Κεφαλλονίτικο Diary 1: Αυστηρώς προσωπικό-βιωματικό-τραυματικό

Νύχτα. Παραδόξως ζεστή. Πρώτη εντύπωση, σχεδόν γραφική, συνταρακτική όμως στα δικά μου μάτια. Η ομοιότητα της οικογένειάς μου με τους ντόπιους. Θα ορκιζόμουν πως ο αστυνομικός στον μεταναστευτικό έλεγχο είναι ξάδερφος μου, ή συγγενής τέλος πάντων. Τον κοιτώ προσεκτικά, γελά αμήχανα, γελώ κι εγώ. «Καλησπέρα» του λέω, ένα χνώτο για απάντηση. Ας είναι. Πρώτη φορά που περνώ τόσο γρήγορα τον έλεγχο του αεροδρομίου. Απόλυτη εμπιστοσύνη των αρχών στο πρόσωπό μου –στα πρόσωπα όλων μας. Πίσω και μπρος μου Ελληνοαμερικανοί Κεφαλλονίτες -περισσότερο Κεφαλλονίτες από μένα σίγουρα, και κάποιοι Άγγλοέλληνες, πάλι Ίωνες. Στις αφίξεις, σχεδόν βιαστικός εγώ, δεν περίμενα κανέναν. Κρατώ στα χέρια μου το περιοδικό του αεροδρομίου, «ουφ», περνά από το μυαλό μου, «το βρήκα, ευτυχώς». Γνώριμη φιγούρα από μακριά, η νύφη μου, όχι μόνο ήρθε να με πάρει, με περίμενε στην έξοδο καρτερικά. Με συγκίνησε η σκέψη της, κάπως εγώ χαζο-περήφανα να μην ήθελα να δημιουργήσω πρόβλημα στη ζωή τους. Πάνε χρόνια που κάποιος με περίμενε στην έξοδο του αεροδρομίου, ίσως περισσότερα από όσα φανταζόμουν. Περνώντας σχεδόν-καθημερινά τις αφίξεις, είχα ξεχάσει το αίσθημα της προσμονής, αυτής της πρώτης αγκαλιάς τέλος πάντων. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, είναι όμως πάνω από δύο χρόνια, και είμαστε ίσως πρώτη φορά μόνοι μας τελείως. Μια απρόσμενη οικειότητα, μια άνεση αδερφική, περισσότερη και από την άνεση που έχω με τον αδερφό μου.

15 λεπτά μακριά, ο αδερφός μου δίπλα στο κύμα, σε ένα ουζερί, ή ίσως καφέ -δεν κατάλαβα, στα γενέθλια του αδερφικού του φίλου. Πρωτόγνωρο και αυτό, να κάθομαι με τους φίλους του, ανθρώπους που δεν γνώριζα μέχρι ένα λεπτό πριν, ούτε είχα ξανακούσει. Ήρεμα, ίσως μελαγχολικά τα γενέθλια αυτά, ένιωσα τη θλίψη του εορτάζοντα. Μια φωνή μέσα μου φωνάζει να φτιάξω εγώ το κέφι, μια δεύτερη φωνή με σταματά. Αργότερα, μου εξηγεί ο αδερφός μου πως ούτε ο ίδιος δεν γνώριζε πως ήταν τα γενέθλια του, και πως δεν έβρισκε τούρτα κάπου. Ανακούφιση. Απορία. Ο αδερφός μου δεν ήταν ποτέ η ψυχή της παρέας, ήταν όμως πάντα ο αρχηγός. Η έννοια μου στην ώρα, έφυγα χωρίς «ευχαριστώ» για το κέρασμα, ένιωσα άβολα να το πω. Ευχήθηκα όμως, στην αρχή και το τέλος, αν αυτό μετράει κάπου. Καληνύχτισα. Η σκέψη μου ταξίδευε, όπως και τα μάτια μου, στο ρολόι του κινητού μου.

Αν και δεν ήμουν ποτέ παιδί του μπαμπά, είχα ανάγκη να τον δω, να βεβαιωθώ με τα ίδια μου τα μάτια πως είναι καλά. Ο πατέρας μου λοιπόν έφτασε στο νησί, απρόσμενα, μετά από ένα τραυματικό γεγονός, πριν λίγες ημέρες. Και μιας και μιλάμε για τραύματα, άκου για το πιο πρόσφατό μου. Ώρα απογευματινή, ακριβώς δεν θυμάμαι, τέλη Σεπτέμβρη -πάλι δεν θυμάμαι, μετά από τουλάχιστον δώδεκα ώρες δουλειάς-πτήσεων, στο Δουβλίνο. Το κινητό μου χτυπάει, επίμονα αυτή τη φορά, δεν ανησυχώ για μια στιγμή. Καλώ πίσω. «Πρέπει να σου πω κάτι σοβαρό» ακούγεται από μακριά, ίσως πιο μακριά από όσο ήταν στην πραγματικότητα. Ο πατέρας μου είχε ένα ατύχημα, σοβαρό, από αυτά που δεν περνάνε αύριο-μεθαύριο, ούτε σε δυο μήνες. Τηλεφωνώ, ξανά και ξανά, μέχρι που χτυπά μια γραμμή, και τον ακούω. Φάρμακο γιατρειάς αυτό το «ναι», τον ακούω να λέει στον νοσοκόμο δίπλα του: «Ο γιος μου ο μικρός είναι, από Ιρλανδία με καλεί». Πάντα μικρός εγώ, τουλάχιστον στα μάτια του. Η γραμμή χάνεται κάπου-κάπου, με καθησυχάζεις εσύ, αντί εγώ, όπως πάντα, δεν λέμε τίποτα άλλο, δεν μπορώ να καλέσω πάλι το τηλέφωνο της εντατικής. Η φωνή της λογικής μου λέει «όλα καλά, θα περάσει». Δυο εβδομάδες μετά, ίσως και παραπάνω, αλλαγή πλάνων – ίσως και αφορμή, τελικός προορισμός η Κεφαλονιά, και όχι η Αθήνα. Η Κεφαλονιά του μπαμπά μου, πλέον του αδερφού μου, ίσως αργότερα του ανιψιού μου – το καλύτερο παιδί στον κόσμο.  Λόγο έχω πάντα να γυρνάω σε αυτό το νησί, επιδιώκω όμως πάντα να είμαι εδώ όταν είναι εδώ και οι γονείς μου -ξεχωριστά ο ένας από τον άλλο, για να κάνω και διακοπές στο νησί. Ο αδερφός μου είναι ο πιο εργατικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Σε σημείο που με στεναχωρεί όμως. Τον φαντάζομαι ως έναν σπουδαίο μπίζνεσμαν της Γουόλ Στριτ της Νέας Υόρκης, που τον ξέβρασε το σύστημα σε ένα απόμακρο νησί του κόσμου με την εντολή να «γίνει σπουδαίος». Ε λοιπόν, είναι σπουδαίος. Όχι μόνο στα μάτια μου, αλλά και στα μάτια του κόσμου. Αν και είμαι σίγουρος πως αυτό που επιδιώκει δεν είναι τα μάτια των άλλων, αλλά του γιου του - σε αυτά τα μάτια θέλει να νιώθει σπουδαίος.

Πίσω στην πραγματικότητα, στις μόλις δυο-τρεις ώρες που έχουν ντύσει αυτές τις λέξεις, ακολουθώ τη σκιά μου που ανεβαίνει τις σκάλες του σπιτιού, ανυπόμονα, προσμένοντας να βρω ξύπνιο τον πατέρα μου. Ανακούφιση, χαρά, ασφάλεια. Φρεσκοψημένα κρέατα έντυσαν τη βραδιά, σκοτσέζικο ουίσκι, και κάτι μακρινά νέα -σχεδόν αδιάφορα. Αφού είναι καλά, δεν με νοιάζει κάτι άλλο. Έχει αδυνατίσει πολύ, έχει χάσει τη διάθεσή του, διακρίνω την ανάγκη του να τα βροντήξει όλα και να πει «πάμε έξω για παϊδάκια». Επιστροφή και πάλι στην πραγματικότητα, τρώει λίγο, ανόρεχτα. Χάρηκε που με είδε, χάρηκα που τον είδα κι εγώ.

Νύχτα πλέον, αρκετά περασμένη, μπαίνω επιτέλους στο δωμάτιό μου, μόλις ένα λεπτό μακριά από το σπίτι του αδερφού μου. Μια Καμπάνα πίσω μου, το πιο ωραίο σημείο του νησιού. Το Αργοστόλι πιο ωραίο από ποτέ, σα να ζωντάνεψε απότομα. Παραμένει νωχελικό στα μάτια μου. Το Παρασκευόβραδο ζωντανεύει μόνο για τους έφηβους, για εμάς τους υπόλοιπους δεν αλλάζει κάτι. Τα μπαρ σχεδόν άδεια, παραμένουν φινετσάτα όμως, κάποια παιδιά φωνάζουν έξω από ένα κακής-διαλογής κλαμπ. Επιστρέφω στο δωμάτιο, ανοίγω το κρασί που πήρα από το περίπτερο. Δυο λέξεις εδώ που με διαβάζεις εσύ, δυο στο τηλέφωνο και, πίσω μου ο Έρικ Μενέντεζ(σ.σ. ο Κούπερ Κοχ στη σειρά του Νέτφλιξ “Τέρατα”) να μονολογεί. Βαθύς ύπνος, λυτρωτικός σχεδόν, αναγκαίος.

Συνέχεια του κειμένου εδώ.