Σε μια Αθήνα ταξιδιάρικη…*

της Άντας Κουγιά

*Στην Γ. Που έβαλε το λιθαράκι της να δούμε μαζί πολλές πτυχές αυτής της Αθήνας

Αθήνα… Μια πόλη ευρωπαϊκή, όμορφη, top προορισμός για τους επισκέπτες, ένα ζωντανό μνημείο, μια πλούσια ιστορία, γαλανόλευκο χρώμα, σπίτια χαμηλά και μια Ακρόπολη να κλείνει το μάτι από ψηλά. Η Αθήνα είναι όλα αυτά και κανείς σε καμία γωνιά του κόσμου δε θα τα αμφισβητήσει.

Κάπου εκεί στις παρυφές τις ιστορίας βρισκόμαστε κι εμείς, οι σημερινοί Αθηναίοι. Αθηναίος… Για τον πραγματικό Αθηναίο, η Αθήνα δεν είναι απλά μια πόλη. Είναι κάτι σαν ιδέα, σαν ιδεολογία, σαν μια έννοια που κυνηγάς να την πιάσεις κι αυτή όλο και ξεγλιστράει από τα δάχτυλά σου, τα χείλη σου, τις λέξεις σου. Αυτή η κατάληξη σε -αίος δε δηλώνει απλά μια καταγωγή. Δηλώνει κάτι πολύ παραπάνω. Μια συσχέτιση με την πόλη που μας διαμόρφωσε και μας διαμορφώνει μέχρι σήμερα. Μια πόλη με τη δική της ξεχωριστή υφή. Ένα ανάγλυφο ομορφιάς και ασχήμιας, μια ακροβασία ανάμεσα σε μια σκληρή πραγματικότητα και ένα θολό όνειρο, μια λεπτή κλωστή που συνδέει το παρελθόν με το μέλλον, ένα μείγμα αναμνήσεων και βιωμάτων που οδηγούν στη διαμόρφωση ενός χαρακτήρα, μιας προσωπικότητας που θα τραβήξει το δικό της ξεχωριστό δρόμο ανάμεσα στις γειτονιές, τα μνημεία, τα μάρμαρα, τα σκοτεινά στενά και τα χαμηλά σπίτια.

Η Αθήνα είναι πάνω απ’όλα ιστορίες ανθρώπινες, ανάσες ερωτευμένες, καρδιές πληγωμένες, σώματα τραυματισμένα, γέλια μέχρι δακρύων, δάκρυα που ποτίζουν τα μάτια. Ένα ψηφιδωτό ζωής πραγματικής. Κι όταν τα στέκια της σε έχουν φροντίσει, όταν οι δρόμοι της σε έχουν προφυλάξει, όταν η Ακρόπολη σου έχει δώσει ελπίδες ότι το ακατόρθωτο μπορεί να γίνει πραγματικότητα, όταν τα σινεμά της έχουν κρατήσει τα μυστικά σου ανάμεσα στα γιασεμιά και τα γλυπτά της σου έχουν κρατήσει συντροφιά, τότε αυτή η πόλη γίνεται κομμάτι της ψυχής σου. Άραγε η πόλη κάνει –τελικά–  τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος την πόλη;

Μπήκα λοιπόν φουριόζα κι εγώ στο αγαπησιάρικο αερόστατο του George. Με μια στήλη που θα έχει έναν και μοναδικό σκοπό. Όχι, δε θα σας αποτρέψει από το να ταξιδέψετε. Κάθε άλλο. Θέλω να θέλετε να ταξιδέψετε. Να ακολουθήσετε τον George όπου σας πηγαίνει και εκείνος και οι εκλεκτοί καλεσμένοι του. Να δείτε τον Πύργο της Πίζας που γέρνει, το Άγαλμα της Ελευθερίας που ακόμη αποζητά την ελευθέρια πέρα στον ορίζοντα, τον Πύργο του Άιφελ που ανάμεσα στα σίδερά του ο αέρας λέει τις δικές του μυστικές σοφίες και τη Sagrada Familia που παλεύει έστω και με σκαλωσιές να αντέξει στους αιώνες. Και να δείτε τους χορούς της Κούβας, τα κύματα της Νότιας Αφρικής, τα χωριά στη Φινλανδία κι ας μην έχουν Άι-Βασίλη, τα ηφαίστεια της Ισλανδίας και κάθε μικρή βραχονησίδα που κρύβεται κάτω από μεγάλα γράμματα στον άτλαντα. Κάντε το γύρο του κόσμου σε όσες μέρες θέλετε, αρκεί να το κάνετε να αξίζει. 

Κάπου ανάμεσα εκεί, θα ξεγλιστράει η Αθήνα σας και η Αθήνα μου που μπλέκει όλα τα όμορφα και τα άσχημα του κόσμου εκεί που η πράσινη γραμμή του ΗΣΑΠ διασχίζει αδιάκοπα μικρές γειτονιές και μεγάλες ιστορίες. Ώστε να γυρνάτε στα στέκια αυτά, στις εικόνες εκείνες, στην ατμόσφαιρα τη μοναδική που θα σας κάνουν να αναφωνείτε “Αθήνα και πάλι Αθήνα απόψε τα χείλη ας πουν”. Μαζί θα βρούμε πώς το Παρίσι είναι παρόν εκεί που δεν το περιμένεις, πώς η Δραπετσώνα και ο Πειραιάς, δεν θα έπρεπε να έχει ζηλέψει τίποτα από τη Μασσαλία, πώς η πλατεία Θεάτρου συνδέεται με την Αβάνα, πώς η Κηφισιά είναι πιο όμορφη κι από τις βρετανικές επαρχίες, πώς τα δικά μας λούνα παρκ έχουν μεγαλύτερη γοητεία από την Ντίσνεϊλαντ, πώς το μποτιλιάρισμα στην Αθήνα είναι σίγουρα πιο διασκεδαστικό από αυτό της Νέας Υόρκης. Και τόσα κι άλλα τόσα. Γιατί ακόμη κι αν τα βαλάντια δε φτάνουν να γυρίσουμε τον κόσμο, κανένα βαλάντιο δε στέκεται εμπόδιο στη φαντασία μας. Κι αν η Αθήνα πότε πότε μας πληγώνει, ξέρουμε ότι εδώ εμείς γινόμαστε -αίοι και εκείνη μια φωλιά που τους χωράει όλους μας.