Μετρώντας ήδη ως τώρα τρεις δισκογραφικές δουλειές στις οποίες υπογράφει τους στίχους αλλά και την μουσική, ο Τέο Δερμπόκης έχει βάλει πλώρη για το μεγαλύτερο μουσικό ταξίδι της ζωής του. Στο FollowGeorge.gr ΔΕΝ μιλάει για τη γενέτειρά του, τη Θεσσαλονίκη, αλλά για έναν ανεξίτηλο έρωτα που έζησε κατά τη διάρκεια -ίσως και μετά το τέλος- του ταξιδιού του, στο Κανκούν του Μεξικού. Γυρνώντας ίσως λίγο σοφότερος, αποφασίζει να αφήσει την ιστορία αυτή εδώ μαζί με τα ηθικά διδάγματα που αποκόμισε ο ίδιος.

«...Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις...» τραγουδάει τόσο πειστικά και με σιγουριά ο Πασχαλης Τερζής και τολμώ να πω ότι έχει δίκιο τελικά. 

Για όσους δεν με γνωρίζουν, η μουσική είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και του εαυτού μου, οπότε θα ήταν αναπόφευκτο να μη συνδέσω και οποιαδήποτε στιγμή μου με αυτήν...

Αυτή την επικεφαλίδα θα έβαζα λοιπόν και για το ταξίδι μου στο Κανκούν του Μεξικό μερικά χρόνια πριν... Είναι λίγο τρομακτικό βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, πόσο ζωντανά είναι όλα στο μυαλό μου ακόμη, λες και ήταν χθες, κι όμως πόσο γρήγορα έφυγε ο χρόνος από τότε και μετράω πια χρόνια...

Ήταν αρχές Σεπτεμβρίου, ένα όμορφο μεσημέρι, και όλα ξεκίνησαν από την απόφαση «έκπληξη» ενός φίλου να με επισκεφθεί στη δουλειά μου. Είχαμε καιρό να ιδωθούμε κι αφού εξαντλήσαμε όλα τα βασικά περι δουλειάς, υγείας, οικογένειας κτλ, μου ανέφερε ενθουσιασμένος το πλάνο του για ένα ταξίδι σε μερικές μέρες. 

Ακολούθησε μια ενδελεχής ανάλυση του ταξιδιού, συνοδευόμενη από φωτογραφίες και βίντεο του θερέτρου, που σίγουρα ξύπνησαν μέσα μου έντονα την «Wanderlust» που λένε και οι Άγγλοι. 

wanderlust/ˈwɒndəlʌst/ noun

1. a strong desire to travel.

Αφού μου τα έδειξε όλα και δεδομένου ότι θα πήγαινε μόνος του, μου εξήγησε ότι την επόμενη μέρα το πρωί θα πηγαίνε στο πρακτορείο να το κλείσει, ρωτώντας με με έμφαση στο τέλος «Γιατί δεν έρχεσαι για παρέα;».

Δεν είχε περάσει πολύς καιρός, είναι η αλήθεια, που είχα επιστρέψει από ένα εξίσου μακρινό ταξίδι, το οποίο είχα και όνειρο από παιδί να κάνω, και κάπου μέσα μου αμφιταλαντευόμουν για το αν ένα ακόμη τέτοιο ταξίδι σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ήταν πραγματικά «αναγκαίο». Του ζήτησα όμως να μου δώσει χρόνο μέχρι το βράδυ να το σκεφθώ. 

Έφυγα από τη δουλειά, πήγα στο σπίτι και στο μυαλό μου φλέρταρα συνεχώς με την ιδέα αυτής της νέας περιπέτειας. 

Στην καθιερωμένη βραδινή συνομιλία με τη μητέρα μου, της ανέφερα και το «δίλημμά» μου ζητώντας της μια γνώμη. Εκείνη, ως γνήσια και διψασμένη «ταξιδιάρα ψυχή», με προέτρεψε χωρίς πολλή σκέψη να το ζήσω. «Κάν’ το τώρα που μπορείς, ζήσε τη στιγμή, το αύριο ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει», εφόσον φυσικά δεν με επηρέαζε αρνητικά σε οποιονδήποτε τομέα. Shout out στη μαμά ! Έτσι κι έγινε, λοιπόν. 

Δεν περάσαν 10 μέρες και ήμασταν ήδη στο αεροπλάνο με τελικό προορισμό το Κανκούν και τη νέα ξενοδοχειακή μονάδα Breathless Riviera Cancun. Μια μονάδα η οποία, θεωρώ, μπορούσε να ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό μέσα από ένα ευρύ φάσμα υπηρεσιών, δραστηριοτήτων και ψυχαγωγίας σε ένα πακέτο all inclusive, όλο το 24ωρο. 

8 διαφορετικά εστιατόρια με à la carte menu διαφόρων κουζινών, νυχτερινό κλαμπ, Pool bars, αθλητικές και θαλάσσιες δραστηριότητες, καθώς και χώρο σπα, με έξτρα χρέωση βέβαια. 

Εκεί ανακάλυψα και την αγάπη μου για το Ceviche, μια συνταγή που έχει ρίζες από τη Λατινική Αμερική και την οποία ο σεφ εκεί ήξερε σίγουρα πώς να την αποθεώνει γευστικά! 

Οι πρώτες μέρες άρχισαν να περνάνε. Αισθανόμουν τόσο άνετα σε εκείνο το μέρος, σε μια πλήρη αρμονία με τον εαυτό μου, λες και το είχα τόσο πολλή ανάγκη αυτό το ταξίδι και δεν το ήξερα ούτε ο ίδιος. Ο καιρός ιδανικός, οι εγκαταστάσεις άψογες, οι άνθρωποι όμορφοι, οι γεύσεις ωραίες, η διάθεση ανεβασμένη και ο κόσμος τόσος όσο έπρεπε για να δημιουργηθεί μέσα σε λίγες κιόλας ημέρες κλίμα σαν να πρόκειται για μια μεγάλη παρέα. Όλα μοιάζανε ιδανικά.   

Με τα λίγα με τα πολλά, έφθασε δειλά δειλά και η πέμπτη μέρα διαμονής μας, που έμελλε όμως να φέρει μαζί της αλλαγές κι έναν φρέσκο αέρα. Μια καινούρια παρέα κατέφθασε και μαζί της και μια κοπέλα που μαγνήτισε κατευθείαν τα μάτια μου. Είχε κάτι το ιδιαίτερο πάνω της που μου ήταν αδύνατο να αγνοήσω. Βέβαια δεν φανταζόμουν σε καμία περίπτωση το συναισθηματικό τσουνάμι που με περίμενε! 

Ήρθε η επόμενη μέρα και μαζί και η κατάλληλη ευκαιρία για την πρώτη γνωριμία. Περπατώντας προς την παραλία την αντίκρισα ξαπλωμένη και παραδομένη στον λαμπερό ήλιο. Ήταν μόνη της, ο ήλιος είχε αρχίσει να καίει αρκετά, η θερμοκρασία ανεβασμένη, και χωρίς να το πολυσκεφτώ άρπαξα την ευκαιρία. Παρακάλεσα τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για τις παραγγελίες να της προσφέρει ένα μπουκαλάκι δροσερό νερό,  λέγοντάς της ότι της το στέλνω εγώ, αφού πρώτα όμως φέρει και σε μένα ένα. Να υπενθυμίσω ότι όλα ήταν δωρεάν, όποτε το δροσερό νερό με ντάλα ήλιο ήταν το πιο ουσιώδες! 

Το μπουκαλάκι έφθασε, μαζί με την ελπίδα μου για μια θετική ανταπόκριση! Ο σερβιτόρος έδειξε προς το μέρος μου, εκείνη με κοίταξε... της χαμογέλασα κάνοντας ταυτόχρονα και την χαρακτηριστική κίνηση του «Στην Υγειά σου»... μου χαμογέλασε κι εκείνη πίνοντας μια γουλιά νερό και είχα ήδη αρχίσει να περπατάω προς το μέρος της για να συστηθώ. Αφού γνωριστήκαμε και μιλούσαμε για κανένα 20λεπτο και θέλοντας να αποφύγω την πιθανότητα να γίνω φορτικός, της πρότεινα αν θέλει να συνεχίσουμε την κουβέντα μας με ένα ποτό μετά το βραδινό, παρέα και με τους φίλους μας. Δέχθηκε. 

Το βράδυ ήρθε, το ένα ποτό έφερε το άλλο, η παρέα έδεσε, η διάθεση πολύ ανεβασμένη και η μεταξύ μας χημεία αδιαμφισβήτητη και ακαταμάχητη. 

Κάποια στιγμή, πάνω στην κουβέντα, τη ρώτησα αν έχουν σχέδια για το επόμενο βράδυ, γιατί ήθελα να της προτείνω να πάμε για δείπνο οι δυο μας. «Θα το ήθελα πολύ» μου απάντησε και το επόμενο πρωί, ακολουθώντας τη συμβουλή του Concierge της μονάδας, έκανα μια κράτηση σε ένα εμβληματικό εστιατόριο της γύρω περιοχής, το ALUX.

Το ALUX στο Πλάγια ντελ Κάρμεν είναι ένα εστιατόριο διαμορφωμένο μέσα σε ένα σπήλαιο με σταλακτίτες, το οποίο μετράει πάνω από 10.000 χρόνια ιστορίας και ύπαρξης. Προσφέρει μια πολύ ξεχωριστή και ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, στην οποία μπορείς να απολαύσεις τοπική και διεθνής κουζίνα μέσα από νόστιμα και ενδιαφέροντα πιάτα. Από και προς το ξενοδοχείο χρειαστήκαμε βέβαια μεταφορικό μέσο με επιπλέον χρέωση, καθώς είναι μακριά, όμως σίγουρα άξιζε τον κόπο. Τα κεριά αναμμένα, ο πιανίστας να χρωματίζει μουσικά το βράδυ μας με τον καλύτερο τρόπο, η ατμόσφαιρα ειδυλλιακή και μια απρόσμενα γοητευτική γυναίκα απέναντι μου, σε ένα βράδυ που είχε ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς και που τελειώνοντας επισφράγισε ότι υπήρχε κάτι παραπάνω από μια απλή ανθρώπινη χημεία και ότι το ενδιαφέρον ήταν αμοιβαίο και στον ίδιο βαθμό!

Οι επόμενες ημέρες μάς έφερναν όλο και πιο κοντά, δημιουργώντας και στους δυο μας την επιθυμία, και την ανάγκη ίσως, να περνάμε όλο και περισσότερο χρόνο παρέα και να μοιραζόμαστε όσες παραπάνω στιγμές γίνεται. Ο χρόνος έτρεχε, βλέπεις, και δεν ήταν πολλές οι ημέρες που μας επέμεναν προτού επιστρέψουμε στην «πραγματικότητα» της καθημερινότητας. 

Βέβαια, αναγνωρίζοντας ότι είχα απορροφηθεί αρκετά από την καινούρια αυτή γνωριμία και ότι οι μέρες περνούσαν και τελείωναν επικίνδυνα γρήγορα, δεν ήθελα με τίποτα να κάνω τον φίλο μου να νιώσει παραμελημένος ή ότι ξαφνικά τον ξέχασα. Έτσι, αποφασίσαμε να κανονίσουμε μια ολοήμερη εκδρομή στο θεματικό πάρκο XCaret. 

Το XCaret είναι μια τεράστια έκταση που φιλοξενεί διάφορα θεματικά πάρκα, με πάρα πολλές και διαφόρων ειδών δραστηριότητες. 

Εμείς επικεντρωθήκαμε κυρίως στο πάρκο Xplor, το οποίο, έχοντας το μεγαλύτερο Zipline στον κόσμο, προσφέροντας διαδρομές με ATVs μέσα στη ζούγκλα ή κολύμπι και καγιάκ σε υπόγειες λίμνες γεμάτες σταλακτίτες και σταλαγμίτες, ενδείκνυται σίγουρα για τους λάτρες της περιπέτειας! Φυσικά, για τις ώρες χαλάρωσης και αναπλήρωσης ενέργειας, υπήρχε ένας τεράστιος μπουφές με απεριόριστο φαγητό και μη αλκοολούχα ποτά. Αν κάποιος λοιπόν έχει αρκετές μέρες στη διάθεσή του και καλή παρέα, το προτείνω ανεπιφύλακτα! Εμείς το ευχαριστηθήκαμε, περάσαμε ωραία, γελάσαμε και επιστρέψαμε το βράδυ, κουρασμένοι μεν αλλά γέματοι και ικανοποιημένοι από τη μέρα μας δε, στο ξενοδοχείο για ένα χαλαρό γεύμα με τους υπόλοιπους. 

Δυο μέρες είχαν μείνει πλέον πριν τη στιγμή του αποχωρισμού, κατά τις οποίες και αφιερώθηκα πλήρως σε αυτό που πρόσταζε η καρδιά, περνώντας όσο το δυνατόν παραπάνω χρόνο μαζί της. Διψούσα να γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο παραπάνω και με έκανε να νιώθω ότι την ίδια δίψα ένιωθε κι εκείνη.

Τον χρόνο δεν τον νικάει κανείς, βέβαια, κι έτσι, πριν καλά καλά το καταλάβουμε, έφθασε η μέρα της επιστροφής της. Η δικιά μου ακολουθούσε την επομένη. Εκείνο το απόγευμα δεν θα το ξεχάσω, καθώς ένιωθα ότι τίποτα δεν ήταν ίδιο πλέον. Κάτι είχε αλλάξει… κάτι έλειπε... δεν με χωρούσε ο τόπος για έναν λόγο... Ήταν εκείνη… που φεύγοντας είχε πάρει μαζί της κι ένα κομμάτι μου... Δεν είχα καταλάβει νωρίτερα το μέγεθος αυτού του κομματιού, όμως η απουσία του έγινε πολύ αισθητή... 

Την επόμενη μέρα, μαζέψαμε κι εμείς τα πράγματά μας και παρέα με τον φίλο μου, με τον οποίο μας δόθηκε επίσης η ευκαιρία να γνωριστούμε και μεταξύ μας καλύτερα σε αυτή την κοινή εμπειρία, ξεκινήσαμε για το μακρινό ταξίδι της επιστροφής. 

Αυτή τη φορά, βέβαια, οι «βαλίτσες» της ζωής μας ήταν αισθητά πιο γεμάτες. Με νέες αναμνήσεις, νέους ανθρώπους, νέα συναισθήματα, νέες εικόνες, νέες εμπειρίες. 

Ηθικά διδάγματα αυτής της προσωπικής ιστορίας και του ταξιδιού αυτού:

• Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις.

• Ζήσε τη στιγμή.

• Γέμιζε τη ζωή σου με στιγμές, εμπειρίες και συναισθήματα και όχι με υλικά αγαθά.

• Να περιβάλλεσαι από ανθρώπους που σε προτρέπουν να γίνεσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου και σου δίνουν την ψυχολογική ώθηση να κάνεις ένα βήμα μπροστά.

• Η ευτυχία σου ή/και όλα τα μαθήματα που πρέπει να πάρεις στη ζωή για να εξελιχθείς είναι εκεί έξω και σε περιμένουν. Είναι στο χέρι σου να βγεις και να τα ζήσεις όλα.

• Ψάξε για τις στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός και όχι για τις στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής μέσα στη γυάλα σου.

Υ.Γ: Η ιστορία με την κοπέλα δεν τελείωσε φυσικά εκεί και την ακολούθησαν πολλές συναισθηματικές εντάσεις, τρικυμίες, ένας θυελλώδης έρωτας, πολλή ελπίδα, χαρά, αλλά και έντονες διαφωνίες και, δυστυχώς, ένα άδοξο, γεμάτο σημάδια και πληγές, τέλος. Πρόθεσή μου δεν ήταν να παρουσιάσω κανέναν παραμυθένιο έρωτα, ούτε την τέλεια ιστορία αγάπης. Δυστυχώς, απείχαμε αρκετά από αυτό. Όμως, ακόμη κι έτσι, αυτή η ιστορία έγινε ένα μεγάλο μάθημα στη ζωή μου και λειτούργησε αναγεννησιακά σε μένα, οπότε μόνο ευγνώμων μπορώ να είμαι. Και για την κοπέλα αυτή που βρέθηκε στη ζωή μου, αλλά και για το ταξίδι στο σύνολό του. Μην τη φοβάσαι τη ζωή. Ζήσε τη με πάθος και εξελίξου μαζί της. Πάντα «Με πυξίδα την καρδιά», αφέσου και εμπιστεύσου την. Κι αν κάτι πάει στραβά ή πονέσει λίγο παραπάνω, όλα θα φτιάξουν. Γιατί «Έτσι είναι η ζωή καρδιά μου, προχωράει μπροστά»...