Ημέρα δεύτερη. Μην με ρωτήσεις καν πως ξύπνησα, ή μάλλον πώς αναστήθηκα. Πρώτη επαφή με την καρέκλα του μπαλκονιού μου. Να ‘χα έναν ελληνικό καφέ. Για πρωινό κάτι κριτσίνια που είχαν ξεμείνει στην τσάντα μου. Ντους. Τριάντα δεύτερα μετά, κάτω από την Καμπάνα, ανοίγω υπολογιστή, παραγγέλνω καφέ. Για εμάς τους μετανάστες, αυτό δεν είναι καθημερινότητα, αλλά θαλπωρή, σχεδόν λύτρωση.
