Δύο παιδιά φρέσκα και δημιουργικά, με μεγάλη αγάπη για τα ταξίδια και για την αποτύπωση των εμπειριών τους σε φιλμ. Ο Κυριάκος Αποστολίδης και η Δέσποινα Τσίτου μάς μεταφέρουν στο Βερολίνο, μέσα από μια αφήγηση που περιλαμβάνει τα περισσότερα από όσα θα περίμενε κανείς να δει και να γευτεί στη γερμανική πρωτεύουσα. Όσο για μας; Γεμίζουμε με μπύρα τα ποτήρια μας και απολαμβάνουμε!

Το ταξίδι στο Βερολίνο, τον Νοέμβριο του 2021, είναι η απόδειξη ότι ο επιμένων νικά. Μετά από την αποτυχημένη προσπάθεια, τον Μάιο του 2020, φτάσαμε τελικά στη Γερμανία με 6 κάμερες κάτω από τα μπουφάν αλλά και μέσα στα backpacks, έτοιμοι να εξερευνήσουμε την πόλη. 

Το Βερολίνο μάς υποδέχθηκε με ήλιο και, αφότου ταχτοποιηθήκαμε στο δωμάτιό μας, βγήκαμε για μία σύντομη βόλτα με σκοπό να γνωρίσουμε τη γειτονιά μας αλλά και για να φάμε τοπικό street food. Στο ταξίδι, φυσικά δεν ήμουν μόνος, αλλά είχα για παρέα τη Δέσποινα, συμφοιτήτρια, σχέση και συνταξιδιώτρια. Η γειτονιά μας ήταν λίγο έξω από το κέντρο του Βερολίνου, μια γειτονιά με οικογένειες αρκετά ήσυχη και καθαρή. Το πρώτο βράδυ συναντήσαμε αρκετά παιδιά με τους γονείς τους να κάνουν trick or treat μιας και ήταν η βραδιά του Halloween. 

Μετά από μια νύχτα απαραίτητης ξεκούρασης, μας περίμενε μια μεγάλη μέρα στο κέντρο του Βερολίνου με στόχο να επισκεφτούμε κάποια συγκεκριμένα μαγαζιά που είχαμε εντοπίσει. Αρχικά επισκεφτήκαμε το Photoimpex, ένα κατάστημα για τους λάτρεις της αναλογικής φωτογραφίας και όχι μόνο. Με πληθώρα σε φιλμ μικρού και μεσαίου φορμά, αλλά και πολύ ανταγωνιστικές τιμές, το επισκέφτηκα και δεύτερη φορά πριν το τέλος του ταξιδιού. Έπειτα από τον «ανεφοδιασμό» μας σε φιλμ κατευθυνθήκαμε προς το βιβλιοπωλείο Do You Read Me?! για να αγοράσει η Δέσποινα ένα βιβλίο του Ολλανδού καλλιτέχνη Rop van Mierlo, ο οποίος πρόσφατα είχε συνεργαστεί με το συγκεκριμένο κατάστημα. Μετά από μια στάση για bubble tea, είχε έρθει η ώρα να δοκιμάσουμε επιτέλους το Currywurst. Μπορεί να περπατήσαμε αρκετά αλλά άξιζε τον κόπο, καθώς το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο.

Την τρίτη μέρα, αφού εκμεταλλευτήκαμε το όμορφο κτήριό μας για μερικές φωτογραφίες, πήραμε το λεωφορείο με προορισμό το Μνημείο των Δολοφονημένων Εβραίων της Ευρώπης. Με το που αντικρίζεις το μνημείο σε συνεπαίρνει η επιβλητικότητά του αλλά και το πόσο εναρμονισμένο είναι με το περιβάλλον του. Ανάμεσα στους πέτρινους διαδρόμους του, δημιουργείται μια ιδιαίτερη ησυχία με τους ήχους της πόλης να εξαλείφονται, σε σημείο που νιώθεις ότι βρίσκεσαι κάπου αλλού. Δεν μας διέφυγε η ύπαρξη ενός μεγάλου πάρκου δίπλα στο μνημείο και αποφασίσαμε να πάρουμε κάτι στο χέρι και να το φάμε εκεί. Αψηφώντας λοιπόν το κρύο και το γεγονός ότι νύχτωνε σύντομα, απολαύσαμε το γεύμα μας ανάμεσα στα δέντρα του Βερολίνου. Καθώς είχε βραδιάσει, περπατήσαμε για να δούμε τη φωταγωγημένη πύλη του Βρανδεμβούργου. Μάλιστα συναντήσαμε και ένα νεόνυμφο ζευγάρι που φωτογραφιζόταν μπροστά από αυτή.

Την επόμενη μέρα, πήγαμε στα μαγαζιά για κάποια ακόμα ψώνια. Επισκεφτήκαμε ένα ακόμα μαγαζί με φιλμ, το Safe Light, ένα κατάστημα που σε κερδίζει με την πρώτη ματιά, χρωματιστό, με φώτα neon και πολύ φιλικό προσωπικό. Στον δρόμο μας, σταματώντας σε έναν φούρνο για να φάμε κάτι, μας έκαναν εντύπωση δύο πράγματα: η δύσκολη συνεννόηση με την πωλήτρια στα αγγλικά αλλά και το πλήθος των μελισσών στα γλυκά της βιτρίνας, που φάνηκε να περνά απαρατήρητο (ή φυσιολογικό). Μετά από μια σύντομη στάση για ξεκούραση στο δωμάτιό μας και καθώς είχε αρχίσει να δύει ο ήλιος, ξεκινήσαμε έναν μεγάλο περίπατο προς το Τείχος του Βερολίνου. Στον δρόμο προς το Τείχος, διασχίσαμε το ποτάμι σε μία πολύ όμορφη ώρα της ημέρας και οι εικόνες ήταν εντυπωσιακές. Δυστυχώς, την περίοδο που πήγαμε, ένα μεγάλο τμήμα του Τείχους ήταν κλειστό λόγω έργων και δεν απολαύσαμε όλα τα graffiti. Ωστόσο, απολαύσαμε τον περίπατο και αρκετά από τα καλλιτεχνήματα. Η βραδιά έκλεισε με ένα πεντανόστιμο σνίτσελ στο Scheers Schnitzel, το οποίο μας πρότεινε μία φίλη που το είχε επισκεφθεί στο παρελθόν.

Τελευταία μέρα στο Βερολίνο με αρκετή βροχή και μπόλικο συμμάζεμα. Με τη δεύτερη βαλίτσα που αγοράσαμε στο χέρι και βρεγμένοι από την κορφή ως τα νύχια, γυρίσαμε στο δωμάτιο. Προσπαθήσαμε να στεγνώσουμε ενώ παράλληλα μαζεύαμε τα τελευταία πράγματα τρώγοντας ντόνατς. Αποχαιρετήσαμε τον γάτο του διαμερίσματος και βιαστικά ξεκινήσαμε το ταξίδι για το αεροδρόμιο. 

Γράφοντας αυτό το κείμενο, θυμηθήκαμε τις όμορφες στιγμές του ταξιδιού αλλά και τις αναποδιές που μας έτυχαν, όπως το ότι φτάσαμε οριακά στο αεροδρόμιο επειδή χάσαμε ένα τρένο. Το Βερολίνο είναι σίγουρα ένας προορισμός που θα ξανά επισκεφθούμε και τον προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Αν και η συνεννόηση πολλές φορές είναι δύσκολη λόγω μιας άρνησης των ντόπιων να μιλήσουν αγγλικά, η πόλη είναι εύκολη να τη γνωρίσεις και να γίνεις κομμάτι της. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς λειτουργούν άψογα, είναι πάντοτε στην ώρα τους, καθαρά και με συχνά δρομολόγια.

Το πείσμα μας και η πίστη μας σε αυτό το ταξίδι μάς δικαίωσαν και σίγουρα… θα το θυμόμαστε για πάντα.

*Ο Κυριάκος Αποστολίδης και η Δέσποινα Τσίτου είναι φοιτητές του Τμήματος Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Τους αρέσει να ταξιδεύουν και να απαθανατίζουν τις στιγμές τους σε φιλμ αλλά και σε βίντεο που ανεβάζουν στο YouTube. Στα προφίλ τους στο Instagram (Κυριάκος / Δέσποινα) μπορεί κανείς να βρει φωτογραφικό υλικό από τα ταξίδια τους και άλλα project.