Το μέσο του Γιάννη Βουλγαράκη είναι η φωτογραφία και, πραγματικά, ο φακός του μοιάζει να ριγά αντιμέτωπος με την εύθραυστη και αθώα ομορφιά του μποέμ Παρισιού. Ο γνωστός φωτογράφος μάς ξεναγεί στα αγαπημένα του μέρη στην πόλη, γράφοντας και φωτογραφίζοντας, ενώ η ατελείωτη βόλτα που κάνουμε καταλήγει σε ένα μπιστρό. Τσουγκρίζουμε κι εμείς μαζί του-και με την αγάπη του- το κρασί μας και σχεδιάζουμε πότε επιτέλους θα (ξανα)πάμε στη γαλλική πρωτεύουσα που έχει κλέψει και τη δική μας καρδιά.

Ίσως από τα λίγα μέρη όπου θέλω να πηγαίνω συχνά και δεν βαριέμαι ποτέ, όπου θέλω να πηγαίνω κάθε φορά στα ίδια μέρη.

Σαν να πρέπει να ξαναβρεθώ με την αγαπημένη φίλη  μου (είναι σίγουρα γυναίκα το Παρίσι) η οποία ζει πια μακριά μου και πρέπει μέσα σε λίγο χρόνο, πίνοντας ένα κρασί η έναν καφέ, να εξιστορήσουμε τι συνέβη, πώς περάσαμε όσο ήμασταν μακριά ο ένας από τον άλλο. Να φιληθούμε, να αγκαλιαστούμε και να δώσουμε γεωγραφικό και χρονικό στίγμα για το επόμενό μας rendez-vous.

Στο Παρίσι βρίσκονται περίπου 160 μουσεία, 200 μόνιμες εκθέσεις τέχνης (γκαλερί), 100 θέατρα, 600 κινηματογράφοι.

Ποια να πρωτοδιαλέξει κανείς;

Το παγκοσμίως γνωστό μουσείο του Λούβρου, που άνοιξε τις πύλες του το 1793, περιλαμβάνει πάνω από 30.000 εκθέματα, από την αρχαιότητα μέχρι τον 19ο αιώνα. Πριν γίνει μουσείο, ήταν βασιλική κατοικία και σήμερα είναι το μεγαλύτερο μουσείο του κόσμου. Βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο του Παρισιού.

Πρόκειται για ένα από το σημαντικότερα «σχολεία» για την τέχνη, με τα πολύ αγαπημένα μου διαμάντια της αρχαίας ελληνικής τέχνης, τη Νίκη της Σαμοθράκης και την Αφροδίτη της Μήλου, δύο εκπληκτικές γυναικείες μορφές.

Καθώς και το περίφημο ζωγραφικό πορτραίτο, την πολυαγαπημένη, αινιγματική και μυστηριώδη Μόνα Λίζα, πηγή ανείπωτης έμπνευσης.   

Είναι, φυσικά, και το κέντρο Ζωρζ Πομπιντού (Georges Pompidou) ή Μπωμπούρ (Beaubourg) ή Εθνικό κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού, γνωστό για τη νεωτεριστική αρχιτεκτονική του, που κτίσθηκε το 1977 και στεγάζει σύγχρονα έργα τέχνης. Μια βόλτα στους χώρους και τα εκθέματά του είναι μια συνάντηση με την ιστορία της σύγχρονης τέχνης.

Το Μουσείο Ορσέ (Musée d'Orsay), παλαιός σιδηροδρομικός σταθμός που ανακατασκευάστηκε το 1986 για να στεγάσει αντικείμενα γαλλικής τέχνης της χρονικής περιόδου 1848-1914, φιλοξενεί μία πλούσια συλλογή ιμπρεσιονιστικών έργων, καθώς και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες προσωρινές εκθέσεις.

Το Γκραν Παλέ (Grand Palais), άνοιξε στην παγκόσμια Έκθεση το 1900. Μέσα στο μουσείο βρίσκονται κυρίως πίνακες ζωγραφικής. Δίπλα, αλλά ενσωματωμένο στο μουσείο, βρίσκεται ένα δεύτερο Μουσείο, αυτό της Φυσικής Ιστορίας. 

Το Fondation Cartier pour l'Art Contemporain, συχνά γνωστό απλά ως το Fondation Cartier, είναι ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης που βρίσκεται στη λεωφόρο 261 Raspail, στο 14ο διαμέρισμα της γαλλικής πρωτεύουσας. 

Πάντα, όταν επισκέπτομαι το Παρίσι, βάζω στόχο να περάσω και από έναν άλλο ιδιαίτερο χώρο.

Το Ίδρυμα Henri Cartier-Bresson, επίσης γνωστό ως Fondation HCB, είναι μια γκαλερί τέχνης και μη κερδοσκοπικός οργανισμός στο Παρίσι, που ιδρύθηκε για να διατηρήσει το έργο των Henri Cartier-Bresson και Martine Franck και να αναδείξει τόσο αυτό, όσο και το έργο άλλων. 

Συνήθως, μια καλή έκθεση φωτογραφίας θα υπάρχει στους τοίχους πέρα από τα γνωστά έργα του Cartier. Μου αρέσει πολύ και η θέα που βλέπει ένα από τα παράθυρά του, πάντα θα βγάλω μια φωτογραφία από εκεί... (Πέρσι, παιδάκια που παίζουν: ένα ακόμα αποφασιστικό κλικ)    

Και πόσα ακόμα στο Παρίσι, πόσα ακόμα το Παρίσι: μουσεία, χώροι, ναοί της τέχνης, πανέμορφες  βιτρίνες, η Παναγία των Παρισίων, το βιβλιοπωλείο Shakespeare and Company, ο Σηκουάνας και τα γνωστά λουκέτα, το μετρό,  ο έρωτας που υπάρχει διάχυτος γύρω, η Jazz μουσική και το Jazz corner (το αγαπημένο μου δισκάδικο)...

Ο Φρανκ Σινάτρα τι θα έλεγε για όλα αυτά;

Ινδάλματα στο Χώμα

Ένας άλλος τόπος προσωπικού προσκυνήματος, όπου πάντα πηγαίνω μόνος κάθε φορά, είναι τα κοιμητήρια του Παρισιού, με πιο αγαπημένο μου το Κοιμητήριο του Μονπαρνάς (Cimetière du Montparnasse). Τάφοι διασήμων προσώπων και μεγαλοπρεπή επιτάφια γλυπτά το καθιστούν ενδιαφέροντα χώρο περιήγησης, σχεδόν μυσταγωγικό.

Βρίσκεται στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα επί της Λεωφόρου Εντγκάρ Κινέ (Blvd Edgar Quinet), με πρόσβαση από το κοντινό σταθμό του μετρό Edgar Quinet 

Ανάμεσα στα πρόσωπα που έχουν ταφεί στο Κοιμητήριο του Μονπαρνάς, βρίσκονται αγαπημένες  μορφές, σημαντικές επιρροές για μένα.  

Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ (1905 – 1980) – Γάλλος υπαρξιστής φιλόσοφος, θεατρικός συγγραφέας και μυθιστοριογράφος, και η Σιμόν ντε Μποβουάρ (1908 – 1986) – Γαλλίδα φιλόσοφος, συγγραφέας και φεμινίστρια, αγκαλιασμένοι και στη μεταθανάτια ζωή τους.

Ο λατρεμένος Μαν Ρέι (1890 – 1976) – Αμερικανός φωτογράφος και καλλιτέχνης.

Ο Σάμιουελ Μπέκετ (1906 – 1989) – Ιρλανδός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας.

Ο Σαρλ Μπωντλαίρ (1821 – 1867) – Γάλλος ποιητής.

Ο αγαπημένος φωτογράφος Brassaï, ψευδώνυμο του Gyula Halász, που γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1899 στο Brassó της Τρανσυλβανίας και πέθανε στις 8 Ιουλίου του 1984 στη Νίκαια της Γαλλίας. 

Κοντά του, η Σούζαν Σόνταγκ (Susan Sontag, Αμερικανίδα συγγραφέας, δοκιμιογράφος, σκηνοθέτρια και ακτιβίστρια που ασχολήθηκε με τη φωτογραφία και με την τέχνη, μεταξύ άλλων. Στο έργο της «περί φωτογραφίας» μάς άφησε κάποια από τα πιο σημαντικά κείμενα που έχουν γραφτεί για το θέμα.

Μια βόλτα, κρασί, εσύ

Λατρεύω και τις βόλτες στα πανέμορφα πάρκα και τους χώρους πρασίνου και ιδιαίτερα στον κήπο του Λουξεμβούργου, που καλύπτει 23 εκτάρια και περιλαμβάνει χώρους περιπάτου με δέντρα, παρτέρια, γλυπτά και σιντριβάνια. 

Είναι αγαπημένος τόπος συνάντησης για τους Παριζιάνους και προσελκύει επισκέπτες από όλο τον κόσμο.

Και όλα καταλήγουν σε ένα από τα άπειρα υπέροχα εστιατόρια, με ένα καλό γεύμα  και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι, τσουγκρίζοντας τα ποτήρια μας με τη μεγαλύτερη  αγάπη μου.

Στην υγειά μας, Χριστίνα. 

Του χρόνου να φέρουμε και το παιδί μας.