Η Αλεξάνδρα Αγγελοπούλου χορεύει φλαμένκο μόνο στη Μαδρίτη
Η Αλεξάνδρα Αγγελοπούλου, ή αλλιώς η μαύρη γάτα του ραδιοφώνου, μας ταξιδεύει αυτή την εβδομάδα στην Ισπανία και την πρωτεύουσα αυτής, Μαδρίτη. Όταν δεν την ακούμε στους ραδιοφωνικούς μας δέκτες, απολαμβάνει να γράφει βιβλία, όπως το πρώτο της βιβλίο ‘Η ζωή τους στη νύχτα’ που θα κυκλοφορήσει αυτό τον μήνα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο και άλλα που είναι ακόμα γραμμένα σε πρόχειρα τετράδια, αλλά και να μιλάει για τον έρωτά της για την Ισπανία. Η Άλεξ -όπως την αποκαλούν οι φίλοι της- στις δέκα λέξεις που λέει οι 9,5 είναι Ισπανία και συγκεκριμένα Μαδρίτη. Μα τόσο αξέχαστο της έμεινε αυτό το τελευταίο ταξίδι πριν μας χτυπήσει την πόρτα ο covid-19; Και όμως, τόσο αξέχαστο που τα εξομολογείται όλα στο FollowGeorge.gr!
Το ομολογώ, ήταν η δεύτερη φορά που επιβιβαζόμουν στο αεροπλάνο με προορισμό μου την Ισπανία. Τη Μαδρίτη, όμως, δεν την είχα περπατήσει τόσο όσο κατάφερα να το κάνω αυτή τη φορά. 20.463 βήματα μέσα σε μια μέρα και έχω αποδεικτικό στοιχείο αν δεν με πιστεύετε.
Μα πώς θα μπορούσα να κάνω λιγότερα βήματα θαυμάζοντας μια πρωτεύουσα όμορφη, αριστοκρατική, μα και ταυτόχρονα οικεία, ζεστή, μεσογειακή; Όμορφα κυκλικά σιντριβάνια να κοσμούν τους πεντακάθαρους δρόμους μιας πόλης 7.000.000 εκατομμυρίων ανθρώπων. Μουσεία, χώροι πολιτισμού, ολόκληρες λεωφόροι για αχαλίνωτο shopping όλων των βαλαντίων, διασκέδαση εφάμιλλη της ελληνικής, καθώς οι Ισπανοί γλεντάνε μέχρι πρωίας, και τεράστια φυλασσόμενα πάρκα, σε συνδυασμό με τη φιλοξενία και το διάχυτο μεσογειακό ταπεραμέντο των Ισπανών, με έκαναν να μη θέλω να ανέβω στο αεροπλάνο της επιστροφής.
Museo del Prado
Ξεκίνησα με ένα πλούσιο σε ενέργεια πρωινό για να είμαι power. Πάλι καλά υπήρχαν τα Τσούρος με σοκολάτα και η εικοσιτετράωρης λειτουργίας σοκολατερί San Ginés. Μετά την κανονική τροφή, ο δρόμος με έβγαλε σε ναούς πνευματικής τροφής. Μουσείο του Πράδο και κάπου χάζεψα με τις ώρες πίνακες από τον 14ο ως τις αρχές του 19ου αιώνα, γλυπτά, νομίσματα και μετάλλια. Να ναι καλά εκεί που είναι οι Βελάθκεθ, Γκόγια, Ελ Γκρέκο, Καραβάτζιο, Ρέμπραντ· πέρασα υπέροχα ως φιλότεχνη. Εξίσου όμορφα πέρασα και με τη μοντέρνα τέχνη στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία. Κάθε επισκέπτης που σέβεται τον εαυτό του, και ανεξαρτήτως γούστου και προτιμήσεων, δεν πρέπει, κανονικά, να φύγει από την Ισπανία, προτού θαυμάσει έργα των Χούλιο Γκονθάλεθ, Μιρό, Νταλί.
Επειδή είμαι και φυσιολάτρης, έριξα και δυο βόλτες στο κατάμεστο Πάρκο Μπουέν Ρετίρο και την επομένη την κοπάνησα για τη Σεγκόβια. Δεν γινόταν να μη δω το υδραγωγείο των Ρωμαίων και το κάστρο της Ισαβέλλας που ενέπνευσε τον Γουόλτ Ντίσνεϊ. Τάφροι και κροκόδειλοι, πυργίσκοι και κανόνια, αμπάρια και λάβαρα. Πανοπλίες παντού και εγώ να φαντασιώνομαι κονταρομαχίες και ένα στόλο έτοιμο να κατακτήσει τη Λατινική Αμερική. Δεν αγόρασα όμως από εκεί το μαχαίρι που κρατάω στη φωτογραφία. Τι μαχαίρι; Σπαθί κανονικότατο Τολεδιάνικο, σφυρηλατημένο καστιγιάνικα από έναν όμορφο Ισπανό. Το άρπαξα λοιπόν, το έβαλα και πάνω από το τζάκι και άμα γίνει καμιά στραβή μπορεί και να αξιοποιήσω την αγορά μου (γέλια).
Μετά από τόσο γυροβόλημα, να μη δω και λίγο φλαμένκο, η γλετζού; Μπήκα με χιτάνικο πάθος στο Tablao Flamenco Villa Rosa, ήπια μια δροσερή μπύρα Αλάμπρα και παρακολούθησα μια παράσταση φλαμένκο βουτηγμένη στον ερωτισμό. Αχ πόσο θα ήθελα να χορεύω και εγώ έτσι, σκέφτηκα, και έκανα μερικές αποτυχημένες απόπειρες στην πλατεία έξω από το μαγαζί. Γελάσαμε πολύ και γελάσανε πολλοί! Από τότε ακούω Ροσαλία και ξαναείδα την ταινία ‘’Ψηλά τακούνια’’ του Πέδρο Αλμοδόβαρ, καθώς γυρίστηκε στο εν λόγω μαγαζί.
Ε έσκασα μια μέρα και στο φαγητό, δεν θα το αρνηθώ. Βασκικές συνταγές, όμως, δοκίμασα. Ουρά ταύρου με κόκκινη σάλτσα και πατάτες τηγανιτές, αγκινάρες ψητές με αλάτι, παγωτό καραμέλα με καραμελωμένα κομμάτια μήλου σε σος γιαουρτιού. Μια άλλη, πάλι, μέρα δοκίμασα Παέγια και ξετρελάθηκα με το Γκασπάτσο που τσουγκρίζω όλο κέφι στη φωτογραφία.
Πέρα από τα γνωστά που λέμε για κάθε ταξίδι, οφείλω να αναφέρω την αίσθηση ελευθερίας που ένιωσα να δίνεται στους πολίτες ανεξαρτήτως φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στη Μαδρίτη είναι η γειτονιά Chueca. Πρόκειται για ένα υπέροχο μέρος σε κεντρικό σημείο της Μαδρίτης, γεμάτο από στενούς δρόμους και όμορφη αρχιτεκτονική. Υπάρχουν πολλές μικρές ανεξάρτητες επιχειρήσεις, ιδίως μπουτίκ ρούχων και πολλά και ποικίλα εστιατόρια και καφετέριες.
Μετά από αυτή την εξόρμηση, συνειδητοποίησα ότι αντιμετωπίζω τη ζωή και τα ταξίδια με τον ίδιο τρόπο. Σαν βαλίτσες που πρέπει να γεμίζουν με κάθε λογής εμπειρίες. Δεν φοβάμαι να ζήσω και εύχομαι κάποια στιγμή να ζω ταξιδεύοντας!
Υ.Γ. αυτό το ταξίδι το ξεχωρίζω γιατί εκεί δημιούργησα και μια όμορφη φιλία που κράτησε και ύστερα από αυτό.
Η Αλεξάνδρα Αγγελοπούλου μάς κάνει παρέα στο πρωινό μας ξύπνημα, Δευτέρα με Παρασκευή από τους 87,5 στα fm, και παράλληλα προετοιμάζει το επόμενο βιβλίο της που θα είναι μυθιστόρημα. Δείτε την και στην εκπομπή “'ΤΑΞΙ” του ΑΝΤ1 από το Σάββατο που μας πέρασε, εδώ.
Φωτογραφία: Elias Emma Photography
