Συστήνεται ως αρρωστημένος Θεσσαλονικιός που κάνει καριέρα στην Αθήνα, με την ιδιότητα του φιλολόγου και του δημοσιογράφου. Ο Θανάσης Ξάνθος αγαπά το θέατρο, τη λογοτεχνία, τους φίλους και την οικογένειά του. Εξορμά με ένα μαγνητοφωνάκι και μία μαύρη τσάντα και ανακαλύπτει άγνωστες πτυχές της πόλης. Στο FollowGeorge.gr κάνει κατάθεση ψυχής, μιλώντας για το Ρέθυμνο των φοιτητικών του χρόνων. Χρόνων πλούσιων σε βιώματα, εμπειρίες και ανεκτίμητα αναμνηστικά ζωής, με μια γενναία δόση Κρήτης και έντονων συναισθημάτων.

Διάβασα κάπου ότι «Ταξιδεύουμε όχι για να ξεφύγουμε από τη ζωή, αλλά για να μη μας διαφύγει η ζωή» και συμφωνώ απόλυτα. Αν μπορούσα να ταξιδεύω κάθε μέρα θα το έκανα. Με μία βαλίτσα στο χέρι κι έτοιμος για εξορμήσεις σε νέους προορισμούς! Βέβαια, δεν παραπονιέμαι. Ουκ ολίγα τα ταξίδια μου ως τώρα σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Σήμερα όμως θα σας μιλήσω για το πιο μακροχρόνιο ταξίδι μου, που κράτησε 4 ολόκληρα χρόνια (κι αν με ρωτάτε, δεν θα ήθελα να τελειώσει). Προορισμός το Ρέθυμνο, στην όμορφη και ξακουστή Κρήτη. Αυτό θα μπορούσα να το ονομάσω και «ταξίδι ζωής» για μένα.

Σεπτέμβριος 2010. Πρώτες μέρες στο Ρέθυμνο.  Άγχος να βρεις το κατάλληλο σπίτι, άγχος και περιέργεια για το τι θα αντικρίσεις στη σχολή που επέλεξες. Ο καιρός σιγά σιγά κυλάει ήρεμα, μέχρι που έρχονται οι πρώτες φιλίες και οι πρώτες ατέλειωτες γνωριμίες με συμφοιτητές στο προαύλιο του πανεπιστημίου. Αμέσως μετά ακολουθούν έξοδοι γνωρίζοντας καλύτερα την ομορφιά της πόλης όπου θα περνούσα τα επόμενα τέσσερα χρόνια της ζωής μου. Ατέλειωτες βόλτες στα αμέτρητα και γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης, όμορφες και ανέμελες στιγμές με την παρέα και με φόντο, πάντα, τον ήλιο και το βαθύ γαλάζιο του κρητικού πελάγους.

Η πόλη του Ρεθύμνου είναι μία από τις καλύτερα διατηρημένες μεσαιωνικές πόλεις στην Ελλάδα. Ξεχωρίζει για τις ενετικές οχυρώσεις της, που σμίγουν αρμονικά με τις ορθόδοξες και καθολικές εκκλησίες, τις επιβλητικές κατοικίες των Βενετών, τις αψίδες και τις πλακόστρωτες οδούς, δημιουργώντας έτσι μια ατμόσφαιρα δέους στους επισκέπτες!

Τι να θυμηθώ από τα πρώτα χρόνια στο Ρέθυμνο; Ατέλειωτες ώρες γέλιου με φίλους στα φοιτητικά μας σπίτια (ξέρεις, εκεί που πηγαίνεις και καλά για μία ώρα και σε βρίσκει το ξημέρωμα με μία τράπουλα στο χέρι και με την καλύτερη παρέα για συντροφιά), τσάρκες στα ρακάδικα και στα στενά της παλιάς πόλης, εκεί που χάνεται η λογική και το συναίσθημα παίρνει την πιο τρυφερή μορφή του. Έπειτα οι αποδράσεις σε κοντινές παραλίες και μέρη της Κρήτης που μέχρι τότε μόνο σε εικόνες περιοδικών και σε ντοκιμαντέρ τα έβλεπες. Πλακιάς, Μπαλί, Πρέβελη, Αγία Γαλήνη. Εξωτικές παραλίες, εκεί που τα μάτια χάνονται στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και η ομορφιά της φύσης οργιάζει.

Ένα 1ο και 2ο έτος, γεμάτα βόλτες, ξενύχτια, χορούς, μουσικές, ανταλλαγές απόψεων, όνειρα, έρωτες και εμπειρίες αξέχαστες. Για μάθημα ούτε λόγος. Πήγαινες στη σχολή σου σαν τουρίστας διαβάζοντας μόνο τα μαθήματα που σου αρέσουν από τον τίτλο. Αυτό που δεν ξεχνιέται με τίποτα, φυσικά, είναι οι πολύωρες συζητήσεις ”επιπέδου” μεταξύ συμφοιτητών στο κυλικείο της σχολής. Ξαφνικά όμως, ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς ότι έχουν περάσει ήδη τα μισά φοιτητικά σου χρόνια και βρίσκεσαι μόλις στο 3ο έτος. Τότε οι βόλτες στη σχολή και οι επισκέψεις στη βιβλιοθήκη αυξάνονται και πληθύνονται. Τα μαθήματα με κάποιο τρόπο γίνονται πιο ενδιαφέροντα και ελκυστικά. Το ίδιο όμως ενδιαφέροντα και ελκυστικά είναι και τα πράγματα που συνεχίζεις να κάνεις όλο αυτό το διάστημα στο Ρέθυμνο. Αυτό που μου λείπει μέχρι και σήμερα είναι τα ραντεβού που δίναμε για τις εξόδους μας στην Πλατεία του Άγνωστου Στρατιώτη.

Από τις βόλτες που πάντα θα νοσταλγώ και θα με έκαναν να ξαναγυρίσω στο Ρέθυμνο είναι εκεί ψηλά στη Φορτέτζα. Πρόκειται για το βενετσιάνικο φρούριο στον λόφο του Παλαιοκάστρου, με την επιβλητική θέα προς το Αιγαίο πέλαγος και την πόλη, αποτελώντας αναμφίβολα πόλο έλξης αλλά και ηχηρό σύμβολο του Ρεθύμνου… Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχουν διατηρημένα τα οικοδομήματα της Φορτέτζας, όπως το οπλοστάσιο με τα αψιδωτά ανοίγματα, το Επισκοπικό Ανάκτορο, ο Άγιος Θεόδωρος ο Τριχινάς, το τζαμί Σουλτάν Ιμπραήμ και το θέατρο «Ερωφίλη», δίνοντας στον επισκέπτη την αίσθηση της εποχής της Ενετοκρατίας.

Η περιήγηση στο Ρέθυμνο συνεχιζόταν με τις ξένοιαστες στιγμές μας, στο παλιό Ενετικό λιμάνι. Ώρες περισυλλογής, δημιουργίας στόχων, ονείρων αλλά και κατακτήσεων μεγάλων ερώτων. Ειδυλλιακό τοπίο με τη θέα προς τη Φορτέτζα και στη συνέχεια απολαμβάνοντας καφέ, το ποτό ή μια παγωμένη τσικουδιά δίπλα στη θάλασσα.

Ανεκτίμητες στιγμές αποτελούσαν και οι κατά καιρούς διάλογοι, με τους ντόπιους της πόλης. Οι ιστορίες που διηγούνταν, οι συμβουλές που έδιναν. Αυτά είναι και τα πιο σπάνια αναμνηστικά ζωής, που κράτησα φεύγοντας από το νησί. Επίσης, το ήθος, η αξιοπρέπεια, η φιλοξενία  και η ντομπροσύνη αυτών των ανθρώπων σε έκαναν να αισθάνεσαι πραγματικά σαν το σπίτι σου. Σε κάθε γωνιά της πόλης, έβλεπες ολάνθιστους κήπους, μύριζες τα φαγητά των κυράδων που μαγείρευαν με πολύτιμα κρητικά προϊόντα, ενώ τα μαγαζιά με τοπικά προϊόντα έκλεβαν τις εντυπώσεις και σε παρακινούσαν να γνωρίσεις την ομορφιά και την ιστορία της Κρήτης.

Δεν θα προτείνω μαγαζιά για καφέ, φαγητό, ποτό ή ό,τι άλλο επιθυμεί ο καθένας. Θα σε αφήσω να ξεναγηθείς στην πόλη και με το δικό σου κριτήριο να επιλέξεις. Αυτό όμως που θα πω είναι ότι στο Ρέθυμνο ποτέ δεν θα μείνεις με άδειο στομάχι, μα και νηφάλιος.

Ιούνιος 2014. Τελευταία μαθήματα, τελευταίες εξορμήσεις με την παρέα στο μέρος όπου έζησες, γέλασες, έκλαψες, χάρηκες, πόνεσες, έζησες άγχη, έρωτες, στιγμές μοναξιάς, στιγμές αγάπης. Έφτασε ο καιρός που τα φοιτητικά σου χρόνια σε λίγο καιρό θα αποτελούν παρελθόν κι αυτό το ταξίδι θα λάβει τέλος. Το Ρέθυμνο των  φοιτητικών μου χρόνων αποτελεί μια σπουδαία και όμορφη ανάμνηση. Ανάμνηση των πιο αισιόδοξων, ανέμελων, χαρούμενων αλλά και δύσκολων χρόνων. Χρόνων εφοδιασμένων από φιλίες, εμπειρίες, σκέψεις, όνειρα και, το σημαντικότερο, διαμόρφωση προσωπικότητας και χαρακτήρα. Τα συναισθήματά μου θα είναι πάντα ανάμεικτα. Κι όλα αυτά εδώ, κοντά στη θάλασσα και τον ήλιο. Στο όμορφο νησί της Κρήτης, όπου είχα την τύχη να ταξιδέψω και την τιμή να σπουδάσω…