Η Σκωτία του Ανδρέα Θεοδωρακόπουλου: Κάτι κατάδικό του
Τοπίο σκωτσέζικο – σκυλιὰ καὶ κυνηγοί,
πύργος μὲ φάντασμα – παλιὸ Johnnie Walker whisky.
Ἀπόψε οἱ δύο χαλύβδινοι πρωραῖοι πυργίσκοι
προσμένουν Τρίτωνες γιὰ βάρδιας ἀλλαγή.Νίκος Καββαδίας «Θαλασσιά πανίς»
Κοντεύω τα εξήντα χρόνια ζωής και έχω ζήσει ουκ ολίγες εμπειρίες.
Μάθηση, ταξίδια, βιβλία, παρέες, δυσκολίες και ευκολίες, δουλειές, άνθρωποι και ιστορίες.
Τα ρουφούσα όλα και τα ρουφάω ακόμη, λες και δεν υπάρχει αύριο.
Σε πολλά από τα παραπάνω άφησα κομμάτια της καρδιάς μου σε αντίδωρο της βαθιάς εντύπωσης στο μυαλό μου και κυρίως στην ψυχή μου.
Ταξίδεψα σε σαράντα οκτώ χώρες και στα κατεχόμενα, αλλά δεν τα μετρώ.
Κάποιες από αυτές μού δημιούργησαν την επιθυμία να ξαναπάω, σε κάποιες ξαναπήγα.
Η Σκωτία, παρότι ανήκει στη Μεγάλη Βρετανία, εν τούτοις είναι μια ξεχωριστή χώρα.
Στη Σκωτία πήγα πολλές φορές και θα ξαναπάω, ελπίζω.
Όταν πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου εκεί ένα θολό βράδυ, ένιωσα την υγρή ατμόσφαιρα να μπαίνει στα ρουθούνια μου, ένιωσα την ψύχρα στο πρόσωπό μου και σε αντιδιαστολή μια οικειότητα με την ατμόσφαιρα που με ξάφνιασε.
Είχα φτάσει εκεί με μια δημοσιογραφική ομάδα, προσκεκλημένοι μιας μπράντας ουίσκι.
Καλοκούμπουσα το παλτό μου και έτρεξα προς το λεωφορείο. Το σκοτάδι στη Σκωτία είναι περίεργο, βαρύ, αλλά δεν σε φοβίζει.
Τίποτα στη Σκωτία δεν σε φοβίζει, ούτε το τέρας του Λοχ Νες.
Φτάσαμε σε ένα ξενοδοχείο-κάστρο, από αυτά που μοιάζουν με σκηνικά από ταινία.
Αυτή η μεσαιωνική αύρα με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή.
Το βράδυ πέρασε υπέροχα· πίναμε μοναδικά αποστάγματα, παίζαμε ένα περίεργο παιγνίδι με μια μπάλα ξύλινη που έπρεπε να την κρατάμε σε δυο ξύλα και ζούσαμε την ιστορία της Ντένις Μαρκορά με τη Ρωσίδα οικιακή βοηθό Μαρούσκα.
Ο οικοδεσπότης, παραδοσιακή σκωτσέζικη φάτσα, μας μιλούσε στη σκωτική γαελική γλώσσα και εγώ του απαντούσα στα ελληνικά.
Το περίεργο είναι πως υπήρχε απόλυτη συνεννόηση.
Μετά τα σενάρια αντέγραψαν τη ζωή.
Την επομένη, κανόνισα να παραμείνω μερικές επιπλέον μέρες πέραν της προγραμματισμένης διάρκειας.
Από τότε η Σκωτία έχει μπει στο είναι μου. Νιώθω νοσταλγία (σπάνιο συναίσθημα για μένα), νιώθω την ανάγκη να πάω πάλι και πάλι. Νιώθω την ανάγκη να ονειρεύομαι μια παρατεταμένη διαμονή μου εκεί, άλλοτε στο εκπληκτικό Εδιμβούργο και άλλοτε στη μοναδική εξοχή της.
Στο Εδιμβούργο νιώθεις ότι ζεις σε άλλη εποχή. Οι πέτρινοι τοίχοι, όλη η πόλη δίνει την εντύπωση του κάστρου, είναι εκπληκτικό που συναντάς σκωτσέζους με τα κιλτ, τους χάζευα, ο καθένας με το καρό της οικογένειάς του (κλαν) το οποίο προστατεύεται από τον νόμο και το εποπτεύει η εθνική υπηρεσία κλαν.
Γοτθική ατμόσφαιρα, εκκλησίες και δημόσια κτήρια συνθέτουν το σκηνικό και εσύ παίζεις σε μια ταινία που το σενάριό της είναι οικείο.
Η εξοχή της Σκωτίας είναι μαγική, η επαλήθευση της θεωρίας του χάους. Τόσο αλλοπρόσαλλα όλα και συνθέτουν μια ηρεμία. Μια σκηνή που μου έχει εντυπωθεί στο μυαλό είναι τότε που καθόμουν στο αυτοκίνητο και απολάμβανα τις πενήντα αποχρώσεις του πράσινου.
Τεράστιες εκτάσεις με ανέγγιχτη φύση, αγριάδα, θάλασσα που θέλει να φάει τα σωθικά της χώρας, ένιωθα την ανάγκη να ξεγυμνωθώ και να κολυμπήσω κόντρα στα κύματα, ένιωσα ότι αυτό που έκανα στα άγρια νερά του Κορινθιακού μικρός θα μπορούσα να το επαναλάβω και τώρα.
Στη Σκωτία το ουίσκι έχει άλλη γεύση. Δίνει άλλη απόλαυση. Καίει γλυκά τα σωθικά, σε κάνει αναστενάρη της γεύσης, σου προσθέτει εμπειρία και εναρμονίζεσαι με το περιβάλλον.
Άλλο να πίνεις σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα και άλλο σε ένα κάστρο, με τζάκι, καπνίζοντας τσιμπούκι. Μπλέκονται οι γεύσεις με το περιβάλλον, σε ακουμπάει η μυρωδιά του υγρού χώματος, η κάπνα, σου ανεβαίνει από τη μνήμη η μυρωδιά του βαρελιού, ο αχνός της λίμνης, η υγρασία της ατμοσφαίρας και η αίσθηση της ψύχρας, αρώματα φρούτων, στάχτης και χόρτου.
Όλα συνθέτουν τη Σκωτία και την καθιστούν χώρα-μύθο, που της έπρεπε να είναι ξεχωριστή.
Άξια αναφοράς είναι η σημασία της τελετουργίας στη Σκωτία. Το ντύσιμο, η ευλάβεια στην απόσταξη, ο σεβασμός στη συνταγή, η αφοσίωση στο κλαν.
Αποδέχθηκα την ιδέα της ανεξαρτητοποίησης, μου άρεσε που οι Σκωτσέζοι είναι διαφορετικοί και αυτή τη διαφορετικότητά τους τη νιώθουν και οι ίδιοι και τη διαλαλούν.
Συχνά, φοράω μια καρφίτσα στο πέτο, με τη σημαία της Σκωτίας.
Τραχύς, εγκάρδιος , φιλόξενος, έξω καρδιά, αλλοπρόσαλος, γοητευτικός τόπος, καθρέπτης των ανθρώπων του και χαραγμένος στο όλον μου, κάτι κατάδικό μου.
Ο Ανδρέας Θεοδωρακόπουλος, κάτοχος ΜΒA, είναι εισηγητής στη Σχολή Πυροσβεστικής. Αρθρογραφεί, δίνει συχνά ομιλίες σε συνέδρια, ενώ παράλληλα ασχολείται με την ποίηση, τη λαϊκή παράδοση και τη φωτογραφία.
