Τον Χρύσανθο Ξάνθη τον ξέρω, τον βλέπω, τον σκέφτομαι πάντοτε πίσω από το γραφείο του, σαν άνθρωπο χωρίς πόδια, σαν άνθρωπο με χαρτιά και σημειώσεις μπροστά του, σαν άνθρωπο που εκπροσωπεί άριστα την Αθήνα και, ιδίως, την αθηναϊκότητα, με ένα χαμόγελο στραβό στο πρόσωπό του και βλέμμα μονίμως χαρμολυπημένο, άλλοτε φουριόζος, άλλοτε απαλός στην ομιλία του. Είναι η ψυχή του free press περιοδικού «Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ», κάποτε «Η ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΖΕΙ» και κάθε μέρα του είναι ένας ορυμαγδός πληροφοριών, δελτίων, φράσεων, ιδεών, τίτλων χρωμάτων και γραμματοσειρών. Εκτός από το περιοδικό, ο Χρύσανθος εκδίδει και (πραγματικά ενδιαφέροντα και καλαίσθητα) βιβλία-εκδόσεις Λογότυπο, έτσι λέγεται το brand. Τον Χρύσανθο Ξάνθη μια μέρα θα τον ξέρει όλη η Ελλάδα. 

Ως τότε, τον αγαπά όλη η Αθήνα-κι ας μην τον έχει συναντήσει ποτέ προσωπικά. Κι αν αυτή η στήλη φιλοξενεί ταξιδιωτικού και εκδρομικού τύπου απορίες, για τον συγκεκριμένο καλεσμένο κάνει μια εξαίρεση και μένει Αθήνα, μένει Πατησίων που «είναι το χαλί στα πόδια της Ακρόπολης.»

Της Γεωργίας Δρακάκη

Ποια είναι η πιο ευχάριστη και ποια η πιο δυσάρεστη διαδρομή για σένα μες στην Αθήνα;

Α! έχω πολλές ευχάριστες και λιγότερες δυσάρεστες. Λοιπόν Οδός Ψαρομηλίγκου, Διπύλου και Κουμουνδούρου. Επίσης Αθηνάς, Ομόνοια, μεγάλου Αλεξάνδρου. Και Πατησίων μέχρι Πλ. Αγάμων και Αχαρνών. Αυτές με τα πόδια! Με παπάκι Πειραιώς με χίλια και να ακούς Κλας.! Δυσάρεστη διαδρομή Κηφισίας, Μεσογείων και Λαμπράκη. Ειδικά με αυτοκίνητο…

Αν αυτή η πόλη ήταν νησί ποιο νησί θα ήταν;

Η Ατλαντίδα.

Ποια εποχή αγαπάς την Αθήνα περισσότερο;

Είναι μήνες που αγαπώ, όχι εποχές. Δεκέμβριο, Απρίλη και μέσα Ιούλη με μέσα Αυγούστου. Είναι το κρύο της πόλης που αγαπώ. Είναι οι πεταλούδες και οι κάμπιες της. Και είναι η ερωτική ζέστη του αγίου τσιμέντου.

Τι είναι για σένα η Πατησίων;

Ποτάμι, ποτάμι ζωής, ιστορίας, τέχνης, λαόφερτο, κοσμοπολίτικο, αστικορομαντικό. Η Πατησίων είναι το χαλί στα πόδια της Ακρόπολης.

Ποια γειτονιά της πόλης σου φέρνει τις περισσότερες αναμνήσεις;

Εύκολη απάντηση και ήδη αχνοφαίνεται από τα παραπάνω. Κουμουνδούρου, Ψυρρή, Μοναστηράκι. Το τρίγωνο της αμαρτίας, της γλυκειάς, της ανομολόγητης. Εκεί δηλαδή που αν κάτσεις Σάββατο πρωί θα δεις τις φιγούρες από ένα θεατρικό που ακόμα δεν έχει γραφτεί, να περνούν μπροστά σου, να σου μιλούν, να σε απογειώνουν να σε ζωντανεύουν.

Τι θα άλλαζες, αν μπορούσες, από την Αθήνα;

Δεν μπορώ και δεν θέλω. Η Αθήνα είναι δημοκρατική πόλη. Δίπλα δίπλα χαμόσπιτο, σιξτυς  πολυκατοικία, ψευδομεζον΄ρετα του 80, αρχαία και μπάουχαους. Και εδώ θέλω να πω, με την άδειά σου, ότι διαφωνώ τελείως με την αισθητική των νέων έργων, είτε είναι μετρό, είτε αναπλάσεις, π χ. Το νέο αρχαιολογικό Μουσείο. Δεν σέβονται την πόλη, την ταυτότητά της, και το χώμα που είναι κάτω από το τσιμέντο. το χώμα που είναι κάτω από το τσιμέντο. Τέλος πάντων, αν ζούσε ο Πικιώνης θα του’δινα τα κλειδιά της πόλης και θα του έλεγα Ξα σου!

Αν την άφηνες, θα την άφηνες για άλλη πόλη στην Ελλάδα ή στον κόσμο; Ή μήπως θα πήγαινες σε κάποιο χωριό;

Ελλάδα όχι. Αν ήταν να κάνω το βήμα (σε μια άλλη ζωή, σε ένα άλλο σύμπαν) θα πήγαινα Νέα Υόρκη ή Μάντσεστερ.

Βουνό ή θάλασσα;

Θάλασσα παιδιά! Θάλασσα.

Λυκαβηττός ή Πασαλιμάνι;

Εκείνο που θυμάμαι από παιδί μικρό... είναι ο Λυκαβηττός.

Πώς θα καταλάβουμε αν η πόλη δεν ζει πια;

Όταν θα σταματήσει να κυλάει ο Ηριδανός. Όσο κυλάει θα ζούμε και εμείς και η πόλη και τα τραγούδια που έχουν γραφτεί για πάρτυ της.