηρόπουλου
Επίσης, με εντυπωσίασαν κάποιοι περιορισμοί οι οποίοι όμως δεν περιόριζαν την ελευθερία των κινήσεων μας. Αν και στην αρχή μου φάνηκαν περίεργοι στην συνέχεια τους συνήθισα. Ενδεχομένως αν υπήρχαν παντού αυτοί οι περιορισμοί θα βοηθούσαν και στη σωστή αντιμετώπιση της καθημερινότητας. Χωρίς να ξεφεύγει ο καθένας πατώντας στο βωμό της ελευθερίας και χωρίς η ελευθερία να μετατρέπεται σε ασυδοσία. Σε μια τέτοια ουτοπική πραγματικότητα στην Ελλάδα, Θα αποφεύγαμε τα δυστυχήματα, τις φασαρίες σε ακραίο βαθμό και τους μεθυσμένους.
Λευτέρης Δημηρόπουλος, Κώστας Γκρέκας και Κώστας Φραγκολιάς / Προσωπικό αρχείο Λ. Δημηρόπουλου
Επιπλέον, στο Ιράν υπάρχει λογοκρισία. Το Facebook δεν λειτουργεί ούτε τα υπόλοιπα social media. Μόνο με το email μπορείς να δουλέψεις αλλά καθυστερεί αρκετά. Ωστόσο αν και στην αρχή με εμπόδισε στην συνέχεια δεν μου φάνηκε και τόσο κακό όταν άρχισα να το σκέφτομαι διαφορετικά. Στην Ελλάδα ο καθένας κρίνει, βρίζει και προσβάλλει τους πάντες ακόμα και την πολιτεία χωρίς κάποιος να τον σταματήσει. Στο Ιράν δεν υπάρχουν αυτά διότι απαγορεύονται από τις αρχές. Αν και το πολιτικό σύστημά τους διαφέρει από το δικό μας παρόλα αυτά θεωρώ ότι τα όρια που θέτουν, ίσως να είναι και απαραίτητα αν τελικά θέλεις να διατηρήσεις μια ισορροπία στις κοινωνικές επάλξεις.
Ιράν / Προσωπικό αρχείο Λ. Δημηρόπουλου
Όταν γύρισα πίσω στην Ελλάδα επιχείρησα αρκετές φορές να γυρίσω στο Ιράν και ίσως να τολμήσω μια νέα αρχή εκεί. Έκανα σημαντικές γνωριμίες όσο βρισκόμουν στη χώρα. Όμως επιστρέφοντας με πήρε η μπάλα του μικροαστισμού. Ήταν αδύνατον να αφήσω την δουλειά μου και τις προτάσεις που είχα για να φύγω. Το γεγονός αυτό με φόβισε ενώ μιλούσα με ανθρώπους και είχα την ευκαιρία να ρισκάρω και να μετακομίσω εκεί. Αλλά τα χρόνια πέρασαν, δεν το έκανα ποτέ και δεν νομίζω να το τολμήσω τώρα πια. Εκείνη την εποχή στο μυαλό μου είχα κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες τις οποίες δεν ήθελα να χαλάσω. Όταν όμως βγαίνω έξω από αυτόν τον μικρόκοσμο και τις παρατηρώ, βλέπω ότι ήταν ωρολογιακές βόμβες. Ήταν δεσμά που με έκαναν να νιώθω ασφαλής μέσα σε μια φυλακή. Όλο αυτό με νίκησε τότε.
Ιράν 2016 / Προσωπικό αρχείο Λ. Δημηρόπουλου
Αναπολώ μια ματαιοδοξία μου για αυτό το ταξίδι επειδή εκεί έζησα εμπειρίες που δεν τις είχα βιώσει ποτέ στη ζωή μου από δικές μου λάθος επιλογές. Αναπολώ το διαφορετικό που έζησα και εμένα σαν άνθρωπο προσωπικά μου αρέσουν αυτά. Στο Ιράν έχουν μια ξεχωριστή συνισταμένη σε σχέση με την Ελλάδα και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Όσοι έχουν τις ίδιες ανησυχίες με έμενα θα με καταλάβουν. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι ταξίδεψα και είδα κάτι άλλο.
Κάτω από τον Πύργο Milad στην Τεχεράνη / Προσωπικό αρχείο Λ. Δημηρόπουλου
Όποιος επισκεφτεί την Τεχεράνη θα του πρότεινα να ανέβει στον Πύργο Milad ο οποίος είναι ο έκτος υψηλότερος πύργος στον κόσμο. Ο πύργος είναι σημείο αναφοράς για τους τουρίστες. Υπάρχουν όμως μέρη τα οποία είναι πιο παραδοσιακά. Η Τεχεράνη είναι μία πόλη 9,5 εκατομμυρίων κατοίκων. Σίγουρα είναι must μια επίσκεψη στις τοπικές αγορές. Όσον αφορά τον πολιτισμό υπάρχουν κειμήλια του περσικού πλούτου σε όλη την χώρα. Το Ιράν είναι αχανές. Έξω από την Τεχεράνη υπάρχουν αρχαία μνημεία αλλά τα είδαμε μόνο μέσα από το λεωφορείο λόγω των υποχρεώσεών μας.
Στον Πύργο Milad, Τεχεράνη / Προσωπικό αρχείο Λ. Δημηρόπουλου
Όταν ταξιδεύω μου αρέσει να δοκιμάζω φαγητά της τοπικής κουζίνας. Το Ιρανικό φαγητό μοιάζει με το ανατολίτικο. Τα φαγητά τους έχουν μια εσάνς καυτερού αλλά διαφέρουν στα αρώματα και τα μπαχαρικά. Στα ξενοδοχεία που μας φιλοξενούσαν είχαν αναλάβει και την διατροφή μας. Αν και μπορούσα να επιλέξω φαγητά τα οποία ήταν πιο κοντά στα δικά μας, τα απέφευγα. Προτιμούσα το κεμπάπ τους που ήταν καταπληκτικό ενώ οι περισσότεροι από την αποστολή μας διάλεγαν πιο κλασσικά φαγητά.
Δοκιμάζοντας τις σπεσιαλιτέ της Ιρανικής κουζίνας / Προσωπικό αρχείο Λ. Δημηρόπουλου
Την εποχή που ταξίδεψα στο Ιράν είχα αφήσει τα μαλλιά και τα γένια μου μακριά. Φορούσα συνέχεια μαντήλια στο κεφάλι, οπότε όταν περπατούσαμε στο δρόμο νόμιζαν ότι είμαι ο μεταφραστής, ότι είμαι δικός τους και με πλησίαζαν να μου μιλήσουν στη γλώσσα τους. Όμως ο μεταφραστής απαντούσε λέγοντας τους ότι είμαι και εγώ Έλληνας. Ουσιαστικά η πρώτη επαφή ήταν αυτή. Κατά τ’ άλλα οι Ιρανοί είναι ένας πολύ φιλόξενος λαός. Σαν αποστολή δεν μας υποχρέωναν να μένουμε μόνο μέσα στο ξενοδοχείο. Είχαμε τη δυνατότητα να βγαίνουμε έξω. Οι ντόπιοι δεν πολυμιλούν αγγλικά και έχουν καταγραφεί σε κινητά επικά σκηνικά, όταν προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε μαζί τους.
Ιράν / Προσωπικό αρχείο Λ. Δημηρόπουλου
Νυχτερινή ζωή στο Ιράν δεν υπάρχει. Μία φορά έτυχε να μας πάει ο διερμηνέας σε ένα μαγαζί για να δούμε πως είναι τα μπουζούκια τους. Οι Ιρανοί χορεύουν καθισμένοι και αγκαλιασμένοι διότι απαγορεύεται να σηκωθούν. Τα μπουζούκια στο Ιράν θυμίζουν πολύ πανηγύρι στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’90. Είμαι παιδί εκείνης της εποχής και οι θύμισες ήταν δυνατές. Η ορχήστρα και η μουσική ήταν όπως και στα δικά μας. Είχε και live stand-up comedy. Στις 12 το βράδυ έκλειναν όλα τα μαγαζιά. Πριν φύγει όμως ο κόσμος, έψαλλαν όλοι μαζί, πελάτες και καλλιτέχνες, τον εθνικό τους ύμνο. Αυτό είναι ένα γεγονός που φέρνει τους ανθρώπους κοντά και δεν είναι ντροπή ούτε γραφικό να ψάλεις τον εθνικό σου ύμνο. Επίσης, η έλλειψη αλκοόλ δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Απλά το βρίσκεις παράνομα. Εμείς βρήκαμε τον τρόπο να δοκιμάσουμε βότκα, δικό τους απόσταγμα και ήταν πολύ καλή. Ωστόσο αν εκεί σε συλλάβουν με αλκοόλ, το τίμημα θα είναι σκληρό, ειδικά αν είσαι ξένος.
Θάνος Πετρέλης, Λευτέρης Δημηρόπουλος και Κώστας Φραγκολιάς / Προσωπικό αρχείο Λ. Δημηρόπουλου
Το πιο παράξενο που συνέβη ήταν την ημέρα της αναχώρησής μας από την Τεχεράνη. Φθάσαμε στο αεροδρόμιο και μας ενημέρωσαν, μετά από αρκετή ώρα, ότι η ομοσπονδία δεν είχε κλείσει τα εισιτήρια της επιστροφής. Οι περισσότεροι ξαφνιάστηκαν καθώς είχαν διάφορες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Το ίδιο συνέβη και την δεύτερη φορά που πήγαμε στο αεροδρόμιο και υπήρχε μια γενική ανησυχία. Άρχισαν όλοι να ψάχνουν εισιτήρια για να φύγουν μόνοι τους. Για μένα αυτό είχε λίγη πλάκα. Από την στιγμή που χάναμε την πτήση και επιστρέφαμε πάλι στο ξενοδοχείο εγώ έκανα το πρόγραμμά μου και απολάμβανα την έξτρα διαμονή μου στη χώρα.
Ιράν / Προσωπικό αρχείο Λ. Δημηρόπουλου
Από το Ιράν αγόρασα δέκα μαντήλια. Δώρισα τα οχτώ και κράτησα δύο για εμένα. Έχω ένα καταπληκτικό παραδοσιακό μεταξωτό μαντήλι το οποίο φοριέται είτε στα μαλλιά (για τις γυναίκες) είτε στο λαιμό. Επίσης, αγόρασα τσιγάρα επειδή είναι διαφορετικά από τα δικά μας. Αν και δεν είμαι καπνιστής κάποια πακέτα τα μοίρασα και ένα πακέτο το κράτησα σαν αναμνηστικό.
Στο σήμερα έχω μία νοσταλγία και κάποιες φορές σκέφτομαι τι θα γινόταν αν ξαναπήγαινα και αν κρατούσα την επικοινωνία που είχα με κάποιους ανθρώπους. Δεν είμαι όμως ταξιδιάρης, και γιατί φοβάμαι αλλά και επειδή με έχει βυθίσει σε μια αδράνεια η κατάσταση εδώ στην Ελλάδα.
Ιράν / Προσωπικό αρχείο Λ. Δημηρόπουλου
Η αίσθηση που μου άφησε αυτό το ταξίδι είναι μια νοσταλγία με ένα θετικό πρόσημο σε σχέση με αυτό που βίωσα. Θα ξαναπήγαινα σίγουρα μιας και στην ουσία δεν πρόλαβα να δω τίποτα. Θα ήθελα να βιώσω παραπάνω τον τρόπο ζωής τους και την καθημερινότητα τους ώστε να δω και ποια είναι τα προβλήματά τους. Αν δεν ζήσεις την καθημερινότητα ενός λαού δεν μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνει. Θα ήθελα να ξαναβρεθώ εκεί αλλά για να μείνω αρκετό καιρό. Είμαι και λίγο περίεργος με την καλή έννοια. Δεν μου φθάνει να βλέπω ένα μέρος σαν τόπο διακοπών. Θέλω να το εξερευνήσω. Στο Ιράν παρατηρούσες αυτό το μεγαλείο το οποίο τους κάνει από τις μεγαλύτερες δυνάμεις τόσο οικονομικά όσο και στρατιωτικά ενώ παράλληλα έβλεπες τριτοκοσμικές εικόνες. Αυτοί λοιπόν είναι κάποιοι από τους λόγους που θα ήθελα να μείνω εκεί.
Ο Λευτέρης Δημηρόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στη Δράμα. Σπούδασε υποκριτική και θέατρο στη σχολή του Ανδρέα Βουτσινά, στο εργαστήρι δραματικής τέχνης της Μόνας Κιτσοπούλου καθώς και στο «Θέατρο των Αλλαγών».
Στο θέατρο συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με τους σκηνοθέτες: Δήμος Αβδελιώδης («Ομμάτα Δακρωμένα» της Τάνιας Χαροκόπου), Σοφία Σπυράτου («Δον Κιχώτης» του Μιγκέλ ντε Θερβάντες), Γιάννης Καλατζόπουλος («Του Κουτρούλη ο Γάμος» του Αλέξανδρου Ρίζου-Ραγκαβή), Μανούσος Μανουσάκης («Η Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι), Άννα Βαγενά («Το Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη), Γιώργος Κωνσταντίνου («Πολίτης Γ’ Κατηγορίας» του Γιώργου Κωνσταντίνου), Ανδρομάχη Χρυσομάλη («Η πινακοθήκη των ηλιθίων» του Νίκου Τσιφόρου), Ελένη Γκασούκα («Η νύχτα της ιγκουάνα» του Τενεσί Ουίλιαμς) και Κοραής Δαμάτης («Η δολοφονία του Μαρά» του Πέτερ Βάις).
Ο Λευτέρης Δημηρόπουλος πρωταγωνιστεί στην επιτυχημένη παράσταση «Η πινακοθήκη των ηλιθίων» του Νίκου Τσιφόρου, η οποία ανεβαίνει στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών από 5-17 Σεπτεμβρίου. Την θεατρική χρονιά 2023-2024 θα τον δούμε στην παράσταση «Βίρα τις άγκυρες» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου που θα παρουσιαστεί από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚΘΒΕ κ. Αστέριου Πελτέκη.
Επίσης, ο Λευτέρης Δημηρόπουλος έλαβε μέρος στις τηλεοπτικές σειρές «Κρίσιμες Στιγμές» (ΕΡΤ1), «Έγκλημα και Πάθος» (ΑΝΤ1), «Η Δικαίωση» (MEGA), «Η Εκδρομή» (ΑΝΤ1), «Αλλού Ξημερωμένοι» (SIGMA Κύπρου). Την τηλεοπτική σεζόν 2022-2023 συμμετείχε στο παιχνίδι επιβίωσης «Asia Express», που προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελληνική τηλεόραση, από το Star Channel.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στις μεγάλου μήκους ταινίες του Βασίλη Τσικάρα «Πολιορκία» και «Πέντε 5». Ο Λευτέρης Δημηρόπουλος πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία του Βασίλη Τσικάρα με τίτλο «Operation Star» η οποία αναμένεται να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους μέσα στην κινηματογραφική χρονιά 2023-2024.
