Για την Τζίνα Λυμπεροπούλου το ταξίδι της στην Πορτογαλία ήταν εμπειρία ζωής
“Δεν ξέρω αν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να κάνεις διακοπές με αγαπημένα σου άτομα. Αν συγκρίνεται με κάτι άλλο αυτό το αίσθημα ξεγνοιασιάς, ελευθερίας, απεραντοσύνης που σου γεννιέται όταν δημιουργείς εμπειρίες με φίλους.” Η Τζίνα Λυμπεροπούλου σπουδάζει στο τμήμα Επικοινωνίας & ΜΜΕ στο ΕΚΠΑ, αγαπά τη φωτογραφία και τη συλλογή αναμνήσεων και μας διηγείται μία από τις εμπειρίες της. Ξεκινάμε λοιπόν…
Πίσω στο μακρινό αλλά άκρως περιζήτητο 2019, όταν τα ταξίδια στο εξωτερικό φάνταζαν εύκολα και ασφαλή, οι φοιτητές πήγαιναν ακόμα Erasmus και η ζωή είχε τη φυσιολογική της ροή, πραγματοποιείται το ταξίδι που μου αλλάζει τη ζωή. Τέλη Ιουλίου, λοιπόν, έχοντας ξεμπερδέψει με τον γολγοθά των πανελληνίων και έτοιμη για τη νέα ζωή που απλώνεται μπροστά μου, μετρώ αντίστροφα τις ώρες για το πολυπόθητο 20ήμερο ταξίδι στην Πορτογαλία. Είναι γεγονός πως η χώρα αυτή δεν επιλέγεται συχνά ως ταξιδιωτικός προορισμός από Έλληνες και –για του λόγου το αληθές - ούτε εμείς θα την επιλέγαμε άμα δεν ήταν η φίλη μας ήδη Erasmus εκεί, αλλά να που η ζωή ξέρει πώς τα φέρνει. Ανεπανάληπτο ταξίδι, ασύγκριτες ομορφιές.
Το ταξίδι μας είναι μοιρασμένο σε τρεις διαφορετικές πόλεις, καθώς θέλαμε να πάρουμε μια γεύση από όσο το δυνατόν περισσότερη Πορτογαλία. Πρώτη στάση: Πόρτο, η φοιτητούπολη της Πορτογαλίας. Το Πόρτο έχει τη φήμη της διασκέδασης, του φθηνού αλκοόλ, της έξαλλης ζωής στα νυχτερινά κέντρα, γενικά των φοιτητών που ξέρουν να περνούν καλά. Και όλα αυτά ισχύουν, αλλά Πόρτο δε θα πει μόνο αυτό. Προσωπικά θεωρώ πως αν πρέπει να επισκεφτείς μόνο ένα μέρος στην Πορτογαλία, αυτό επιβάλλεται να είναι το Πόρτο. Είναι το στολίδι της χώρας, αρκεί να έχεις κάποιον να σε κατευθύνει. Η κολλητή μας, η Ζ., ούσα ήδη εκεί έξι μήνες, είχε μετατραπεί σε ντόπια. Μας πήγε παντού. Μπορεί να περπατάγαμε έξι ώρες την ημέρα και να κάναμε ποδήλατο άλλες τρεις ώρες, αλλά άξιζε κάθε λεπτό. Αγαπημένο μου σημείο της πόλης ήταν η θέα από το Jardins do Palacio de Cristal. Βλέπεις όλο το Douro River κυριολεκτικά στο πιάτο. Μαγευτική εμπειρία ήταν επίσης, αν πετύχαινες τον μουσικό του δρόμου που με την κιθάρα του και τον ενισχυτή του σε ταξίδευε σε άλλη διάσταση. Είναι πραγματικά αδύνατον να ξεχωρίσω μία και μόνο αξέχαστη στιγμή από το Πόρτο, αλλά σίγουρα μέσα σε αυτές κατατάσσω το surf στην παραλία του Matosinhos, τις περαντζάδες στα καλντερίμια προς το λιμάνι, τις βραδιές με τις μπύρες και τους χορούς στο κέντρο της πόλης.
Έχοντας εγκλιματιστεί και υπεραγαπήσει το Πόρτο, φτάνει η μέρα της αναχώρησής μας για Λισαβόνα. Εγώ, η Ζ. και η Α. ξυπνάμε χαράματα για να προλάβουμε το flix bus και ξεκινάει το roadtrip! Φτάνουμε στη Λισαβόνα, την πρωτεύουσα, και χαωνόμαστε από τα τεράστια κτήρια και τα ακόμη εντονότερα χρώματα. Μέσα σε αυτή την τρέλα βρίσκουμε και το airbnb μας, ένα μικρό χαριτωμένο σπιτάκι σχεδόν στο κέντρο της πόλης. Η Λισαβόνα είναι σαν το Πόρτο, απλά σε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις. Γι’ αυτό, αυτό που έχει χαρακτεί έντονα στη μνήμη και των τριών μας είναι το τρέξιμο για να προλάβουμε κάθε λογής λεωφορείο, μετρό και uber. Ανάμεσα στα αγαπημένα μου αξιοθέατα ήταν η παλιά πόλη με το χαρακτηριστικό παραδοσιακό τρενάκι (όπου ποτέ δεν αποφασίσαμε να μπούμε), ο πύργος Μπελέμ και σαφώς οι θέες! Μια λέξη που θα μάθετε σίγουρα αν πάτε στην Πορτογαλία είναι η λέξη miradouro (=θέα) και κάθε Πορτογάλος θα είναι πρόθυμος να σας οδηγήσει και να σας γνωρίσει μία ακόμη θέα. Ένας ακόμη σημαντικός λόγος που πήγαμε στη Λισαβόνα ήταν για να επισκεφτούμε την περίφημη Σίντρα, την πόλη των κάστρων. Έτσι και έγινε, πήραμε το τρένο και η μονοήμερη εξόρμηση ξεκίνησε. Η απόφαση αυτή μας δικαίωσε για τα καλά, καθώς η Σίντρα είναι ακόμη χαραγμένη στο μυαλό μας και ανυπομονούμε πώς και πώς να ξαναπάμε.
Έχοντας πάρει τη γεύση μας από την πρωτεύουσα και φτάνοντας πια στο τέλος του ταξιδιού, μαζεύουμε για τελευταία φορά τα πράγματά μας και με μία ώρα πτήση καταλήγουμε στο Φάρο, παραθαλάσσια περιοχή, στα νότια της Πορτογαλίας. Είχαμε πακετάρει κυριολεκτικά η κάθε μία από ένα σακίδιο μόνο με μαγιό, πετσέτες και λιγοστά ρούχα. Βρίσκουμε το αμάξι που νοικιάσαμε και αρχίζουμε την περιπλάνηση! Πραγματικά πιστεύω δεν υπήρχε παραλία όπου δεν κολυμπήσαμε, στενό που να μην περπατήσαμε και σημείο όπου δε φωτογραφηθήκαμε. Ανάμνηση που μπορώ να ξεχωρίσω από τις μέρες μας στο Φάρο ήταν εκείνο το βράδυ στην πλατεία του λιμανιού, που κάποιοι ντόπιοι κατάλαβαν πως ήμασταν Ελληνίδες και μας έβαλαν να μάθουμε στον κόσμο εκεί παραδοσιακούς χορούς με παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια.
Είναι αλήθεια πως οι ευτυχισμένες και όμορφες στιγμές περνούν χωρίς να το καταλαβαίνεις. Κάθε φορά αυτό επιβεβαιώνω όταν κάνω διακοπές με τόσο αγαπημένα μου πρόσωπα. Η μέρα του γυρισμού δε χρειάζεται να πω πόσο δύσκολη ήταν… Νομίζω όλοι καταλαβαίνετε και έχετε περάσει κάτι αντίστοιχο.
Από τότε πολλές άλλες τέτοιες εμπειρίες έχουμε ζήσει και δεν ξεχνώ καμία από αυτές! Οι ωραίες μέρες θα ξανάρθουν, αρκεί να παραμείνουμε θετικοί και να δούμε την κατάσταση με όσο το δυνατόν περισσότερη αισιοδοξία!
Το ταξίδι συνεχίζεται…
Η Τζίνα Λυμπεροπούλου κατάγεται από την Πελοπόννησο και σπουδάζει στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ. Ζει στην Αθήνα, αλλά η καρδιά της δεν ανήκει εδώ, ανήκει πιθανώς σε κάποιο νησί που δεν έχει ανακαλύψει ακόμα. Είναι εθισμένη στο μπλε της θάλασσας, η οποία της είναι απαραίτητη όλες τις εποχές. Πιστεύει πως η ζωή είναι ωραία όσο εμείς την αφήνουμε να είναι. Της αρέσει να γράφει, να ανταλλάσσει εμπειρίες και να εκθέτει τις σκέψεις της.
