Δυσκολεύομαι να σκεφτώ ότι πίσω από μια πένα φορτωμένη πρωτοβρόχια και φιλιά με κλειστά μάτια, δεν υπάρχουν χιλιόμετρα, σφραγισμένα διαβατήρια και εκατοντάδες αποκόμματα εισιτηρίων. Δυσκολεύομαι να σκεφτώ την Ρέα Βιτάλη σε ακινησία-μαζί με την ψυχή και το νου της, ο φλοίσβος της αφορά και τον βηματισμό της πάνω στον Τόπο. Γιατί μια συγγραφέας σαν τη Βιτάλη δαμάζει τον Χρόνο, αλλά μια γυναίκα σαν τη Ρέα, ένα καφτάνι που ανεμίζει ολόκληρη, δεν γίνεται-μες στο μυαλό μου- να μην επιχειρεί απόπειρα συνάντησης με τον Τόπο. Τον Τόπο ως κατάσταση, ως καμβά. Η ίδια κουβαλά μέσα της κύματα και φεγγάρια-στη Σελήνη, πάντως, αδιαφορεί να πάει, εκείνη είναι η Μακρινή της Εξομολόγος.