Ο Αχιλλέας Σπαής, Αθηναίος τραγουδιστής και τραγουδοποιός, εμπνευσμένος από θρύλους της τζαζ όπως η Ella Fitzgerald και ο Chet Baker καθώς και πρωτοπόρους της funk όπως οι Tower Of Power, γράφει μοντέρνα ποπ που θα τον κάνει αγαπητό στους θαυμαστές των John Legend, Sam Smith και Hozier.

Στο FollowGeorge.gr ήρθε για να μάς ταξιδέψει σε μια όμορφα χαοτική Νέα Υόρκη, γεμάτη μουσική και τέχνη, αλλά και έμπνευση για κάποια από τα τραγούδια του.

Τα λέμε στο JFK Αχιλλέα, εις το επανειδήν!

Φαντάζεστε την απογοήτευσή μου όταν πριν τρία χρόνια ακυρώθηκε το ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη τελευταία στιγμή. Ήταν τότε που, στο ξεκίνημα της πανδημίας του κορονοϊού, απαγορεύτηκε η είσοδος στις ΗΠΑ. Όλα ήταν κανονισμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, ακόμη και τα εισιτήρια για το “Farewell Yellow Brick Road” του Elton John στο Madison Square Garden. Με δεμένα τα χέρια, ή μάλλον τα πόδια τότε, δεν μπορούσα παρά να ονειρεύομαι μια επόμενη ευκαιρία. Έγραψα λοιπόν ένα τραγούδι με τίτλο “I met you in the JFK” για μια ρομαντική συνάντηση στο αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης, όπως μου τη διηγήθηκε μια φίλη. Παράλληλα φανταζόμουν τον εαυτό μου να ζει αντίστοιχες ρομαντικές ιστορίες σε ένα μελλοντικό ταξίδι εκεί. 

Όταν πρόσφατα πάτησα επιτέλους το πόδι μου στη Νέα Υόρκη, όρμησα αμέσως να εξερευνήσω τα μουσεία και κάθε γωνιά της πόλης, να δω παραστάσεις στο Broadway, να δοκιμάσω γεύσεις από όλο τον κόσμο, να αφουγκραστώ τους ρυθμούς και τις απόκρυφες πλευρές της πόλης που δεν κοιμάται ποτέ. Το μάτι μου θυμάμαι δεν προλάβαινε να αφομοιώσει ερεθίσματα που είχαν να κάνουν με μεγέθη, αντιθέσεις, χρώματα, μυρωδιές. Προσπαθούσα να ταξινομήσω τα συναισθήματά μου για όλα αυτά που έβλεπα. Έπρεπε να χαρώ, να λυπηθώ, να τρομάξω, να φωτογραφήσω, να τραγουδήσω δυνατά; Κατακλυζόμουν από σκέψεις και ξεφύτρωναν νέες ιδέες για μουσικές δημιουργίες. Εκεί λοιπόν γεννήθηκαν και οι στίχοι του κομματιού που θα κυκλοφορήσω μέσα στον Ιούνιο με τίτλο “Love makes circles”.

Περιπλανώμενος μέσα στην πόλη, συχνά νόμιζα ότι θα ξεπεταχτούν μπροστά μου τα συνεργεία κάποιας παραγωγής και θα γυρίσουν μια ακόμη ταινία του Woody Allen κάτω από τη γέφυρα του Μανχάταν, ή φανταζόμουν ότι πρωταγωνιστούσα σε μια αστυνομική περιπέτεια, από αυτές που είχα δει στον κινηματογράφο μικρός. Έκλεινα ταυτόχρονα τα μάτια τρομαγμένος μόνο και μόνο στη σκέψη ότι δυο αεροπλάνα προσέκρουσαν στους δίδυμους πύργους, σε μια τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή. Από την άλλη δεν σταματούσα να περπατάω ενώ μέσα μου ανακαλούσα αγαπημένες μουσικές για τη Νέα Υόρκη όπως την υπέροχη εκτέλεση του «New York, New York» από τον Frank Sinatra ή το “Empire State of Mind” της Alicia Keys.

Σκεφτόμουν επίσης τον τυφώνα Sandy που έπληξε τη Νέα Υόρκη τον Οκτώβριο του 2012, και πλημμύρισε το lower Manhattan, ενώ στοίχισε πολλές ζωές και προκάλεσε ζημιές 19 δις. δολαρίων σε κτίρια και επιχειρήσεις. Έκτοτε, και με υπαρκτό το φόβο της ανόδου της στάθμης της θάλασσας, η Νέα Υόρκη ηγείται μιας προσπάθειας μετριασμού και προσαρμογής στην κλιματική αλλαγή. 

Δεν θα ξεχάσω εκείνο το βράδυ που ενώ απολάμβανα τη ζωντανή μουσική σε ένα τζαζ μπαρ σε κεντρικό σημείο της πόλης γνώρισα ένα νεαρό ζευγάρι Ελλήνων μεταναστών τέταρτης γενιάς. Ξαναβρεθήκαμε για καφέ την άλλη ημέρα. Εκεί μου διηγήθηκαν τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι προ παππούδες τους όταν μετανάστευσαν από την Ελλάδα σε δύσκολους καιρούς. Έφτασαν τότε με πλοίο στο Ellis Island στη Νέα Υόρκη για αναζήτηση καλύτερης τύχης. Τα πρώτα χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα, χωρίς να γνωρίζουν τη γλώσσα και χωρίς εξοικείωση με τον τόπο. Από γενιά σε γενιά όμως, και με πολλή σκληρή δουλειά είδαν να ανοίγονται καινούργιες ευκαιρίες για αυτούς και τα παιδιά τους. Όπως λέει και η παροιμία «if you can make it here, you can make it anywhere», δηλαδή αν μπορείς να πετύχεις εδώ μπορείς και οπουδήποτε αλλού, όπως πιστεύουν οι ίδιοι σήμερα με βάση την οικογενειακή τους παράδοση και ιστορία. Η κοπέλα που γνώρισα κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης, ένα από τα πέντε κορυφαία της Αμερικής. Επισκέφτηκα το πανεπιστήμιο και θαύμασα την αρχιτεκτονική και τα γλυπτά γύρω από αυτό, όπως και ένα άγαλμα εμπνευσμένο από Ελλάδα με τίτλο «The Spirit of the Greek Games», γνωστό και ως Λαμπαδηδρόμος στο Κολλέγιο Barnard. Έμαθα επίσης ότι το πανεπιστήμιο Columbia είναι η έδρα του Βραβείου Πούλιτζερ, με τις γνωστές βραβεύσεις για επιτεύγματα και αριστεία στη δημοσιογραφία, τη λογοτεχνία και τη σύνθεση μουσικής.

Δεν θα ξεχάσω επίσης ποτέ τη στιγμή όπου μπήκα σε ένα φαστφουντάδικο στο Μπρούκλυν και έτυχε όλοι οι πελάτες και εργαζόμενοι να είναι Αφροαμερικάνοι. Μπορεί να ήμουν ο μόνος λευκός στον χώρο, ωστόσο πολύ σύντομα συνειδητοποίησα ότι κανένα βλέμμα δεν ήταν στραμμένο πάνω μου με τρόπο που να με κάνει να αισθανθώ άβολα ή ότι βρίσκομαι σε κίνδυνο. Σκέφτηκα τότε πόσο αναγκαίο είναι να αυξηθούν οι δράσεις κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στην Ελλάδα.

Μετά από αυτή τη συναρπαστική πρώτη εμπειρία, είμαι βέβαιος ότι θα ξαναβρεθώ στη Νέα Υόρκη. Αυτή η πόλη πράγματι σε ελκύει με έναν ανεξήγητο τρόπο. Όσο περισσότερο σε ταλαιπωρεί τόσο πιο πολύ την κατανοείς και την αγαπάς. Ένα όμορφο χάος την χαρακτήρισα μόλις πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στην Times Square.

Ο Αχιλλέας Σπαής ξεκίνησε ως πιανίστας και σπούδασε Οικονομικά του Περιβάλλοντος στο Λονδίνο και τη Βιέννη προτού επιστρέψει στην Ελλάδα για να ακολουθήσει τα μουσικά του σχέδια. Ενεργός στην indie pop σκηνή της Αθήνας, έχει εμφανιστεί μπροστά σε μεγάλα πλήθη σε διάφορες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και φεστιβάλ, συμπεριλαμβανομένου του Ελληνικού Συμποσίου για την Κλιματική Αλλαγή το 2019. Έχει συνεργαστεί με αρκετούς μουσικούς και έχει συνθέσει το δικό του υλικό μέσα από την εμπειρία και τον πειραματισμό. Σήμερα ακολουθεί σόλο καριέρα, συνεργαζόμενος με την «Animal Farm Music», μια Βρετανική δισκογραφική με έδρα στο Λονδίνο.

Μπορείς να βρεις τα νέα του τραγούδια εδώ.