“Μες την Ικαριά μια γλυκιά βραδιά θα το κάψουμε με τα βιολιά” λέει το τραγούδι και αρχίζουν οι νότες να χορεύουν ήδη μέσα στο κεφάλι και τα πόδια να κινούνται ρυθμικά. Πόσο μάλλον για τη Λίνα Ροδοπούλου, που μιλά περήφανα για την πατρίδα της, για τα τοπία, τα πανηγύρια και τους ανθρώπους που αυτή περικλείει στην αγκάλη της. Να πάρει, με τη σειρά του, την απόφαση και να πάει στ' όμορφο νησί θέλει όποιος ακούει αυτά τα λόγια, που δίνουν μορφή σε εικόνες μαγευτικές, για χάρη του FollowGeorge.gr.

Η Ικαρία, ή αλλιώς Νικαριά, είναι ένας τόπος μαγικός, τον οποίο δύσκολα μπορεί να προσδιορίσει κάποιος στον χρόνο και αυτό γιατί ποτέ δεν μπόρεσε να συμβαδίσει με το παρόν. Για κάποιους, μπορεί να αποτελεί ένα «εξωτικό φρούτο» για το οποίο έχουν ακούσει πολλά και πρέπει να το γευτούν οπωσδήποτε, για εμένα αποτελεί τη μισή μου πατρίδα, από τη μεριά της μητέρας μου.

Θεωρώ ότι δεν υπάρχει Καριώτης που να μην είναι έστω και λίγο τοπικιστής και να μην επισκέπτεται το νησί του με την παραμικρή ευκαιρία. Ούτε εγώ, βέβαια, αποτελώ εξαίρεση, μιας και κάθε καλοκαίρι την επισκέπτομαι. Η Ικαρία είναι ένας τόπος που είτε σου παίρνει τα μυαλά είτε δεν σε αγγίζει καθόλου, καθώς εκεί δεν υπάρχει τίποτα συμβατικό.

Το τοπίο της Ικαρίας έχει πάρα πολλές εναλλαγές, από πολύ έντονο πράσινο και απέραντες αμμουδιές μέχρι απότομα βράχια, πετρώματα με βαθύ κόκκινο χρώμα και γραφικά βουνά. Όμως, αυτό που την κάνει ιδιαίτερη δεν είναι η φυσική ομορφιά της, αλλά οι άνθρωποι και οι απίστευτες καταστάσεις που λαμβάνουν χώρα εκεί καθημερινά. Οι Καριώτες αγαπούν τη φιλοσοφία και είναι απαλλαγμένοι από τα πρέπει και τα κοινωνικά στερεότυπα. Είναι, θεωρώ, το μόνο μέρος της Ελλάδας όπου μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά νέοι, ηλικιωμένοι, τουρίστες με σακίδια, οικογενειάρχες και μικρά παιδιά.

Αυτό που αγαπώ στον τόπο μου είναι ότι κουβαλά την αθωότητα μιας άλλης εποχής, όπου τα κλειδιά στα σπίτια είναι ακόμα στο εξωτερικό μέρος της πόρτας, οι επισκέψεις και οι συναντήσεις γίνονται δίχως κλήσεις στα κινητά και αυτή η χαλαρότητα και η έλλειψη άγχους κάνουν, στην κυριολεξία, τον χρόνο να σταματά! Άλλωστε, δεν είναι τυχαία η έκφραση «καριώτικα ραντεβού».

Καριώτικα πανηγύρια… είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί επισκέπτονται το νησί μας κάθε χρόνο και όχι άδικα. Βέβαια, προϋποθέτουν αντοχές, γιατί έχει χορό μέχρι πρωίας και Καριώτικο κρασί, το οποίο είναι πολύ δυνατό. Εκεί λοιπόν όλοι γίνονται ένα: οι ντόπιοι, τους οποίους εύκολα κάποιος αναγνωρίζει από κοντά, μιας και φοράνε πάντα τα καλά τους, γιατί το πανηγύρι είναι γι’ αυτούς μια γιορτή. Μετά είμαστε εμείς που έχουμε έρθει από Αθήνα με μία πιο ανάλαφρη διάθεση και πολλοί από εμάς βρίσκουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με συγγενείς που σπάνια βλέπουμε. Έπειτα, υπάρχουν και οι τουρίστες με το σακίδιο στην πλάτη, που συνήθως κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ. Αυτούς τους έχουμε ονομάσει “γκρούβαλους” και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Ικαρίας. Όλοι εμείς, λοιπόν, κάτω απ’ τα πλατάνια, με το χαρακτηριστικό βιολί που πάντα συνοδεύει τα πανηγύρια, πιανόμαστε σταυρωτά και χορεύουμε Καριώτικο, πραγματικά σα να μην υπάρχει αύριο. Είναι μια κατάσταση, θα έλεγα, Διονυσιακή.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν έλεγα ότι είμαι απ’ την Ικαρία, ακολουθούσαν ένα σωρό ερωτήσεις. Παλαιότερα, με ρωτούσαν «πού βρίσκεται το νησί αυτό;». Τα τελευταία χρόνια με ρωτάνε «Όντως εκεί οι άνθρωποι ζούνε εκατό χρόνια; Όντως υπάρχουν αυτά τα τρελά ωράρια; Όντως παίρνουν το ψωμί απ’ τον φούρνο μόνοι τους οι πελάτες και αφήνουν τα λεφτά;». Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις η απάντηση είναι καταφατική. Η Ικαρία αντιστέκεται στην παράνοια της εποχής μας και εύχομαι να συνεχίσει να το κάνει για πολύ καιρό ακόμη.

Το καλοκαίρι είναι εδώ. Πλησιάζει, επομένως, ο καιρός που θα πάω στο νησί. Θα κολυμπήσω στα νερά της Μεσακτής, ελπίζοντας να μην πέσω σε περίοδο με βοριάδες, γιατί τα νερά εκεί είναι πολύ επικίνδυνα. Θα φάω στα ταβερνάκια του Αρμενιστή αγναντεύοντας τη θάλασσα, θα κάνω πολλές βόλτες στο λιμάνι του Ευδήλου, θα καθίσω στο παραδοσιακό καφενεδάκι του χωριού μου, που είναι η Ακαμάτρα -ένας όμορφος παραδοσιακός οικισμός- και βέβαια, έπειτα από δύο χρόνια παύσης, θα χορέψω Καριώτικο στα πανηγύρια!

Το ταξίδι στην Ικαρία είναι η μόνη διαδικασία που με φέρνει σε επαφή με τα παιδικά μου χρόνια και όταν βρίσκομαι εκεί νιώθω ότι μέσα μου τίποτα δεν έχει αλλάξει…

*Η Λίνα Ροδοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Μετά από τις σπουδές της στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο σπούδασε μουσική και χορό. Έχει διδάξει εξακολουθεί να διδάσκει έως και σήμερα ως βοηθός του μαέστρου Παναγή Μπαρμπάτη. Έχει εμφανιστεί ως χορωδός και υπεύθυνη διδασκαλίας στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο, καθώς και στο μέγαρο μουσικής για την παράσταση «Όλη η Ελλάδα για τον Μίκη» 2017. Ως σολίστ, συμμετείχε στο ΟΑΚΑ σε αφιέρωμα στον Γ. Χατζηνάσιο μαζί με τον ίδιο, ενώ έχει επίσης συμπράξει με χορωδίες σε πολλά φεστιβάλ. Το 2019 κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός της δίσκος «Nouvelle Passion», το 2020 το τραγούδι «Κόκκινη βροχή» σε στίχους της ίδιας, ενώ το 2021 το τραγούδι «Αέναο» και το 2022 το τραγούδι «Υπόγεια Σ’ Αγαπώ» σε στίχους και μουσική του Θοδωρή Μυστιλόγλου.