Η Ελλάδα του Βαγγέλη Παπαθανασίου
Κάποια νέα στα φέρνει η ζωή χωρίς προειδοποίηση. Ένα από αυτά ήταν και η απώλεια ενός σπουδαίου μουσικού και συνθέτη που έφυγε μόλις λίγες ημέρες πριν, σε ηλικία 79 ετών, στις 19 Μαϊου 2022. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά, έτσι λοιπόν και εμείς στο FollowGeorge.gr επιλέξαμε να αναδημοσιεύσουμε το άρθρο του συγγραφέα Κωνσταντίνου Μανίκα για το CulturePoint.gr, ως ένα people ακόμα, που όμως αυτή τη φορά ανήκει σε έναν άνθρωπο που έχει γίνει “φως”.
Κάποιους ανθρώπους τους έχουμε καταχωρήσει στο μυαλό μας ως αθάνατους. Αντιστέκεται το είναι μας στην πιθανότητα να είναι θνητοί κι απρόσμενα σε μια στιγμή να χαθεί η παρουσία τους από δίπλα μας.
Μια από αυτές τις μοναδικές περιπτώσεις είναι κι ο Βαγγέλης Παπαθανασίου. Η προσωπικότητα του υπήρξε τόσο φωτεινή, τόσο τεράστια που δεν χωρά στα όρια αυτής της ύπαρξης. Γι’ αυτό και μάγεψε και θα συνεχίσει εις τους αιώνας των αιώνων να μαγεύει τους κατοίκους του πλανήτη.
Πολλοί θα μείνουν στην κινηματογραφική του μουσική, Το οσκαρικό “Τους Δρόμους της Φωτιάς” η το φουτουριστικό “Blade Runner”, το “1492” και δεν θα έχουν άδικο. Η προσέγγιση του στην εκάστοτε θεματολογία είναι τόσο βαθιά συναισθηματική που σου μεταδίδεται άμεσα το κλίμα και το περιβάλλον του συνολικού σκηνικού.
Άλλοι θα ασχοληθούν πιο πολύ με την ορχηστρική του μουσική που ανέδειξε τη new age αισθητική όσο λίγοι από τα 70ς και μετά.
Αποτέλεσε μέρος μιας μουσικής πρωτοπορίας που χρησιμοποίησε τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα ή/και το ατονικό σύστημα, με τον Vagelis να παραμένει λάτρης της μελωδίας. Η Mythodea, χρόνια αργότερα, ήρθε να επικυρώσει την παγκοσμιότητα του έργου του που μένει ανεξίτηλο στη συμπαντική μας συνείδηση.
Μεγάλος λάτρης του ελληνικού πολιτισμού. Αξιοποίησε την παραδοσιακή μουσική μας με έναν μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο. Οι “Ραφωδίες” και ειδικά οι “Ωδές” με την Ειρήνη Παππά αφήνουν ανεξίτηλο στίγμα από τα πολιτισμικά μας έγκατα.
Όσοι έχουμε μια ιδιαίτερη προτίμηση στην progressive rock που άνοιξε νέα πεδία για τη ροκ μουσική λατρεύουμε κι εκείνη την πλευρά του. Αναμειγνύοντας στοιχεία από την κλασική, τη τζαζ και φυσικά την πιο “σκληρή” εκδοχή προσέφεραν μια φρέσκια νότα στο ροκ για αρκετά χρόνια αφήνοντας βαριά παρακαταθήκη για τις επόμενες δεκαετίες.
Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου αποτέλεσε και σε αυτή την περίοδο, μέσω των Aphrodite’s Child και το άλμπουμ “666” αλλά και στη σόλο του καριέρα με το εμβληματικό “Heaven and Hell” που κράτησε κάτι από τη ροκ δυναμική, ντυμένη πλέον με τη synth προσέγγιση που θα διέπνεε τα επόμενα έργα του
Δυο δίσκοι που θεωρούνται από όλους τους ειδικούς ως κορυφαίοι του είδους και η επιτομή ενός ατμοσφαιρικού ήχου αντάξιου των Pink Floyd. Μάλιστα, η δική του εκδοχή περιέχει μια ακόμη πιο σκοτεινή πλευρά, σχεδόν ανατριχιαστική, κι μια concept λογική που ελάχιστοι υπηρέτησαν με συνέπεια.
Ο κόσμος δεν θα είναι ίδιος χωρίς τον Vangelis. Έναν ακέραιο, σεμνό άνθρωπο που δόξασε την Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου. Μια Ελλάδα που την κουβαλούσε πάντα μέσα του ως ακριβό δώρο και με κάθε ευκαιρία την αναδείκνυε μέσα από το έργο και το λόγο. Θα μας λείψεις όσο ελάχιστοι. Καλό σου ταξίδι…
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας για λογαριασμό του CulturePoint.gr. Διάβασε το People του Κωνσταντίνου για τη γενέτειρά του, τα Τρίκαλα, εδώ.
