Η επίσκεψη του Ευθύμη Παπαπάσχου στο Παρίσι διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ζωής του
Μέσο εξωτερίκευσης συναισθημάτων, δημιουργίας, επαφής με νέους κόσμους, πολιτισμούς, κουλτούρες και ανθρώπους. Όλα αυτά είναι για τον Ευθύμη Παπαπάσχο η φωτογραφία, στον κόσμο της οποίας στράφηκε με αφορμή και έχοντας ερέθισμα το ταξίδι του στη Γαλλία, την πόλη του Φωτός που φώτισε και το δικό του μονοπάτι. Γίνεται για λίγο ξανά ντόπιος και ανασυνθέτει για το FollowGeorge.gr το φόντο ενός ταξιδιού που έμελλε να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο για εκείνον στην πορεία της ζωής του.
“Θα δεις, εσύ που ασχολείσαι με τη φωτογραφία, το φως στο Παρίσι είναι διαφορετικό από το δικό μας.”
Αυτή τη φράση σκεφτόμουν στο αεροπλάνο για το Παρίσι τον Μάιο του 2008. Τη φράση που μου είπε ο φίλος μου ο Δημήτρης, ζωγράφος στο επάγγελμα, την προηγούμενη μέρα, όταν μου διηγούνταν τις εμπειρίες του από τη δική του επίσκεψη στην Πόλη του Φωτός.
Θυμάμαι επίσης και τον πυρετό του ταξιδιού, αυτόν που με πιάνει πάντα πριν από κάθε μου εξόρμηση, μικρή ή μεγάλη, απλά αυτή τη φορά ήταν πιο έντονος. Πρώτον γιατί θα έβγαινα πρώτη φορά εκτός Ελλάδας και δεύτερον γιατί ως ερασιτέχνης φωτογράφος (ναι, τότε ήμουν ερασιτέχνης) ένιωθα μεγάλη λαχτάρα να φωτογραφίσω τα πάντα σε αυτήν την πανέμορφη πόλη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Το 2008 μου έκαναν την πρόταση οικογενειακοί φίλοι που μένουν μόνιμα στο Παρίσι, για την ακρίβεια σε ένα όμορφο, ήσυχο προάστιο έξω από αυτό, τη Sartrouville, να με φιλοξενήσουν για 10-15 μέρες στο σπίτι τους. Εκείνη την εποχή δεν είχα σοβαρές υποχρεώσεις, είχα και κάποια χρήματα στην άκρη και, όπως κατάλαβες, δεν μου πήρε και πολύ χρόνο για να δεχτώ την πρόταση.
Το 2005 είχα αρχίσει την ερασιτεχνική μου ενασχόληση με τη φωτογραφία και σκέφτηκα ότι είναι μια καλή ευκαιρία, πέρα από το να δω ωραία, καινούρια μέρη και ανθρώπους, να προσπαθήσω να τα φωτογραφίσω με ό,τι γνώσεις είχα αποκτήσει τα τελευταία 3 χρόνια. Ήταν, αν θες, ένα είδος πρόκλησης για μένα να δω αν έχω σημειώσει κάποια πρόοδο.
Το αεροπλάνο προσγειώθηκε Παρασκευή βράδυ στο Charles de Gaulle, μέσα σε μια καταιγίδα. Οι φίλοι μου με υποδέχτηκαν και πήγαμε κατευθείαν σπίτι τους. Το πρώτο βράδυ δεν κάναμε και πολλά. Πέρασα λίγο ποιοτικό χρόνο με το ζευγάρι και τα δύο κορίτσια τους και μου εξήγησαν λίγο τα κατατόπια της γειτονιάς τους και του Παρισιού.
Βλέπεις, τους εξήγησα ότι δεν είμαι το τυπικό δείγμα τουρίστα, καθώς έχω την τάση να νιώθω και να φέρομαι σαν ντόπιος, όπου και αν πηγαίνω, το πολύ μέσα σε δυο–τρεις μέρες.
Κάθε πρωί ξύπναγα, πήγαινα τη μικρή κόρη στο σχολείο (τα περί ντόπιου που λέγαμε) και μετά έπαιρνα το ποδήλατο, σε ένα χιλιόμετρο από το σπίτι το RER (κάτι σαν προαστιακός) και σε μισή ώρα ήμουν στο κέντρο του Παρισιού. Εκεί ο χρόνος μοιραζόταν μεταξύ sightseeing, ποδηλατάδων, περιπάτων και non stop φωτογραφήσεων. Αυτό κρατούσε κάθε μέρα μέχρι τις 11.30 τη νύχτα, που έπρεπε να πάρω τον τελευταίο συρμό για να επιστρέψω στο σπίτι. Θυμάμαι ότι περνούσα σχεδόν 12 ώρες την ημέρα στους δρόμους του Παρισιού. Το αντικείμενο των φωτογραφήσεων ήταν ποικίλο. Στην αρχή, εννοείται ότι φωτογράφιζα μνημεία και σημεία ενδιαφέροντος, αλλά μέρα με τη μέρα άρχισε να με γοητεύει η ζωή στους δρόμους, ο κόσμος, η κίνηση.
“Με κέρδισε η φωτογραφία δρόμου και τα πορτραίτα”
Παράλληλα φωτογράφιζα και δραστηριότητες της οικογένειας που με φιλοξενούσε. Σχολικές και εξωσχολικές δραστηριότητες, κάθε Κυριακή την προπόνηση ιππασίας στον ιππικό όμιλο των κοριτσιών, πορτραίτα της οικογένειας και φίλων τους. Το αστείο είναι ότι είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως είμαι επαγγελματίας και ζητούσαν τις υπηρεσίες μου ακόμη και με πληρωμή.
Οι 15 μέρες πέρασαν γρήγορα και, πάνω που με είχε πιάσει η μελαγχολία του αποχαιρετισμού, με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Το τελευταίο βράδυ το ζευγάρι μού ανακοίνωσε ότι είναι χαρά τους που με φιλοξενούν και ότι μπορώ να παρατείνω τη διαμονή μου για όσο χρονικό διάστημα θέλω. Και ναι, έμεινα.
Την επόμενη μέρα γράφτηκα σε αγγλόφωνο σεμινάριο δημιουργικής φωτογραφίας σε σχολή στο Παρίσι. Βλέπεις, καταλαβαίνω λίγα γαλλικά, αλλά όχι σε σημείο να παρακολουθήσω και εξειδικευμένο σεμινάριο. Οι τομείς ήταν πορτραίτο, σε studio και on location, δρόμου και φωτορεπορτάζ. Έτσι στη «ρουτίνα» εντοπιότητάς μου εντάχθηκε και η εκπαίδευση.
Τώρα είχα μια φιλόξενη οικογένεια, βόλτες με το ποδήλατο, περιπάτους, φωτογραφήσεις, καλό φαγητό και εκπαίδευση 2 ώρες την ημέρα. Να πω σε αυτό το σημείο ότι, αν εξαιρέσουμε τις πρώτες δύο μέρες που πήγα, που έβρεχε, όλες τις υπόλοιπες μέρες που έμεινα είχε τέλειο καιρό. 25 με 30 βαθμούς θερμοκρασία, ήλιο, ήλιο με σύννεφα να κάνουν diffusion, οι ιδανικές συνθήκες δηλαδή για βόλτες και φωτογραφήσεις. Και από τον Μάιο και μετά αργεί πολύ να νυχτώσει λόγω του βορείου ημισφαιρίου.
Η επίσκεψη στο Παρίσι για εμένα είχε δύο διαστάσεις. Η πρώτη ήταν ότι απόλαυσα το τουριστικό κομμάτι της (διαμονή, sιght seeing, φαγητό, παραδόσεις) δίπλα σε μια φιλόξενη οικογένεια και τους συγγενείς και φίλους τους. Η δεύτερη ήταν κομβικής σημασίας, γιατί μέσα από μια συγκυρία ευτυχών συμπτώσεων κατάλαβα ότι ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη φωτογραφία και έτσι κι έγινε. Το ταξίδι που άρχισε για 10 ημέρες διήρκεσε τελικά πολύ παραπάνω και κατάφερε να με “πείσει” να ακολουθήσω το επάγγελμα του φωτογράφου.
*O Ευθύμης Παπαπάσχος ζει στην Αθήνα και ασχολείται επαγγελματικά με τις φωτογραφήσεις, τις βιντεοσκοπήσεις και την ψηφιακή επεξεργασία φωτογραφιών και βίντεο. Είναι δημιουργός των Essential Pixels, όπου και μπορείς να θαυμάσεις το επαγγελματικό του portfolio, εδώ.
