Χάρη στο Βερολίνο, ο Δημήτρης Τσεκούρας κατάλαβε ότι “ταξίδι είναι η επιστροφή από το ταξίδι”
Το Βερολίνο μοιάζει να είναι μια πόλη με χιλιάδες πρόσωπα, ένας τόπος που τραβά και που μαυλίζει τους ανθρώπους που έχουν μια ξεχωριστή θέση για την Τέχνη, για το Φως, για το Σκοτάδι μέσα τους. Ένας από τους ανθρώπους αυτούς είναι και ο συγγραφέας Δημήτρης Τσεκούρας, ο οποίος μιλά για την αγαπημένη του γειτονιά στη γερμανική πρωτεύουσα, μια γειτονιά που στα μάτια του είναι ο “ορισμός της Κανονικότητας”. Στην αφήγησή του για το FollowGeorge.gr, παρατηρεί τους ανθρώπους στους δρόμους, αποκαλύπτει την παράλληλη αίσθηση πένθους και γιορτής, εξηγεί για ποιον λόγο αγαπά τόσο οριστικά και αμετάκλητα το Βερολίνο.
Όταν γράφουμε για «Πράγματα» που αγαπάμε, υφέρπει πάντοτε ένας τεράστιος Γλωσσικός Κίνδυνος. Ο Κίνδυνος της Παραπληροφόρησης. Το Πράγμα, στις παρακάτω αράδες, είναι το Βερολίνο.
Αφού λοιπόν, συνοπτικά, πούμε ότι Εκεί: α) ΠΡΕΠΕΙ να θαυμάσετε έξωθεν και έσωθεν το Μουσείο της Περγάμου, β) ΠΡΕΠΕΙ να νιώσετε σιχαμένα και ανυπόφορα άναυδοι μπροστά στο Μνημείο του Τείχους, γ) ΠΡΕΠΕΙ να αισθανθείτε κοντοί περνώντας κάτω από την Πύλη του Βρανδεμβούργου, δ) ΕΙΝΑΙ μια πόλη κυριολεκτικά για όλες τις τσέπες και για όλα τα γούστα περί Φαγητού και Διαμονής, καλό είναι, παρακαλώ πολύ, το υπόλοιπο κείμενο να εκληφθεί ως ένα κείμενο Παραπληροφόρησης, που, στην προκειμένη περίπτωση, θα πει μιας άκρως ιδιωτικής και ερωτικής οπτικής.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Κατ’ αρχάς, στο Βερολίνο κάνει κρύο. Πολύ κρύο. Είναι σπάνιες οι μέρες που δεν κάνει πολύ κρύο στο Βερολίνο. Αν έχετε, λοιπόν, τίποτα φουσκωμένα αντρικά μπράτσα ή καλλίγραμμα γυναικεία μπούτια και θέλετε οπωσδήποτε να τα δείξετε δημοσίως, μην κάνετε τρελές χαρές. Κρατηθείτε για πιο κατ’ ιδίαν, σπιτικές, εμφανίσεις. Το Βερολίνο είναι η πόλη των πολλών Ρούχων.
Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι το Kreuzberg. Πιο κέντρο δεν γίνεται. Όλες οι φυλές και όλες οι εκδοχές των Ανθρώπων μαζί. Χωρίς ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ να ασχολείται με το τι ρούχα φοράς και τι καπνό φουμάρεις. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο ορισμός του Σεβασμού δηλαδή. Γειτονιά για μαθηματάρα με τίτλο «Ο ορισμός της λέξης Κανονικότητα». Το μόνο που χρειάζεται να κάνει ο δάσκαλος είναι να πει στους μαθητές του «Για δείτε λίγο, πουλάκια μου, για δείτε». Στο Kreuzberg βρίσκεται και το λατρεμένο μου bar. Το λένε Minibar, είναι κόκκινο, χωράει μετά βίας είκοσι ανθρώπους, και δεν μπαίνει φυσικό φως ΑΠΟ ΠΟΥΘΕΝΑ. Ο μπάρμαν, πάντα ξινός και εντελώς ενοχλημένος από τη Ζωή, μετά τις δύο τα ξημερώματα, βγάζει και κερνάει τα καλύτερα.
Το Βερολίνο είναι υγρή πόλη. Στις όχθες του ποταμού Σπρέεε πάντοτε περπατούνε άνθρωποι. Οι πιο πολλοί μόνοι τους. Άνθρωποι σοβαροί, αγέλαστοι, σχεδόν ψυχροί αλλά ούτε στο ελάχιστο εχθρικοί.
Το περπάτημα κάνει καλό στα νεύρα. Στο Βερολίνο περπατάω με τις ώρες. Αυτά τα παλαιά και τεράστια, κυρίως στο Ανατολικό Βερολίνο, πεζοδρόμια, χρώματος γκριζόμαυρου γυαλιστερού είναι τουλάχιστον προκλητικά για τα πόδια. Περπατάω και βλέπω μπροστά μου –ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΩ!- τον Μπένγιαμιν, τον Μπρούνο Γκαντζ, τη Μαρλέν Ντίτριχ, τον Κλάους Σούλτσε, μια μεγάλη μου καψούρα ονόματι Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ και διάφορους άλλους σεσημασμένους. Μια φορά είδα και τον Χίτλερ. Περπατούσε νεκρός.
Το Βερολίνο είναι πόλη υψίστης Ιστορικής και Καλλιτεχνικής Σημασίας.
Στο Βερολίνο υπάρχουν πολλά «μικρά» βιβλιοπωλεία. Το πιο αγαπημένο μου, στην Oranienstraße. Νούμερο 21. Το λένε Buchhandlung Oh*21. Σε κάτι στιγμές, μωρίας με αλαζονεία μαζί, σκέφτομαι ότι το επόμενο βιβλίο μου θα ήθελα πολύ να το παρουσιάσω εκεί.
Στο Βερολίνο υπάρχει επίσης το Εβραϊκό Μουσείο. Αν έχετε πρόβλημα με το στομάχι σας, μην πάτε. Εκεί που η τρομακτική αναπαράσταση του Τρομακτικού σε κάνει να φρίξεις για το πόσο πιο Τρομακτικό ήταν αυτό που αναπαραστάθηκε.
Βερολίνο επίσης σημαίνει Θέατρο. Ακομπλεξάριστο, σοφά σπουδαγμένο Θέατρο, φτιαγμένο από αντίστοιχους ανθρώπους. Κατά κύριο λόγο στη Schaubühne. Thomas Ostermeier, καλλιτέχνης μέγιστος, παραστάσεις που προκαλούν Μετακίνηση.
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, οι καμπάνες των εκκλησιών στο Βερολίνο χτυπούν σχεδόν όπως οι δικές μας την Μεγάλη Παρασκευή: Πένθιμα. Ένας ελάχιστος οβολός Λύπης –μάλλον- για αυτό που αποσύρεται. Η φετινή Πρωτοχρονιά –σχεδόν προφητικά- έτυχε να με βρει έγκλειστο σε μια κουζίνα, στο σπίτι του Lion, ένα σπίτι γεμάτο πρωτότυπα έργα του ζωγράφου Max Uhlig. Δεν θέλει και πολύ το μυαλό…
Στο Βερολίνο, επίσης, δεν θυμάμαι να έχω δει ποτέ αδέσποτο ζώο. Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω ακούσει κόρνα αυτοκινήτου. Αλλά θυμάμαι πάντα ότι τα σπίτια των ανθρώπων έχουν κάτι τεράστιες εξωτερικές πόρτες. Και ότι τα περισσότερα σπίτια ΔΕΝ έχουν κουρτίνες. Φοβερό, ε;
Αν «Ταξίδι είναι η επιστροφή από το Ταξίδι», τότε, κάθε φορά που επιστρέφω από εκεί, επιστρέφω αισιόδοξος. Γιατί το Βερολίνο είναι ό,τι πιο συγγενές υπάρχει στο μυαλό μου για τη λέξη Ελευθερία.
Αυτά.
Υγ: Το μόνο μου απωθημένο είναι ότι, για κάποιον «ανεξήγητο» λόγο, στο Βερολίνο δεν έχω κάνει ποτέ σεξ. Κι όχι τίποτε άλλο αλλά, εξ όσων θρυλούνται, η πόλη είναι ό,τι πρέπει ΚΑΙ για κάτι τέτοια, αρχετυπικού τύπου, πραγματάκια. Επ’ αυτού όμως, οψόμεθα. Μικροί είμαστε ακόμη.
Φωτογραφίες: Karpetis Photography
Ο Δημήτρης Τσεκούρας είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του μυθιστόρημα, “Η Πόρτα”, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έρμα. Το επόμενο βιβλίο του, μια συλλογή Ιστοριών, με πυρηνικό τους θέμα τον Βίο ενός Ιερέα, ετοιμάζεται και θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο.
