Diary: Το ακριβό, αλλά πολύτιμο ταξίδι μου στην Κοπεγχάγη
Κοπεγχάγη, ο τόπος που με φιλοξένησε δυο χρόνια και κάτι μήνες πριν. Ένας Μάρτης γδάρτης, ο μήνας που για άλλη μια χρονιά γινόταν κατακλυσμός στο Δουβλίνο και θέλαμε να μας βρουν εκτός Ιρλανδίας τα γενέθλια της Baby Jane, κατά κόσμον Εβιλένιας.
Από τις λίγες πτήσεις όπου καταφέραμε να ζαλιστούμε μέσα σε λίγη ώρα, μιας και είχαμε πιει απανωτά ποτά. Μια φωτογραφία που θα ήθελα να την ξεχάσω! Η Δανία, μια αρκετά κρύα χώρα, ήταν παραδόξως πιο ζεστή από το Δουβλίνο, ή τουλάχιστον είχε πιο ξηρό κλίμα από ό,τι είχα συνηθίσει.
Εβιλένια (αριστερά), Ονούρ και Έλλη
Μια παρέα τεσσάρων, πολυταξιδεμένοι όλοι μας, ένας σκοπός: Birthday Celebration. Δε μιλάμε για ένα ταξίδι όπου το κλάμπινγκ είναι απαραίτητο συστατικό, μιλάμε για ένα παρεΐστικο ταξίδι με τόσα αξιοθέατα όσα χρειάζεται να δεις μέσα σε τέσσερις ημέρες και που φυσικά μας επιτρέπει να γελάσουμε με την καρδιά μας με απλές και όμορφες στιγμές.
«Χρόνια Πολλά!», μια δυνατή αντρική φωνή θα ακουστεί στο Francis Pony, το μπαρ όπου είχαμε προετοιμάσει την έκπληξη, και είναι ο μπάρμαν, που προφανώς ήταν Έλληνας, και έκανε τόση χαρά που μας είδε που σχεδόν έκατσε μαζί μας. Ο Α., φίλος από Ελλάδα που πλέον μένει στην Κοπεγχάγη, είχε φροντίσει για όλα, τούρτα, μπαλόνια, δώρα ακόμα και σφηνάκια! Η χαρά η δική μου ήταν διπλή, καθώς είχα την ευκαιρία να τον δω και αυτόν, αλλά και παράλληλα να απολαύσω το ταξίδι μου με τους αγαπημένους μου φίλους.
Ο Α. φρόντισε το ταξίδι μας να μείνει αξέχαστο, μας γύρισε σε όλα τα αξιοθέατα και όπου δεν μπορούσε να έρθει ο ίδιος, είχε φτιάξει πρόγραμμα για εμάς. Εμπιστεύομαι πάντα τους ντόπιους, αυτούς που ζουν σε έναν τόπο, τον έχουν γυρίσει και τον έχουν αγαπήσει για τις ομορφιές του, τις προφανείς και τις αφανείς.
Nyhavn, Κοπεγχάγη
Το Τίβολι, ένα από τα καλύτερα λούνα παρκ της Ευρώπης, είναι κλειστό, αλλά ας είμαι ειλικρινής, δεν είμαι τύπος του λούνα παρκ. Ίσως αργότερα, με την οικογένειά μου να το έβαζα πρώτο στη λίστα μου, αλλά όχι τώρα. Η γειτονιά Nyhavn είναι ό,τι πιο όμορφο είδα σε αυτή την πρωτεύουσα, μια πλούσια περιοχή, με ένα μικρό κανάλι ιδανικό για περίπατο αλλά και για να απολαύσεις μερικά από τα καλύτερα ηλιοβασιλέματα στον κόσμο. Η Μικρή Γοργόνα βρίσκεται σε τέτοιο σημείο, που μόνο και μόνο για την τοποθεσία πρέπει να πας. Δίπλα ακριβώς βρίσκεται το Καστελέτ, αυτό το υπέροχο φρούριο του 17ου αιώνα σε σχήμα αστεριού, αλλά και πολλά ακόμα μουσεία. Τη διαφορά για εμένα έκαναν τα Ανάκτορα Αμάλιενμποργκ και ο Στρογγυλός Πύργος της Κοπεγχάγης. Στα must πρέπει να βάλεις και το Ανάκτορο Κρίστιανσμοργκ, αλλά και το Κάστρο του Ρόζενμποργκ. Αρκετά με τα μουσεία… ας μιλήσουμε για πραγματική ζωή.
Κριστιάνια, η αυτόνομη περιοχή της πόλης που ούτε η αστυνομία δεν μπορεί να ελέγξει. Ο «παράδεισος» της ελεύθερης διακίνησης ναρκωτικών, αλλά και της έκφρασης. Ο χρόνος σταματάει μέσα σε αυτή την ανεξάρτητη «πολιτεία» και οι τοίχοι αποκτούν χρώμα από καλοφτιαγμένα γκράφιτι. Οι καλύτερες φωτογραφίες σου θα βγουν εδώ, αυτό είναι εγγύηση. Και ας κάνουμε και μια διευκρίνιση: Κριστιάνια δεν πας επειδή είσαι χρήστης ουσιών και θες να ανήκεις κάπου, πας γιατί αποτελεί ένα πανέμορφο εναλλακτικό μέρος που έχει επίδραση στην κουλτούρα της πόλης και των ανθρώπων της.
Κριστιάνια, Κοπεγχάγη
Οι νύχτες θα μας έβρισκαν στα ίδια μπαρ, πλην της μίας νύχτας που συναντήσαμε τον Μικάλ, Πορτογάλο φίλο και πρώην συνάδελφο που έτυχε να βρίσκεται στην πόλη. Λίγο νωρίτερα τρώγαμε νουντλς στο μαγαζί που δουλεύει ο Α. σε μια συνοικιακή περιοχή λίγο πιο έξω από το κέντρο. Πολύ νόστιμα!
Από τη λεωφόρο Strøget ψωνίσαμε λίγα και καλά πράγματα, γιατί ίσως παρέλειψα να πω ότι η Δανία είναι μία εκ των ακριβότερων χωρών που με έχει φιλοξενήσει ως τώρα. Ο καφές κόστιζε από 7 έως 10 ευρώ, ενώ ένα πιάτο μέτριου φαγητού περίπου 20 ευρώ. Ας μην είναι ο λόγος που δε θα θες να πας στην Κοπεγχάγη, αλλά ο λόγος που είτε θα πας με λιγότερα «θέλω» ή που θα πας οργανωμένος/η με ένα καλό ταξιδιωτικό πλάνο.
Τελευταίο βράδυ, το δείπνο μας δίπλα στο ξενοδοχείο μας και μόλις 200 μέτρα από το Τίβολι θα αποδειχτεί μέτριο, αλλά αρκετό για να έχουμε ένα τελευταίο τσούγκρισμα πριν γυρίσουμε Δουβλίνο. Το Vapiano, ένα ιταλικό εστιατόριο που αργότερα έμαθα πως είναι και αλυσίδα σε διάφορες χώρες, πέρα από τα άνετα τραπέζια του και τις ικανοποιητικές μερίδες του, δεν έχει τίποτα που να μου προξενεί το ενδιαφέρον να ξαναγυρίσω. Αντιθέτως, αν θες να απολαύσεις ένα τέλειο γεύμα, θα πρέπει να περπατήσεις λίγο παραπάνω για να πας στα Sliders, για τα καλύτερα μίνι μπέργκερ που θα γευτείς στη ζωή σου.
Εσύ τι λες; Αξίζει την επίσκεψή σου όταν θα έρθουν οι καλύτερες μέρες;
