Η Κεφαλονιά είναι ένας τόπος ονειρεμένος, ποικίλων αποχρώσεων, που ύφανε την πορεία του με λίγο λόρδο Μπάιρον, ενδεχομένως τον ομηρικό Οδυσσέα, αλλά και την ποιητική ματιά του Καββαδία. Ένας τόπος που έχει πολλά να σου πει και άλλα τόσα να σου δείξει. Η Γεωργία Καλαμαρά, με τη σειρά της, αντιλαμβάνεται τη μαγεία του, αφουγκράζεται τα μυστικά του και μας μεταφέρει λίγη από τη λάμψη του, σε μια αφήγηση γεμάτη χρώματα και ταξιδιωτική πνοή.

Η ζωή είναι ένα μεγάλο ταξίδι. Ένα ταξίδι με ενδιάμεσους προορισμούς που προσφέρουν στιγμές ξεγνοιασιάς, απόλαυσης, ξεκούρασης κι ανεμελιάς, καθώς και έντονες συγκινήσεις. Οι προορισμοί ποικίλλουν. Και μάλιστα δεν είναι απαραίτητο να είναι φυσικοί, αφού μπορεί κανείς να ταξιδέψει οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή με τη φαντασία του. Εδώ όμως δεν θα μιλήσουμε για νοητικά ταξίδια, αλλά για εκείνα που απαιτούν τη φυσική μας παρουσία. Ο κόσμος βρίθει από μέρη πάσης φύσεως και για κάθε γούστο. Και προσωπικά θεωρώ πως κάθε προορισμός αποτελεί ένα «ταξίδι ζωής», με την έννοια ότι προσφέρει ζωή, ανάσα, γαλήνη.

Επομένως, κάθε ταξίδι είναι ταξίδι ζωής για μένα και προσπαθώ να φυλάω στη μνήμη και την καρδιά μου όλες τις στιγμές που μου χαρίζει.

Έτσι λοιπόν, φέτος, πραγματοποίησα ένα τέτοιο ταξίδι ζωής μαζί με τους λατρεμένους τέσσερις, τον σύζυγο και τα παιδιά μας. Επιλέξαμε την αρχόντισσα του Ιονίου, την Κεφαλονιά, για τις καθαρές της θάλασσες, τους φιλόξενους νησιώτες της και τις εκλεκτές ομορφιές της.

Η διαδρομή ήταν σύντομη, καθώς ήδη κάναμε διακοπές στην Ηλεία και τα παιδιά καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ήταν κατενθουσιασμένα. Από τη στιγμή που κατεβήκαμε από το πλοίο, η ομορφιά ήταν διάχυτη. Το δραστήριο λιμάνι του Πόρου και ο νησιώτικος αέρας επέδρασαν ευεργετικά στην ψυχή μας και μας γέμισαν χαμόγελα. 

Δεν ήταν η πρώτη φορά που επισκεφτήκαμε το νησί. Μαζί με τον σύζυγό μου είχαμε πάει άλλη μια φορά, πριν χρόνια, και είχαμε μαγευτεί. Φέτος ήταν ευκαιρία για τα παιδιά μας να λάβουν κι εκείνα λίγη από τη μαγεία του νησιού.

Εξάλλου ένα ταξίδι είναι σαν ένα βιβλίο: όσες φορές κι αν το επισκεφθείς, όλο και κάτι διαφορετικό θα δεις ή θα κάνεις, ακόμη κι αν πας στα ίδια μέρη και δεις τα ίδια πράγματα. Πάντα η κάθε επίσκεψη θα σου προσφέρει και κάτι παραπάνω.  

Οι διακοπές μας άρχισαν με πρώτη στάση στην εκκλησία του πολιούχου του νησιού, Αγίου Γερασίμου, στην οποία φυλάσσονται τα λείψανα του Αγίου σε μία ασημένια σαρκοφάγο. Κι ύστερα κατεβήκαμε και οι πέντε στο ερημητήριο του Αγίου.

Για τις βουτιές μας προτιμήσαμε την αμμουδερή παραλία στον Αϊ-Χέλη στα Σβορωνάτα. Έγινε η αγαπημένη μας παραλία, με νερά πεντακάθαρα, ιδανική για οικογένειες αλλά και για τους λάτρεις των θαλάσσιων σπορ και του beach volley. Είναι μικρή παραλία, σε έναν απομονωμένο όρμο, αλλά κοντά στο αεροδρόμιο του νησιού κι έτσι πολλές φορές βλέπαμε τα αεροπλάνα που περνούσαν από πάνω μας σε κοντινή απόσταση, καθώς ετοιμάζονταν για προσγείωση. Επίσης εκεί υπήρχε και μια φωλίτσα με αυγά χελωνών Καρέτα-Καρέτα που έσκασαν και απολαύσαμε τη διαδρομή τους προς τη θάλασσα.

Λίγο πιο πέρα, στη Λακήθρα, στέκει επιβλητικός ο βράχος του Λόρδου Μπάιρον. Ο Λόρδος Μπάιρον πήγαινε σ’ αυτό το μέρος προς αναζήτηση έμπνευσης για τα ποιήματά του και δεν τον αδικώ, μιας και έχει εκπληκτική θέα προς το Ιόνιο Πέλαγος και τη Ζάκυνθο.

Το λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης στον Καραβόμυλο, όσες φορές κι αν επισκεφθεί κανείς το νησί, πάντα θα τον αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Τα νερά της λίμνης είναι γαλαζοπράσινα και καθάρια και, με λίγη τύχη, βλέπεις και τα χέλια που κολυμπούν εκεί. Μπορείς να κάνεις βαρκάδα και να ακούς τον βαρκάρη να σου εξηγεί για το βάθος της λίμνης και το μήκος των σταλακτιτών στο σπήλαιο, όμως καλό είναι να αποφευχθούν βουτιές στα νερά, καθώς είναι υπερβολικά κρύα. Η φυσική είσοδος του σπηλαίου είναι κατακόρυφη και δημιουργήθηκε έπειτα από πτώση ενός κομματιού της οροφής, ως αποτέλεσμα σεισμικής δόνησης. Όταν οι ακτίνες του ήλιου τρυπώνουν μέσα από την τρύπα, η λίμνη μεταμορφώνεται ξανά σε νύμφη που εξυμνεί τον έρωτά της για τον Πάνα.

Το υπέροχο Αργοστόλι ήταν ό,τι έπρεπε για βόλτες, καφέ, φαγητό και γλυκό και σε ξεμυάλιζε με τα καταστήματά του γεμάτα σουβενίρ. Γεμίσαμε τις τσάντες μας με μαγνητάκια για το ψυγείο, μπρελόκ, κάρτες και σελιδοδείκτες με τη χελώνα Καρέτα-Καρέτα και τον χάρτη του νησιού.

Η πέτρινη γέφυρα του Δραπάνου (ή γέφυρα Δεβοσέτου), με τις χαρακτηριστικές καμάρες, που ενώνει τον κόλπο του Aργοστολίου με την απέναντι ακτή, αποτέλεσε μια τεράστια αλλά ευχάριστη βόλτα μήκους σχεδόν 700 μέτρων! Ιδανική για περπάτημα και ταυτόχρονο ρεμβασμό στη θάλασσα, με τα καβουράκια να ξαποσταίνουν στα βράχια δίνοντάς μας κλεφτές ματιές. Και στον οβελίσκο στη μέση της γέφυρας να μνημονεύεται ο χρόνος κατασκευής (1813) και ο εμπνευστής της γέφυρας, Nτε Mποσσέ. Πόση μαγεία σε αυτό το νησί!

Την τελευταία μέρα, προσπάθησα να φυλακίσω στην ψυχή και την καρδιά μου όλη την ομορφιά του ταξιδιού και να δώσω νοερή υπόσχεση πως θα επιστρέψω. Ξέρω πως την επόμενη φορά το νησί θα μου ξεκλειδώσει κι άλλα από τα μυστικά του.

Μέχρι τότε, κρατώ πολύτιμο θησαυρό εκείνα που μου ψιθύρισε ο αέρας στον βράχο του Λόρδου Μπάιρον, τον χορό της νύμφης στη λίμνη Μελισσάνη και τη γλύκα του κρασιού από Κεφαλονίτες γητευτές.  

*Η Γεωργία Καλαμαρά γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ηλεία, όμως κατοικεί κι εργάζεται στην Αθήνα. Αθεράπευτα ρομαντική κι ονειροπόλα εκ γενετής, αγαπάει τη μαγειρική, τα βιβλία, τον κινηματογράφο και τα ταξίδια που κάνει, όχι μόνο με το σώμα αλλά και με το νου και την ψυχή. Εκτονώνει την ανάγκη της για δημιουργία στη συγγραφή ιστοριών τρόμου και φαντασίας και καμαρώνει για όλα τα συγγραφικά της επιτεύγματα. Ως σύζυγος και μητέρα τριών παιδιών, αναζητά πλέον προορισμούς οικογενειακούς και ήρεμους αλλά μαγευτικούς και παραδεισένιους.