Diary: Το Παρίσι από τα μάτια της Ελένης κατευθείαν στην καρδιά μου

Ρομαντικό ή μη, το Παρίσι ήταν πάντα στην καρδιά μου. Ήθελα τόσο πολύ να το επισκεφτώ, που ήμουν σίγουρος ότι ή θα το ερωτευόμουν για πάντα ή θα απογοητευόμουν εξαιτίας της λαχτάρας που είχα να πάω, η οποία, φυσικά, μού δημιουργούσε πολύ υψηλές προσδοκίες. Μέσα σε μια νύχτα, χωρίς να σκεφτώ αν μου περισσεύουν χρήματα για ταξίδι, πήρα την απόφαση να «κατακτήσω» το Παρίσι.

Σεπτέμβρη μήνα, κλείνω βαλίτσες με λάθος ρούχα, κατεβαίνω από το αεροπλάνο και συνειδητοποιώ τη διαφορά κλίματος. Μεταξύ σορτς και κοντομάνικων μπλουζών, βρέθηκα σε απόγνωση από την πρώτη μέρα κιόλας. Χαμογελώ και το προσπερνώ λέγοντας «ας κρυώσω, θα συνηθίσω». Αφήνω βαλίτσες κοντά στην γειτονιά Marais, αργά το βράδυ, και τρέχω να δω τον φωτισμένο Πύργο του Άιφελ από τη Σανζ-Ελιζέ. Μένω για μία ώρα, κρυώνω αλλά δε με νοιάζει, είναι όσα φανταζόμουν και ίσως παραπάνω.

Πρωί στην Πόλη του Φωτός, είμαι ένας συνηθισμένος τουρίστας χαμένος στους δρόμους του Παρισιού και έκπληκτος από τη μαγεία της πόλης. Θα πάρω κρέπες, θα πάω για brunch, θα περάσω από όλα τα αξιοθέατα της πόλης και θα καταλήξω να ξεφυλλίζω βιβλία στο Shakespeare & Co. Λίγο πιο δίπλα, ένα κρυμμένο μαγαζί μόνο για ντόπιους που σερβίρει την καλύτερη ζεστή σοκολάτα στο Παρίσι. Κάπου μέσα με περίμενε μια φίλη, η Ελένη, μόνιμη πλέον κάτοικος του Παρισιού και παλιά μου συμφοιτήτρια. Η επιβεβαίωση μιας φιλίας που εξελίχθηκε σε… οικογένεια είναι ο λόγος που θα επισκεφτώ το Παρίσι τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο και θα λιώσω στην αγκαλιά της. Το Παρίσι από τα μάτια της Ελένης, τα γαλλικά μπιστρό, οι κρεμ μπρουλέ και οι βόλτες στους βασιλικούς κήπους, η Disneyland, που είναι το όνειρο κάθε παιδιού, αλλά και ενήλικα…

 Το απόγευμα θα πάω βόλτα στον Σηκουάνα. Οι μέρες περνούν και δε θέλω να φύγω, κάθε φορά το ίδιο πρόβλημα. Τελευταία νύχτα, κοκτέιλ μπαρ πίσω από μια πιτσαρία στην πιο underground γειτονιά του Παρισιού. Ο κόσμος δε φλερτάρει, αρκείται στο να κοιτά νωχελικά. Υπάρχει ρομαντισμός παντού. Μια γαλλόφωνη τζαζ μελωδία θα ακουστεί από το βάθος του μαγαζιού.

Έχω στο μυαλό τη Μονμάρτη, τα υπέροχα εστιατόρια και την Παναγία των Παρισίων. Δεν μπορώ να μην τα ξαναεπισκεφτώ όταν θα πάω στο Παρίσι. Η γειτονιά Marais, η πιο καλλιτεχνική γειτονιά με τα open minded μπαρ και τα boutique ξενοδοχεία, είναι το μέρος όπου θα μπορούσα να μείνω για πάντα.

Φεύγοντας, θα αποφύγω τα «κλισέ» δώρα και αντ’ αυτού θα πάρω μόνο καρτ ποστάλ, γαλλικούς μπερέδες και μακαρόν από το διάσημο Ladurée. Τα καρτ ποστάλ πάντα καταλήγουν ταχυδρομημένα στα αγαπημένα μου πρόσωπα, μου αρέσει να τους δείχνω με αυτόν τον τρόπο την αγάπη μου γι' αυτά και ότι τα σκέφτομαι. Το Παρίσι δεν το χαιρετώ, ξέρω άλλωστε πως πάντα θα επιστρέφω σε αυτό…