Ο πολυβραβευμένος, νέος συγγραφέας Γιώργος Γιώτσας, που συνήθως περιπλανάται στα μονοπάτια του φανταστικού μέσα από τα βιβλία του, αυτήν τη φορά μάς παίρνει μαζί του σε ένα απολύτως πραγματικό ταξίδι: σε μια αμερικάνικη γειτονιά, ο Γιώργος συνάντησε τον αγαπημένο του συγγραφέα, τον Stephen King και περιγράφει στο FollowGeorge τα συναισθήματά του για αυτήν την πολύτιμη στιγμή. 

Όταν σκέφτομαι το ταξίδι στο Φέρφαξ, το πρώτο πράγμα που θυμάμαι -φαίνεται περίεργο να θυμάμαι αυτό, αλλά έλα που είναι αλήθεια- είναι οι ατελείωτες, φιδογυριστές ουρές στο αεροδρόμιο της Ουάσινγκτον, οι ενδελεχείς έλεγχοι με τα hi-tech μηχανήματα και το σκανάρισμα στην ίριδα του ματιού μου για να περάσω. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια post 11/09 Αμερική. Όλα αυτά ίσως να τρόμαζαν τον περισσότερο κόσμο που επισκεπτόταν τη χώρα αυτή για πρώτη φορά, αλλά σίγουρα όχι ένα συγγραφέα -ο οποίος ξεκίνησε την πορεία του με το να γράφει τρόμο. Άλλωστε, ο λόγος του υπερατλαντικού μου ταξιδιού είχε ονοματεπώνυμο: Stephen King.

Θα πήγαινα να γνωρίσω από κοντά τον αγαπημένο μου συγγραφέα! Καθώς, όμως, βγήκα από τη χαοτική Ουάσινγκτον και έξω από το τζάμι του λεωφορείου άρχισε να ξετυλίγεται ο δρόμος και να χάνονται κάτω μας τα χιλιόμετρα... ξέχασα τα περί King και συναντήσεων. Μαγεύτηκα από τις μεγάλες σκουροπράσινες πεδιάδες, από τον απέραντο γεμάτο βαριά σύννεφα ουρανό. Και εν τέλει, μαγεύτηκα από τον προορισμό μου. Το γεμάτο ομίχλη και δροσοσταλίδες Φέρφαξ.

Γράφω αυτή τη στιγμή από το ξενοδοχείο στο οποίο εργάζομαι, στο κέντρο της μποτιλιαρισμένης Αθήνας. Συγκεκριμένα, λίγα βήματα παραπέρα από τον ξεφτισμένο, μπορντώ καναπέ όπου καθόμουν όταν πήρα την απόφαση για το ταξίδι αυτό -ένα μοναχικό βράδυ που ξημέρωνε και με έβρισκε λουσμένο στο λυκαυγές, εννέα χρόνια πριν. Δεν ήταν όμορφη περίοδος. 2011. Σε μια Ελλάδα που έχει ξεκινήσει τη βουτιά στην κρίση, ήρθε να προστεθεί ο καρκίνος που χτύπησε τον αγαπημένο μου πατέρα. Έχοντας τρία χρόνια άνεργος και με μεγάλη προσπάθεια να καθιερωθώ στη νέα αυτή δουλειά στο ξενοδοχείο, εκείνο το βράδυ ξαφνικά όλα τα προβλήματα με κύκλωσαν. Καθόμουν απέναντι στην άδεια Μιχαλακοπούλου. Ασφυκτιούσα. Και τότε, έπεσε το μάτι μου σε μια αναγγελία για VIP συνάντηση με τον Stephen King. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ήταν η διαφυγή μου. Ήταν αυτό που θα μου έδινε δύναμη. Ήταν αυτό που αποφάσισα, σχεδίασα και, σε λιγότερο από έναν μήνα μετά, πραγματοποίησα. Κάτι για το οποίο θα έκανε ολοσέλιδο αφιέρωμα το περιοδικό Esquire ένα χρόνο μετά και σχεδόν μια δεκαετία αργότερα θα έγραφα για το FollowGeorge.gr. Τι ωραίους κύκλους κάνει η ζωή... 

Οι καταπράσινοι δρόμοι του με τα κόκκινα ημιφορτηγά και τα οικογενειακά αυτοκίνητα, πάντα προσεγμένα. Τα φαρδιά πεζοδρόμια με τις παρκαρισμένες νταλίκες, οι οποίες ήταν τόσο ογκώδεις που στεκόσουν μπροστά τους και σε έπιανε δέος. Η γεμάτη ομίχλη γειτονιά μου, που έμοιαζε να έχει βγει από το Stranger Things -ώρες να περπατώ μόνος μες στην ομίχλη, με το δρόμο αδειανό και τα φώτα από τα καταστήματα να λάμπουν σαν θολά πετράδια μέσα στο γκρι πέπλο. Το απομονωμένο μοτέλ πάνω στον δρόμο, όπου τις νύχτες έβλεπα τις σκιές να περνάνε έξω από την κουρτίνα μου. Το πανεπιστήμιο George Mason όπου θα γινόταν η συνάντηση, μια πολυτεχνειούπολη γεμάτη πράσινο, καφέ, κίτρινο και σκούρο γρασίδι, παγωμένο και φορτωμένο με λαμπερές δροσοσταλίδες. Το τακτοποιημένο λόμπι με την ουδέτερη πορτοκαλί μοκέτα και κίτρινους τοίχους. Λίγα άτομα εκτός από εμένα εκεί, και όλοι γύριζαν σε ένα μπουφέ με finger food και ποτό. Ευχάριστες συζητήσεις. Χαμόγελα. Μια γλυκιά αναμονή. Αργότερα τα μαγαζιά. Τα Starbucks στολισμένα στα χρώματα του Ηalloween. 7 Eleven γεμάτο ετερόκλητα πρόσωπα που έψαχναν μπύρες και κατεψυγμένα φαγητά. Μέχρι και το Ηooters με τα αστραφτερά χαμόγελα των καλλονών σερβιτόρων και τους καλοντυμένους θαμώνες.

Τέλος, η μεταμεσονύκτια βόλτα στην άδεια πόλη που δε θυμίζει πόλη, κάποιες αυλές με τις παρέες που το ξενυχτάνε και ακούν μουσική, ο έρημος σταθμός λεωφορείων, ο χωρίς άστρα ουρανός, ο γεμάτος όνειρα και χαμόγελα δρόμος. Και ο Stephen King, λίγο νωρίτερα, μου έχει μιλήσει με ζέση, με έχει ευχαριστήσει ιδιαιτέρως για το ταξίδι αυτό, με έχει συμβουλέψει, μου έχει σφίξει το χέρι για το ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα.

Αυτό που θυμάμαι καλύτερα από όλα, καθώς περπατάω στο άδειο Φέρφαξ μες την νύχτα, με σκόρπιες φωνές και φώτα από μακριά και με την υγρασία να ποτίζει το σώμα και την ψυχή μου, είναι ένα τραγούδι που παίζει κάπου εκεί κοντά. Είναι οι R.E.M. και τραγουδάνε: “It happened today”.