Αντίπαρος covid edition: Η La Luna κλειστή, αλλά οι νύχτες έναστρες
Ο Νίκος Γουργουλέτης, δευτεροετής φοιτητής δημοσιογραφίας και μεγάλος φαν των ταξιδιών, πέρασε από το νησί από όπου κάθε ανήσυχος νέος που σέβεται τον εαυτό του φροντίζει να περάσει. Η Αντίπαρος είναι ένα party island γεμάτο διανόηση και τρυφερότητα, έχει ιστορικά μέρη για νυχτερινή διασκέδαση και εξαιρετικά μέρη για άραγμα και χαλάρωση. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς, πέρα, φυσικά, και από ασφάλεια για το στήσιμο της σκηνής του; Ο Νίκος, συνεργάτης του FollowGeorge.gr και ανήσυχο πνεύμα, περιγράφει την εμπειρία στην Αντίπαρο όπως ακριβώς οφείλει να κάνει (sic) ένας ταξιδιωτικός συντάκτης.
Τέσσερις Αυγούστου λοιπόν, και με τη σκέψη μου ακόμα στη Λευκάδα και στις υπέροχες στιγμές που είχα ζήσει εκεί, ξεκινάω να φτιάχνω βαλίτσα (σάκο για την ακρίβεια), καθώς την επόμενη ακριβώς μέρα το πλοίο σάλπαρε για Πάρο. Πρώτη φορά κάμπινγκ, πρώτη φορά Αντίπαρος, πρώτη φορά διακοπές με αυτήν την παρέα! Εγώ μαζί με άλλα έξι κορίτσια -φίλες από πρόγραμμα Erasmus- θα δοκιμάζαμε για ακόμα μια φορά τις αντοχές μας, αυτή τη φορά όχι σε ξύλινα σπιτάκια σε απομακρυσμένο χωριό της Ρουμανίας, αλλά στο περίφημο κάμπινγκ της Αντιπάρου.
Το ταξίδι στο πλοίο προς την Πάρο με βρήκε μόνο μου ή σχεδόν μόνο μου, καθώς είχα συντροφιά την αγαπημένη μου playlist στο Spotify. Σε μουντ λοιπόν «Ταξίδι για να σε βρω, Λεωνίδας Μπαλάφας», φτάνω στο λιμάνι της Πάρου και περιμένω Δ. και Μ. για να πάρουμε το καραβάκι για Αντίπαρο. Σε μόλις σαράντα λεπτά βρεθήκαμε χαμένοι στην Αντίπαρο με χίλια δυο πράγματα στους ώμους μας να αναζητούμε το βανάκι του κάμπινγκ που θα μας μετέφερε εκεί. Μόλις φτάνουμε στο κάμπινγκ, έρχεται η στιγμή στησίματος της σκηνής. Ναι, εδώ είναι η ώρα που όλοι βάζουμε τα γέλια, καθώς δεν είχα ιδέα πώς ένα σακιδιάκι λίγων μόλις εκατοστών θα γινόταν το σπίτι μου για τις επόμενες μέρες. Προφανώς, δεν συμμετείχα καθόλου στη διαδικασία στησίματος και το μόνο που έκανα ήταν να πετάω ατάκες της Ντάλιας από το Παρά Πέντε από τη σκηνή με το κάμπινγκ.
Χωρίς να έχω προλάβει καλά καλά να συνειδητοποιήσω πού βρίσκομαι, ενημερώνομαι ότι η πασίγνωστη και ξακουστή ντισκοτέκ La Luna έκλεισε λόγω κορωνοϊού. Δεν θα σου κρύψω ότι ένας λόγος που ήθελα να επισκεφτώ την Αντίπαρο ήταν και το La Luna, αλλά εντάξει τι να κάνουμε; Next time... ένας ακόμα λόγος να την επισκεφτώ ξανά στο μέλλον!
Αμέσως εναρμονίστηκα με το όλο κλίμα του κάμπινγκ και του νησιού και οι μέρες περνούσαν χωρίς να το καταλαβαίνω. Ξυπνούσα νωρίς το πρωί και μαζί με την Κ. πηγαίναμε στο εστιατόριο του κάμπινγκ για πρωινό. Μπορούσες να φτιάξεις ό,τι ήθελες στην κουζίνα με προϊόντα που είχες προμηθευτεί ο ίδιος από το σούπερ μάρκετ ή να επιλέξεις κάτι από τη μεγάλη γκάμα σφολιατοειδών και άλλων προϊόντων του εστιατορίου. Καθόμασταν πολλή ώρα εκεί, έπειτα έρχονταν και οι υπόλοιποι, παίζαμε χαρτιά, γνωρίζαμε κόσμο και αργά αργά το μεσημέρι πηγαίναμε για μπάνιο. Από παραλίες σάς προτείνω Ψαραλυκή, Σωρό, Σιφναίικο Γιαλό και, φυσικά, τη Φανερωμένη. Την παραλία του κάμπινγκ την προτιμούσαμε για τα απογευματινά-βραδινά μπάνια μας, όταν ο κόσμος ήταν πια λιγοστός και ο ήλιος είχε σχεδόν δύσει. Υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να κολυμπάς και ο ουρανός να αλλάζει συνεχώς χρώματα;
Όσον αφορά στο φαγητό μου στην Αντίπαρο, αυτό περιοριζόταν σε τρία βασικά πράγματα: καλαμαράκια, πατάτες και χωριάτικη. Ίσως να μην πέρασε ούτε μια μέρα που να μη φάω το ίδιο ακριβώς πράγμα σε διαφορετικά ταβερνάκια της Αντιπάρου. Αυτά που συνιστώ είναι η Κληματαριά στη χώρα του νησιού και το Captain Pipinos στον Άγιο Γεώργιο. Στο δεύτερο μπορεί να έφαγα και τα πιο νόστιμα καλαμαράκια του φετινού καλοκαιριού.
Αυτό, όμως, που προτρέπω οπωσδήποτε να κάνει όποιος επισκεφτεί το νησί είναι να νοικιάσει για μια έστω μέρα αμάξι ή ποδήλατο. Όσο μικρό κι αν είναι ένα νησί, σίγουρα με αμάξι μπορείς να το εξερευνήσεις καλύτερα.
Έτσι λοιπόν κι εμείς, με την ταπεινή μας Chevrolet και με οδηγό την αγαπημένη μου Δ., ξεκινήσαμε το τουρ στο όμορφο νησί. Και τι δεν έγινε τη συγκεκριμένη μέρα με το αμάξι που νοικιάσαμε... Από φωτογραφίες με αγελάδες μέχρι να κολλήσουμε σε κατσάβραχα, να τρυπήσει το λάστιχο και να βάζουμε άσχετους στο αμάξι μας για βόλτα... άφησέ τα!
Τα βραδιά στην Αντίπαρο ήταν... κλασικά βραδιά στην Αντίπαρο. Όσοι έχουν πάει θα με καταλάβουν: κιθάρα ή ηχειάκι, μπυρίτσα στο χέρι -για μένα που δεν πίνω μπύρα ήταν ρακή ή τσίπουρο- και άραγμα στην παραλία μέχρι το πρωί. Αν ήθελα κάτι παραπάνω εκείνη τη στιγμή, αυτό θα ήταν ένα ανοιχτό La Luna...
Οι μέρες των διακοπών περνούν γρήγορα και ειδικά αν η παρέα είναι καλή, περνούν ακόμα γρηγορότερα. Έτσι λοιπόν, όταν ήρθε η ώρα να μαζέψω τα πράγματά μου, είπα στον εαυτό μου ότι δε θα κάνω το ίδιο λάθος με πέρσι. Πριν έναν χρόνο, όταν ήμασταν στη Ρουμανία και μόλις είχα γνωρίσει αυτά τα άτομα, φεύγαμε νομίζοντας ότι δεν θα το ξαναζήσουμε ποτέ αυτό. Έναν χρόνο μετά, με τα ίδια άτομα που τότε ήξερα μερικές μέρες μονάχα, έκανα διακοπές και έζησα ξανά όλο αυτό που είχα ζήσει τότε, σε ακόμα πιο έντονο βαθμό. Κατάλαβα λοιπόν ότι δεν υπάρχει λόγος θλίψης και απότομης προσγείωσης στον γυρισμό από κάπου, γιατί, αν υπάρχει θέληση και καλή παρέα, όλο αυτό μπορεί να ξανασυμβεί.
It’s up to us στην τελική! Γι’ αυτό κι εγώ ανανεώνω από τώρα το ραντεβού μου για του χρόνου και λέω ότι, αν δεν κάνω κάμπινγκ στην Αντίπαρο, θα κάνω κάπου αλλού, με την ίδια παρέα όμως!
Ο Νίκος Γουργουλέτης γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα, σπουδάζει στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ και εργάζεται ως συντάκτης στο FolowGeorge.gr. Εθισμένος στα ταξίδια, τη μουσική και την γαλλική γλώσσα, η αρθρογραφία έχει μπει πρόσφατα στη ζωή του αλλά απ’ ό,τι φαίνεται κατατάσσεται και αυτή στις μεγάλες του αγάπες.
