Η Λίλα Σταμπούλογλου, ή αλλιώς Lila True Story -όπως έχει επιλέξει να την φωνάζουν στα social media- είναι από τους εξαιρετικούς της γενιάς της. Ηθοποιός, σκηνοθέτης αλλά και σπουδαία αρθρογράφος. Ο κόσμος την αναγνωρίζει από τους κωμικούς ρόλους που υποδύεται στη μικρή οθόνη, αλλά και από το αστείρευτο χιούμορ της στα προσωπικά της social media. Στο FollowGeorge.gr, μιλάει για τον τόπο που περνάει όλα τα καλοκαίρια της, τη μελαγχολία που της προκαλεί αλλά και για τη γνωριμία με τον σύζυγό της.

Αθήνα-Κομοτηνή με αμάξι και πάλι πίσω. Η εκδρομή της ζωής μου, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Στα '80, μ' ένα άσπρο φιατάκι των γονιών μου, εγώ κι ο αδελφός μου στο πίσω κάθισμα ένα κουβάρι, ούτε ζώνες ούτε τίποτα, κούτσου-κούτσου στην εθνική οδό, την παλιά εθνική. Εφτακόσια κάτι χιλιόμετρα απόσταση, τα μετρούσες με πόλεις: Λαμία, Λάρισα, Τέμπη, εκεί έπαιζε στάση για να φάμε αυγουλάκι στα νερά. Και πάμε πάλι: Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Ξάνθη και να τη κι η Κομοτηνή, επιτέλους. Πολλές ώρες ταξίδι, τον ατελείωτο είχε. Τώρα με τη νέα οδό είναι λιγότερες οι ώρες, αλλά έχουν τον ατελείωτο τα διόδια. 

Η Κομοτηνή είναι η πατρίδα της μητέρας μου. Καλοκαίρια, Χριστούγεννα, Πάσχα, όποτε μπορούσαμε ανεβαίναμε. Παλιότερα που ζούσαν παππούς και γιαγιά, του δίναμε να καταλάβει. Τρεις φορές τον χρόνο τα διανύαμε τα εφτακόσια κάτι χιλιόμετρα, έχουμε διανύσει την Ελλάδα με όλες τις θερμοκρασίες. Τώρα πια, με τη δουλειά και τα παιδιά, ένα καλοκαίρι και πολύ μας είναι. Μας έχουν αποχαιρετήσει και οι συγγενείς, δεν έχει πια την ίδια αίσθηση η πόλη. Την αγαπάω, αλλά μου προκαλεί και μια μελαγχολία. 

''Κομοτηνή; Τι έχει εκεί;'' με ρωτάνε κατά καιρούς μερικοί. Κάποιοι άλλοι στραβομουτσουνιάζουν, άλλοι ενθουσιάζονται σα να είναι εξωτικό μέρος. Έχει κάτι εξωτικό, η αλήθεια είναι. Μια πόλη με ποικιλομορφίες, με ντόπιους Έλληνες, Έλληνες απογόνους προσφύγων από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, Τουρκόφωνους, Πομάκους, Αθίγγανους, απόγονους Αρμενίων προσφύγων, αλλά και παλιννοστούντες ομογενείς από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. 

Και φοιτητές, πραγματικά πολλούς φοιτητές, λόγω των πανεπιστημίων που εδρεύουν στην πόλη. Να είσαι δηλαδή 20 χρονών εκεί, φοιτητής ή όχι, δεν έχει σημασία, τα περνάς λουκούμι. Από καφέ σε μπαρ κι από κλαμπ σε μπουζούκια. Και ενδιάμεσα ατελείωτες βόλτες με την παρέα. Για να τα λέμε όλα, βέβαια, το πραγματικό λουκούμι το έζησαν όσοι πέρασαν νιάτα και φοιτητική ζωή στην Κομοτηνή, πριν την κρίση. Κάποτε δεν έβρισκες να κάτσεις στις καφετέριες τα μεσημέρια, και δεν κάνω πλάκα. Έκλεινες τραπέζι για να πιεις ένα πρώτο ποτό στην πλατεία, μετά διάλεγες ένα κλαμπ και κατέληγες στην πίστα της Κομοτηνής, το φημισμένο Ηχοδρόμιο. Υπήρχαν και κάτι άλλες πίστες λίγο πιο έξω απ' την πόλη. Εκεί μπορούσες να σπάσεις πιάτα ή να δεις λούμπεν ελαφρολαϊκό πρόγραμμα -εγώ τα λατρεύω αυτά τα λούμπεν. Θυμάσαι τις πίστες στο ''Αυτή η νύχτα μένει''; Ε, αυτό!

Τα τελευταία δέκα χρόνια η φοιτητούπολη Κομοτηνή έχει χάσει τον παλμό και τη ζωντάνια της. Μαζεύτηκαν όλα, ησύχασαν, μιζέριασαν. Όπως και σε όλη τη χώρα, δηλαδή. Ίσως κι αυτό παίζει ρόλο στη μελαγχολία που μου βγάζει πια. Αλλά και πάλι, είναι ωραία η άτιμη! 

Όλες τις τρέλες της εφηβείας εκεί τις έκανα. Και τις καλύτερες παρέες μου, πάλι εκεί. Εκεί γνώρισα και τον άντρα μου. Οπότε, καταλαβαίνετε, κάτι γίνεται μ' αυτή την πόλη, είναι μπολιασμένη στο κάρμα μου. 

Έχει ένα δρόμο, πλακόστρωτο, που λέγεται Ερμού. Πολλά μικρά μαγαζάκια, Μουσουλμάνων και Ελλήνων, μιναρέδες, τζαμιά, καφενεδάκια και ταβέρνες κάτω από κληματαριές, καφεκοπτεία και σιδεράδικα. Μ' αρέσει αυτός ο δρόμος, αν έρθεις τουρίστας στην Κομοτηνή θα σου έλεγα να τον περπατήσεις. 

Θα σου έλεγα επίσης να πας στο πάρκο, και να δεις το σπαθί, μια μεγάλη μαρμάρινη στήλη πάνω στην οποία υπάρχει ένα ομοίωμα σπαθιού. Συμβολίζει την απελευθέρωση της πόλης. Να πας και στο βουνό που είναι σε απόσταση αναπνοής, τη Νυμφαία. Τέλεια για τζόκινγκ ή για πικ νικ ή για ρομαντικό car trip με το ταίρι σου. Κι αν έχεις όρεξη για λίγο πιο μακρινές βόλτες, πήγαινε Μαρώνεια και Φανάρι, να πάρεις και λίγο θαλασσινό αέρα. 

Στην Κομοτηνή να κυκλοφορείς με ποδήλατο, η πόλη είναι φλατ κι έχει σχεδόν παντού ποδηλατόδρομους. Να φας σουτζούκ λουκούμ, το γλυκό-κατατεθέν της πόλης. Να φας καβουρμά. Να φας μπουγάτσα. Να φας γενικώς. Το σηκώνει το φαΐ η Βόρεια Ελλάδα. Και το ποτό σηκώνει. Να δοκιμάσεις θρακικό τσίπουρο και κρασί. Και μετά σφηνάκια στο Journey, το δικό μου αγαπημένο στέκι των τελευταίων χρόνων. 

Έχει και μια μυρωδιά η Κομοτηνή, που με συνεπαίρνει. Μια μυρωδιά καπνιστού ξύλου που υποβόσκει στον αέρα, χειμώνα-καλοκαίρι. Και κάτι συννεφιές που εμφανίζονται αναπάντεχα και σε δροσίζουν, την ώρα που πίνεις τον καφέ σου και η φωνή του μουεζίνη ακούγεται από κάποιο τζαμί. Και στο απέναντι μπαλκόνι, φοιτητές ακούνε τραπ. Σαν ταινία του Κουστουρίτσα, με ολίγον τι από Αγγελόπουλο.