Η Ρέα Βιτάλη προτιμά να ανοίγει την ψυχή της από την βαλίτσα της #challenge_valitsa
Δυσκολεύομαι να σκεφτώ ότι πίσω από μια πένα φορτωμένη πρωτοβρόχια και φιλιά με κλειστά μάτια, δεν υπάρχουν χιλιόμετρα, σφραγισμένα διαβατήρια και εκατοντάδες αποκόμματα εισιτηρίων. Δυσκολεύομαι να σκεφτώ την Ρέα Βιτάλη σε ακινησία-μαζί με την ψυχή και το νου της, ο φλοίσβος της αφορά και τον βηματισμό της πάνω στον Τόπο. Γιατί μια συγγραφέας σαν τη Βιτάλη δαμάζει τον Χρόνο, αλλά μια γυναίκα σαν τη Ρέα, ένα καφτάνι που ανεμίζει ολόκληρη, δεν γίνεται-μες στο μυαλό μου- να μην επιχειρεί απόπειρα συνάντησης με τον Τόπο. Τον Τόπο ως κατάσταση, ως καμβά. Η ίδια κουβαλά μέσα της κύματα και φεγγάρια-στη Σελήνη, πάντως, αδιαφορεί να πάει, εκείνη είναι η Μακρινή της Εξομολόγος.
Και ναι, Ρέα Βιτάλη, σε αυτή τη στήλη αρκετοί μας έχουν ανοίξει την βαλίτσα τους, για να είμαι ειλικρινείς. Ελάχιστοι την ψυχή τους-γι’ αυτό προσπαθούμε και μας κομίζεις, στην ανατολή του Ιούλη, δώρο ακριβό.
Της Γεωργίας Δρακάκη
Πότε έκανες το πρώτο σου ταξίδι στο εξωτερικό, θυμάσαι;
Εννοείται ότι το θυμάμαι. Ήταν το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό και έπρεπε να το ταξιδέψω μόνη μου. Ήμουν 13 ετών και πήγαινα στην Ελβετία σε ένα καλοκαιρινό κολλέγιο. Με θυμάμαι να υποδύομαι τη μεγάλη. Πολλά θυμάμαι αλλά αυτό είναι το κυρίαρχο. Και το αγόρι που ήμουν ερωτευμένη υποδυόταν τον μεγάλο γιατί ενώ έλειπα ξέσπασε το «Κυπριακό», όπως έλεγαν οι μεγάλοι-μεγάλοι, και εκείνο το αγόρι μου είχε πει στο τηλέφωνο «Θα αρχίσει πόλεμος και δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ, αγαπημένη». Ωραία υποδύθηκε τον μεγάλο και παίξαμε κι εμείς σε μια σκηνή κινηματογραφική, αν το σκεφτείς. Την επόμενη ακριβώς χρονιά αρρώστησε ο πατέρας μου και την μεθεπόμενη πέθανε. Ήταν μόλις 39 ετών. Και γω σε μια στιγμή έγινα όντως μεγάλη κι ας ήμουν μικρή. Μάλλον έγινα ένα κορίτσι χωρίς ηλικία, ένα κορίτσι που έπρεπε να ταξιδεύει μόνο του. Γι’αυτό και εκτίμησα κάθε συνταξιδιώτη στη διαδρομή.
Αν μπορούσες να δεις κάποια από τις ομορφιές της Ελλάδας για πρώτη φορά, να σε συναρπάσει και να σε εκπλήξει, τι θα διάλεγες; Κάποιο μνημεία, κάποια θέα μαγική, μια παραλία ίσως;
Με την έκπληξη δεν δίνουμε ραντεβού. Μ΄’αρέσει να γοητεύομαι «από το πουθενά». Εκεί που δεν το περιμένεις…Μια μπουγάδα. Μια ομιλία χωρίς τους ανθρώπους. Πίσω από ένα κουρτινάκι σε κυκλαδονήσι. Ένα λουλούδι. Ένα βλέμμα. Στην ερώτησή σου μου ζητάς να στήσω μια έκπληξη. Α πα πα! Άστην να προκύψει.
Γραφές και διαβάσματα των διακοπών. Τι καταθέτεις;
Γραφές, πολλές. Στο μυαλό μου. Ενώ κολυμπάω. Ενώ βλέπω τη θάλασσα. Και γράφω μέσα μου και γράφω. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ολόκληρο κείμενο «γράφω». Και μένει σε εκκρεμότητα σε μια θήκη του μυαλού. Και μετά, κάποτε «μετά», ανοίγω τον υπολογιστή και γράφω και γράφω. Ουφ! Και ησυχάζω. Όσον αφορά τα βιβλία…Αυτά του καλοκαιριού, τους έχω αδυναμία. Γιατί μέσα στις σελίδες τους κρατάνε και λίγους κόκκους άμμου. Όπως εκείνο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου «Ας φυσά τώρα». Πολύ το αγάπησα.
Τι σε ξεκουράζει πραγματικά; Είναι το καλοκαίρι μια εποχή που εσύ συνδέεις με την χαλάρωση;
Με ξεκουράζει το σπίτι μας στην Τήνο. Και η ρουτίνα του. Η ευλογία της ρουτίνας. Η αίσθηση ότι, μόνο εκεί, δήθεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Γιατί πιθανώς μόνο εκεί καταφέρνεις να αποσυνδέεσαι από το ερωτηματικό «Τι θα μας ξημερώσει;». Εκεί… Στιγμή. Μόνο στιγμή. Το πρωινό, πολύ πρωινό, μπάνιο στην έρημη θάλασσα, το ένα ρακάκι με το μεσημεριανό φαγητό, ο ύπνος ο μεσημεριανός αμέσως μετά, τα χωριά το βράδυ, τα καράβια της γραμμής από δωμάτιο σε δωμάτιο, η ελιά και τα ποδαράκια των εγγονιών μας στα κλαδιά της, τα μάτια να ψάχνουν στο λιμάνι τις αφίξεις φίλων, η αγκαλιά, τα γέλια το βράδυ, το φεγγάρι, το ημερολόγιο μου στο τέλος των διακοπών να καταγράψω ακόμα ένα καλοκαίρι…Μόνο εκεί ξεκουράζομαι απόλυτα. Μόνο στο νησάκι «μου».
Δεν μπορώ κανένα προγραμματισμό ταξιδιού
Ρέα Βιτάλη
Ποια ταξίδια σχεδιάζεις για τα επόμενα χρόνια; Ή αυτά τα σχέδια δεν σε αφορούν και κανονίζονται επί τόπου και ανά περίσταση;
Τα ταξίδια προκύπτουν στην στιγμή. Δεν μπορώ κανένα προγραμματισμό ταξιδιού.
Μια εκδρομή στο φεγγάρι με ποιους θα την κάνεις όταν γίνει, ενδεχομένως, κάτι απλό;
Εκδρομή στο φεγγάρι; Προς Θεού! Ας αφήσει και κάτι, ο σύγχρονος, απροσπέλαστο! Το φεγγάρι έγινε για να το κοιτάς και να εξομολογείσαι. Να φωτίζονται τα γκρι σου, να ξελύνεται ο κόμπος στον λαιμό σου, τόσο δα όσο μια ανδρική γραβάτα. Πας καλά; Αν το πατήσω θα χάσω τον εξομολόγο μου.
Σε ποια πόλη θα μπορούσες να ζήσεις άνετα για πάντα εκτός από την Αθήνα; Ή μήπως θα ήταν χωριό;
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές. Δεν έχω καταλήξει.
Υπάρχει κάπου, ένα μπαρ στον κόσμο που νοσταλγείς και που θέλεις να επιστρέφεις;
Θέλω εκείνο το «αυτοσχέδιο» μπαρ του. Εκείνο το κόκκινο ψυγειάκι, εκείνη την άσπρη πετσέτα που τύλιξε στο χέρι, εκείνα τα ποτήρια που έβγαλε ως ταχυδακτυλουργός, εκείνο το μπουκάλι που γέμισε τα ποτήρια, εκείνη την πρόταση ακριβώς όπως την έκανε, εκείνο τον δισταγμό και τη γλύκα που είχε η ατμόσφαιρα, εκείνη την υπόσχεση που μου έδωσαν τα μάτια του χωρίς να υποσχεθεί τίποτα (και που την κράτησε!). Ωραία στιγμή ζήσαμε. Λες και δεν τη ζήσαμε.
Γιατί οι άνθρωποι θέλουμε να ταξιδεύουμε, τελικά;
Για να πούμε ένα «Γεια» στον κόσμο πριν το τελευταίο.
Τι έχει πάντοτε μέσα η βαλίτσα της Ρέας Βιτάλη, για λίγες ή για πολλές ημέρες;
Ξέρω πολύ καλά τι έχει και την ετοιμάζω στο δευτερόλεπτο αλλά δεν θα σου ανοίξω και τη βαλίτσα μου, βρε Γεωργία! Φτάνει που σου άνοιξα την ψυχή μου.
*Η Ρέα Βιτάλη είναι συγγραφέας, χρονικογράφος και η Ψυχή (μπροστά και πίσω από τις κάμερες) της επιτυχημένης εκπομπής στην ΕΡΤ «Κεραία»
