Diary: Πού χάθηκε ο Τζωρτζ

Σε ένα απολύτως unnecessary για εσάς - αλλά απαραίτητο για εμένα – άρθρο θέλω να σας μιλήσω για τον υποφαινόμενο, τον Τζωρτζ του followgeorge.gr. Γιατί καλές οι αναδημοσιεύσεις και η ροή μας που, αν και λιγότερη πια, παραμένει ψηλά στις αναζητήσεις σας (σας ευχαριστούμε!) αλλά κάπου μέσα σε όλο αυτό χάσατε εμένα και μαζί και τους λόγους για τους οποίους το ξεκίνησα όλο αυτό.

Το followgeorge.gr ήρθε μια ανάσα πριν την πανδημία και μέσα σε μια στιγμή απόλυτης ανάγκης για εμένα. Το 2019, έχοντας ήδη αρκετές εμπειρίες από προορισμούς που είχα επισκεφτεί, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ με όλους εσάς πληροφορίες που επί το πλείστων δεν ήταν άμεσα προσβάσιμες από άλλες ταξιδιωτικές ιστοσελίδες. Με μια φανταστική ομάδα καταφέραμε και εδραιωθήκαμε ανάμεσα στις ταξιδιωτικές ιστοσελίδες της Ελλάδας και μάλιστα διακριθήκαμε και ως μία από τις καλύτερες, από την ομάδα των Γεωγραφικών. Δημιουργήσαμε ενδιαφέρουσες στήλες, φιλοξενήσαμε δεκάδες «όμορφους» ανθρώπους και τις ιστορίες τους και μείναμε πιστοί στον ταξιδιωτικό μας χαρακτήρα.

Που είναι όμως ο Τζωρτζ;

Συχνά Γιώργος και ακόμα συχνότερα Τζόρτζιος, όπως με αποκαλούν εδώ στην Ιρλανδία, παραμένω στη βάση μου, το Δουβλίνο, σχεδόν 7 χρόνια μετά. Είμαι αεροσυνοδός και ζω ακόμα με τον πιο όμορφο – μέσα κι έξω – άνθρωπο στον κόσμο. Έγραψα το πρώτο μου βιβλίο, την «Γυναίκα με τα Τέσσερα Ονόματα» από τις εκδόσεις Άρτεμις, ενώ αρθρογράφησα και σε δύο πανελλαδικά περιοδικά. Μίλησα κυρίως μέσα από τη γραφή μου αλλά και μέσα από συνεντεύξεις, ενώ βοήθησα και άλλους ανθρώπους να επικοινωνήσουν τη δουλειά τους. Μέσα σε αυτά τα χρόνια επισκέφτηκα αμέτρητους προορισμούς - που αυτό έχει σημασία, όχι οι χώρες – και «χαιρέτησα» ακόμα περισσότερους από την πόρτα ενός αεροπλάνου.

Ο Γιώργος Βιτωράτος στο Δουβλίνο, Ιρλανδία

Η πιο συχνή ερώτηση που δέχομαι είναι «πόσες χώρες έχεις επισκεφτεί;» και παλεύω ακόμα και σήμερα να την ξεφορτωθώ. Αυτή την «πάλη» για να παραμείνεις relevant (σ.σ. σχετικός) στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν την κατάλαβα ποτέ. Από πότε είναι μέτρο σύγκρισης οι χώρες που έχει επισκεφτεί κάποιος ή τα μουσεία που μπορεί να είδε κανείς σε έναν προορισμό; Γιατί πρέπει όπου πας να κάνεις επίδειξη πλούτου ή να δημιουργείς ένα ολόκληρο μπλογκ πάνω στη φιλοσοφία του «έμεινα σε χόστελ»; Γιατί πρέπει να έχουμε ένα συγκεκριμένο «προφίλ» ταξιδιώτη και δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε ελεύθερα χωρίς λογοκρισία; Γιατί να μην μπορούμε να απολαύσουμε και το πεντάστερο ξενοδοχείο αλλά και την πανσιόν; Και γιατί κάποιος πρέπει πάντα να εκφέρει την ανούσια άποψη του αφού επιστρέψουμε από αυτό;

Κάπως έτσι λοιπόν «έσβησα» το προσωπικό μου στίγμα στο followgeorge.gr αλλά και την προσωπική μου στήλη, το Diary. Προτίμησα να «σωπάσω» γιατί ήταν πιο εύκολο, γρήγορο και ανώδυνο. Στα σχεδόν πέντε χρόνια που τα λέμε μέσα από εδώ, μπορεί να μην άλλαξα δουλειά ή συνήθειες, άλλαξα όμως μέσα και έξω μου. «Έφαγα» πολλά από τα συναισθήματα μου, μίσησα και ξανα-αγάπησα εμένα, μείωσα κατά πολύ το άγχος μου και κατάφερα να περνάω περισσότερο ποιοτικά τον χρόνο μου στη ζωή, αλλά και στα ταξίδια.

Ο Γιώργος Βιτωράτος στο Ταγκαζούτ, Μαρόκο

Όχι, δεν πειράζει αν δεν προλάβαμε να δούμε όλα τα μουσεία (μη σας πω πως δεν πειράζει αν δεν τα είδαμε και καθόλου), ούτε αν δεν φάγαμε σε όλα τα «καλά» μαγαζιά της πόλης. Για εσάς που είστε σαν το διαφημιστικό της Aegean (not sponsored), δεν μας νοιάζει αν έχετε πάει παντού – ήμαρτον! Ταξίδι είναι όπου ταξιδεύει ο νους και σημασία έχει να επιστρέφουμε από αυτό ανάλαφροι από έγνοιες, υποχρεώσεις και ενοχές.

Συνεχίζουμε, λοιπόν, να ταξιδεύουμε (νοητά και μη), να ερωτευόμαστε, να γευόμαστε και να απολαμβάνουμε τη ζωή. Και αν κάποιος μας τη χαλάει αυτήν τη διασκέδαση, ίσως ήρθε η στιγμή να τον βάλουμε στη θέση του.

Καλά μας ταξίδια!