Η Μαρία Μαραγκουδάκη δεν μπορεί να είναι αντικειμενική όταν μιλά για το Ηράκλειο της Κρήτης
Η αγαπημένη συγγραφέας μιλά για τη γενέθλια πόλη της παντρεύοντας τη νοσταλγία της για τα παιδικά χρόνια που έζησε σε αυτήν, με την υπερηφάνεια της για τον τρόπο που εξελίσσεται στο σήμερα και το αύριο. Μια βόλτα μαζί της στο Ηράκλειο ξεκινά από νωρίς το πρωί στο λιμάνι, συνεχίζει μεσημεράκι στα κλασικά μνημεία και καταλήγει νύχτα έναστρη στα μαγαζιά της νέας παραλιακής. Απολαύστε την αφήγηση της Μαρίας Μαραγκουδάκη στο Followgeorge.gr, λοιπόν…
Λες κι ένας διακόπτης γυρίζει αυτόματα εντός μου κάθε φορά που φθάνω στην ακτή Ηετίωνα, πριν επιβιβαστώ στο καράβι.
Pireas-Iraklio, ώρα αναχώρησης: 9.30. Πάμε λοιπόν. Ηράκλειο Κρήτης, Κάστρο, Χάντακας, Κάντια. Πόλη παλίμψηστη. Πολλά ονόματα, πολλά επίπεδα, με πιο βαθύ εκείνο της Κνωσσού, τότε που το Ηράκλειο ήταν απλά ένα από τα επίνειά της.
Γενέθλια πόλη για μένα. Πόσο αντικειμενική μπορώ να είμαι; Φυσικά και δεν είμαι. Αντικειμενικός είσαι όταν απουσιάζει το συναίσθημα. Και τη γενέθλια πόλη συχνά συμβαίνει να την μισούμε στην εφηβεία και να τη νοσταλγούμε στην ωριμότητα. Για την ακρίβεια νοσταλγούμε μια ιδέα, μια μυθολογία νεότητας. Αναζητούμε την αγαπημένη, σκοτεινή εκείνη γωνία όπου ανταλλάξαμε το πρώτο μας φιλί και αυτή η γωνία δεν υπάρχει πλέον στο χάρτη της πόλης. Η νέα πόλη ανήκει στους νέους της κατοίκους. Οι νέοι κάτοικοι δικαιωματικά έχουν χαράξει τις δικές τους αγαπημένες γωνίες. Αισθάνομαι κάθε φορά επισκέπτης στο πατρικό μου σπίτι, χαίρομαι το καινούργιο αίμα, χαίρομαι που βλέπω τόση ζωντάνια, χαίρομαι που το βλέπω να ανανεώνεται.
Το καράβι μπαίνει στο λιμάνι ξημερώματα, γύρω στις 6. Φυσάει. Δυτικά ο Κούλες, αγέρωχος φύλακας στην είσοδο, έχει αντέξει για πάνω από επτά αιώνες βοριάδες, σεισμούς, επιθέσεις Οθωμανών και τα τελευταία χρόνια φιλοξενεί αξιόλογα πολιτιστικά δρώμενα, όπως θεατρικές παραστάσεις, μουσικές συναυλίες, εκθέσεις ζωγραφικής.
Σχεδόν απέναντι στέκει το μεγαλοπρεπές Megaron Hotel, για τους παλιότερους παραμένει «το Μέγαρο Φυτάκη», ένα κτήριο που το συνόδευαν φήμες και κουτσομπολιά αντάξια του μεγέθους του. Στέγασε εμπορικές συμφωνίες και συναλλαγές εκτός συνόρων, δεξιώσεις και χορούς παραμυθένιους, γνώρισε την απόλυτη παρακμή, γλύτωσε την κατεδάφιση τα τελευταία χρόνια. Το βέβαιο είναι πως είχε ρόλο σημαντικό στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή της πόλης από τον μεσοπόλεμο ως τις μέρες μας. Σήμερα έχει ανακαινιστεί ριζικά σε πολυτελέστατο ξενοδοχείο και θεωρείται πλέον ιστορικό μνημείο.
Ο πιο όμορφος δρόμος του Ηρακλείου είναι η οδός 25ης Αυγούστου (οδός Πλάνης, καθόλου τυχαίο το όνομα, λεγόταν παλιά, και Ruga Maistra επί Ενετοκρατίας). Κατά μήκος ξενόγλωσσες επιγραφές και μοναδικά νεοκλασικά κτήρια, η Ενετική Λόντζια, ο Άγιος Τίτος, η Βασιλική του Αγίου Μάρκου. Η 25ης Αυγούστου καταλήγει στην πλατεία Λιονταριών. Ως ημιμόνιμη κάτοικος, η κατάληξη κάθε βόλτας μου στην πόλη είναι στον Κιρ Κορ για μπουγάτσα με τυρί και ακριβώς μπροστά μου η κρήνη του Μοροζίνι με τα τέσσερα πανέμορφα λιοντάρια, με το νερό να ρέει από τα στόματά τους και τους τουρίστες να φωτογραφίζονται με φόντο το πιο ζωντανό ιστορικό μνημείο της πόλης.
Παλιά, οι ντόπιοι κάτοικοι δε φωτογραφίζονταν μπροστά στα Λιοντάρια. Έπαιρναν πόζα ντυμένοι με τα καλά τους ρούχα Κυριακή απόγευμα μπροστά από τους πλανόδιους φωτογράφους, αυτούς με τα τρίποδα, δίπλα στον κορμό κάποιου ευκάλυπτου στις τρεις Καμάρες, την σημερινή πλατεία Ελευθερίας, τη μεγαλύτερη σε έκταση και παλμό πλατεία της πόλης του Ηρακλείου.
Ως ημιμόνιμη κάτοικος, όπως προανέφερα, θα κάνω κι ένα πέρασμα από τον Άγιο Μηνά. Για μένα ο Άγιος Μηνάς δεν είναι μόνο η μεγαλοπρεπής μητρόπολη με τις λαμπρές εικόνες του Μιχαήλ Δαμασκηνού που θαυμάζουν οι τουρίστες. Περνάω και ανάβω ένα κεράκι όπως παλιά, γιατί θέλω ακόμη να πιστεύω στα θαύματα. Ίσως αν σιωπήσω να ακούσω μέσα από τις σελίδες του Καζαντζάκη το ποδοβολητό του καβαλάρη Άγιου να δίνει μάχη με τους αλλόθρησκους στα σοκάκια της πόλης για να προστατέψει τους άμαχους.
Αγαπημένος Καζαντζάκης. Σκέφτομαι πως όλα τα φοβόταν, πως πάντα ήλπιζε. Ωστόσο, πιστεύω, πως ήταν ελεύθερος. Ψηλά στα τείχη η επιγραφή στον τάφο του. Δεν είναι ανάγκη να ανέβεις για να τη δεις, τη συναντάς παντού, ακόμη και σε t-shirt. Όμως ακόμη κι αν δε σ’ ενδιαφέρει ο τάφος ενός συγγραφέα, αξίζει να ανέβεις μια απογευματινή βόλτα στα τείχη. Η θέα και μόνο αποζημιώνει. Ολόκληρο γήπεδο ποδοσφαίρου λειτουργούσε κάποτε εκεί πάνω. Τα τείχη προστάτευαν την πόλη για αιώνες και άντεξαν εικοσαετή πολιορκία από τους Οθωμανούς. Σήμερα θεωρείται το καλύτερο οχυρωματικό έργο στη Μεσόγειο.
Βράδιασε κι ούτε τα μισά δεν είδαμε.
Και το βράδυ δεν είναι για ιστορία, είναι για το τώρα. Η νυχτερινή ζωή στο Ηράκλειο είναι ιδιαίτερα έντονη. Πολυάριθμα μπαρ, ταβέρνες, κλαμπ, νυχτερινά κέντρα. Για όλα τα γούστα και για όλα τα βαλάντια, εντός και εκτός των τειχών, και πρόσφατα στην καινούργια παραλιακή οδό, το νέο καμάρι του Ηρακλείου.
Η Μαρία Εμ. Μαραγκουδάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε Μαθηματικά και εργάστηκε στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ζει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Έστω ότι…» (Οδός Πανός 2010), την συλλογή διηγημάτων «Μηδενική γωνία» (Εύμαρος 2017), τον θεατρικό μονόλογο «Μαύρο γιασεμί» (Εύμαρος 2019», το δίκλωνο «Διπλή όψη» (Εύμαρος 2020». Έχει συμμετοχή με οκτώ (8) διηγήματα στην περιοδική έκδοση diPgeneration 2017 (Μανδραγόρας 2017) και στο συλλογικό έργο «Εννέα όγδοα» (Εύμαρος 2018).
