Πουθενά σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου,
ο ήλιος και η Σελήνη δε συμβασιλεύουν τόσο αρμονικά,
δε μοιράζονται τόσο ακριβοδίκαια την ισχύ τους,
όσο επάνω σε αυτό το κομμάτι της γης που κάποτε,
ποιος ξέρει, σε τι καιρούς απίθανους,
ποιος θεός, για να κάνει το κέφι του,
έκοψε και φύσηξε μακριά ίδιο πλατανόφυλλο
καταμεσής του πελάγους.

Οδυσσέας Ελύτης

Τα καλοκαίρια της ζωής μου, τα περνώ πάντα στη Λέσβο. Αν ένα πράγμα μπορώ να πω με σιγουριά, είναι ότι αξίζει να περνάω τους χειμώνες μου με τη γλυκιά προσμονή πως μια θερινή αυγή θα με υποδεχτεί στην αγκαλιά του το μαγικό, πολύχρωμο, επιβλητικό λιμάνι της. Αξίζει να περιμένω τη στιγμή που τα παραδοσιακά αρχοντόσπιτα, ο μεγαλοπρεπής ναός του Αγίου Θεράποντα και η γκρεμισμένη προσφυγική παράγκα του παππού μου πλάι στο κάστρο, αντάμα με το άγαλμα της Ελευθερίας, με καλωσορίζουν σε ένα ακόμα ταξίδι στον χρόνο.

Οδοιπόρος νηστικός δεν ξεκινάει, γι’ αυτό το πρώτο μου πρωινό είναι ένα πιάτο ζεστοί λουκουμάδες «Πρινάρη». Η έναρξη του καλοκαιριού γίνεται πάντα με μια δροσερή βουτιά, στον καταπράσινο κολπίσκο του Αγίου Ερμογένη. Συνεχίζεται στον Μανταμάδο, βαθύς ο αναστεναγμός μου αντικρίζοντας τη μοναδική εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, πλασμένη από χώμα και το αίμα των μοναχών που έσφαξαν οι κουρσάροι.

Το πρώτο μου ουζάκι με λιαστό χταπόδι πλάι στο κύμα το απολαμβάνω στην υπέροχη Ερεσσό. Κι έπειτα, φεύγω για το Σίγρι, το μέρος που με ταξιδεύει είκοσι εκατομμύρια χρόνια πίσω, κάνοντας μια βόλτα στα πάρκα του απολιθωμένου δάσους.

Ο χρόνος σταματά στην Αγιάσο, αυτό το παραδοσιακό ορεινό χωριό που με υποδέχεται με τη μυρωδιά της ρίγανης, του ψημένου πηλού και του σκαλιστού ξύλου.

Συνεχίζω τον δρόμο μου, για να βρεθώ στην αγκαλιά της καταγάλανης θάλασσας, στην αμμουδερή παραλία των Βατερών, και από εκεί, αν είμαι τυχερή και προλάβω, πετάγομαι στο Πλωμάρι για να χορέψω μπάλο στη γιορτή του ούζου ή σε κάποιο από τα φημισμένα πανηγύρια του νησιού.

Και, αφού σου έχω αφηγηθεί την αρχή του ταξιδιού, θα παραλείψω χιλιάδες μαγικές στιγμές, γεύσεις, μυρωδιές, μουσικές που γνωρίζει κανείς μόνο στο τρανό νησί, για να σου πω το τέλος.

Ποτέ δεν φεύγω δίχως να επισκεφθώ τον προσωπικό μου παράδεισο, τον Μόλυβο. Το μέρος που αγαπώ να χάνομαι στα καλντερίμια του, εκεί όπου μεθάω με υπέροχα κοκτέιλ και την ανάμνηση του πρώτου μου έρωτα, εκεί όπου νανουρίζομαι από τα κύματα σε ένα όμορφο δωμάτιο ενός παλιού ελαιοτριβείου.

Αποχαιρετώ τα παιδικά μου ξέγνοιαστα καλοκαίρια, τον εφηβικό έρωτα, τους ανθρώπους μου, τη Σαπφώ, τον Αλκαίο, τον Μυριβήλη, τον Στρατή Ελευθεριάδη, τον Θεόφιλο, τον Σόλωνα Λέκκα…  Μα ποτέ δεν λέω αντίο, πάντα επιστρέφω στις ρίζες μου.

Η Ειρήνη Αμανατίδου είναι ηθοποιός, performer και θεατροπαιδαγωγός. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Έδεσσα ενώ έχει καταγωγή από τη Λέσβο. Έχει δουλέψει στην Ελλάδα και το εξωτερικό, καθώς αγαπά να συνδυάζει τη δουλειά με τα ταξίδια. Χαρακτηρίζει τον εαυτό της "σπιτόγατο" γιατί λατρεύει να περνάει χρόνο διαβάζοντας στον καναπέ παρέα με τις τρεις γάτες της. Θεωρεί τον έρωτα απαραίτητο συστατικό της ζωής και φροντίζει να χαμογελάει συχνά.

*Ευχαριστούμε τον Θάνο Σαρδέλη για τις φωτογραφίες.