Ο Ονούρ Κατσιούνα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρόδο, έζησε τις πρώτες του ταξιδιωτικές στιγμές ως αεροσυνοδός, μιας και δεν είχε ταξιδέψει εκτός Ελλάδας, με εξαίρεση τον τόπο που ζουν οι παππούδες του. Ζει στο Δουβλίνο και μοιραζόμαστε την ίδια στέγη και το ίδιο πάθος για τη ζωή. Ως επαγγελματίας ταξιδιώτης, μιλάει για το ταξίδι που του άλλαξε τη ζωή, την επίσκεψη σε μια πατρίδα που δεν ήταν ποτέ δική του.

Μυρωδιές, μπαχάρια, ιμάμηδες, φαγητά, μουσική, κόσμος, ζωή. Οι Τούρκοι δεν είναι και πολύ διαφορετικός λαός από τους Έλληνες. Έχω σκόρπιες σκέψεις που με δυσκολεύουν να γράψω αυτό το άρθρο. Μου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση μιας και έχω επιρροές και από την ελληνική και την τούρκικη κουλτούρα. Στην Ελλάδα δεν είμαι Έλληνας και στην Τουρκία δεν νιώθω Τούρκος. Αισθάνομαι όμως πως είμαι ένας υπέροχος συνδυασμός αυτών των δύο πολιτισμών που πάλεψα να συνδυάσω χτίζοντάς τους μέσα μου...

Όταν είχα πρωτοπάει στη Σμύρνη να δω τους παππούδες μου, γύρω στα 15 αν θυμάμαι καλά, αισθάνθηκα από την πρώτη στιγμή ότι δεν ταιριάζω στις ιδέες και την κουλτούρα τους και, όσο προσπαθούσαν να μου διδάξουν το αντίθετο, τόσο εγώ θα τους πήγαινα κόντρα -έφηβος γαρ! "Στην Ελλάδα δεν έχει τίποτα...", "Πρέπει να μάθεις τη μητρική σου γλώσσα!", "Μάθε την ιστορία σου!", ήταν μερικά από τα σχόλια που άκουγα καθημερινά κατά την περίοδο των διακοπών μου. Μα εγώ είμαι από την Ελλάδα, έλεγα από μέσα μου, και οι παππούδες μου είναι Ροδίτες τούρκικης καταγωγής -αυτή είναι η αλήθεια!

Τα χρόνια πέρασαν, και παρόλο που έχω να πάω στη Σμύρνη από τα 15 μου, νοσταλγώ τη μυρωδιά του σπιτιού, το ντεκόρ, που από τη μια είχε έναν Δερβίση και από την άλλη έναν πίνακα της Ρόδου, την αγάπη και φυσικά τα ανατολίτικα φαγητά της Babaanne (γιαγιάς), που πάντα θα είχαν την ελληνική τους πινελιά. Στα 25 μου, λοιπόν, αποφασίζω να κάνω τη δεύτερη απόπειρα, να ξαναπάω στην Σμύρνη, όμως αυτήν τη φορά με έναν συνδυασμό... την Κωνσταντινούπολη. Την αγκαλιά των παππούδων μου δεν την ξέχασα ποτέ και δικαιολογώ πολλά από αυτά που μου έλεγαν. ‘Έχω την ανάγκη να μάθω τη γλώσσα αυτή και να εξερευνήσω την ιστορία τους. Είμαι πλέον έτοιμος να φύγω, γεμάτος αγάπη αυτή τη φορά…

Με το που πάτησα το πόδι μου στην Κωνσταντινούπολη ένιωσα μια νοσταλγία σχετικά με τον τούρκικο πολιτισμό και την κουλτούρα αυτήν. Οι Τούρκοι με ρώταγαν πού έμαθα να μιλάω τόσο καλά τα τούρκικα, πράγμα που δυσκολευόμουν να πιστέψω, επειδή είμαι γεννημένος στην Ελλάδα και όσο να ’ναι, τα είχα ξεχάσει. Έβλεπαν όμως ότι δεν ήμουν από εκεί και ήθελαν να μάθουν από πού κρατάει η "σκούφια μου". Μου άνοιξαν την αγκαλιά τους, με κέρασαν, με ρώταγαν διάφορα σχετικά για την Ελλάδα και έλεγαν ότι θέλουν να την επισκεφτούν.

Άρχισα λοιπόν να περιπλανιέμαι στην Πόλη πριν συναντήσω την ξαδέρφη μου, η οποία έφυγε από τη Σμύρνη για να εργαστεί εκεί. Κάθισα σε ένα παγκάκι αγναντεύοντας το Βόσπορο και αφήνοντάς με ελεύθερο να χαθώ στα χρώματα και στον ρυθμό της Πόλης, της Istanbul, της Κωνσταντινούπολης. Η ώρα πέρασε, βρέθηκα με την ξαδέρφη μου και μου έγραψε μια λίστα σχετικά με το τι θα έπρεπε να δω στην Πόλη με τους φίλους μου. Ξεκινήσαμε με την Αγία Σοφία που το μόνο σίγουρο είναι ότι αισθάνθηκα τυχερός που είχα την ευκαιρία να τη δω από κοντά -είναι κάτι τόσο ξεχωριστό, στ' αλήθεια. Στη συνέχεια, επισκεφτήκαμε το Kapalı çarşı (κλειστή αγορά), το περίφημο Kadıköy, την περιοχή του Γαλατά, την Ταξίμ, το Ortaköy και πολλά άλλα, που δημιουργούν μια λίστα η οποία δύσκολα χωρά σε ένα κείμενο σαν αυτό...

Τελικά, μόνο καλύτερο άνθρωπο μπορούν να σε κάνουν τα ταξίδια. Είναι από τις πόλεις που δεν χορταίνεις να επισκέπτεσαι, είναι η πόλη που με έμαθε να βλέπω πίσω από τα πράγματα. Μα πάνω από όλα, μου έδειξε πώς συνυπάρχουν διάφοροι πολιτισμοί στην ίδια πόλη. Κωνσταντινούπολη, τελικά, ή Istanbul; Όπως και να την ονομάσω, πάντα θα μου αφήνει αυτήν τη γλυκιά γεύση και ανάμνηση που θα επισκέπτομαι ξανά και ξανά, για να μου θυμίζει ότι δεν υπάρχουν σύνορα, παρά μόνο ενωμένοι λαοί…