Για τη Γενική Διευθύντρια του Make-A-Wish, τα χαμόγελα των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των μικρών παιδιών, είναι ικανά να κινήσουν γη και ουρανό. Το ίδιο ισχύει και για εμάς στο FollowGeorge: τα καλύτερα ταξίδια, καμιά φορά, γίνονται μες στο κεφάλι μας, όταν όνειρα και ευχές ζωής πραγματοποιούνται. Ουσιαστικά, η κυρία Ζαφειρακοπούλου, η οποία πραγματοποιεί ευχές παιδιών που νοσούν βαριά, ανήκει στους ανθρώπους-πιλότους, αυτούς δηλαδή που αποτελούν οδηγούς και συνταξιδιώτες άλλων ανθρώπων, οι οποίοι χρειάζονται έμπνευση και δύναμη για να συνεχίσουν. Το “ταξίδι” της Βίκυς, όπως θα το διαβάσεις παρακάτω, δεν μοιάζει με τα κοινά ταξίδια που κάνουμε με βαλίτσες και χιλιόμετρα: οι εναλλαγές των συναισθημάτων κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς της και το μάθημα που πήρε από την ιστορία της η Σάντρα Ζαφειρακοπούλου θα μπορούσαν -θα όφειλαν, καλύτερα- να αποτελούν διδακτέα ύλη σε σχολεία και πανεπιστήμια.

“Εύχομαι να γίνω το πρόσωπο μίας καμπάνιας ρούχων” είπε η Βίκυ. Η φωνή της αποφασισμένη. Η καρδιά της το ίδιο. Το κορμί της… επίσης. Και ας έλειπε από αυτό το κορμί ένα κομμάτι που κάποιος εχθρός, πρώιμος και επιθετικός, έκλεψε τόσο οδυνηρά. Αυτός ο κλέφτης ο καρκίνος. Κλέφτης υγείας, κλέφτης ηρεμίας, κλέφτης των όσων θεωρούμε δεδομένα, κλέφτης αξιοπρέπειας.

Θα κάνουμε τα πάντα για τη Βίκυ!

Άμεσα. Δεν πρέπει να χαθεί ούτε ένα λεπτό. Οι γιατροί μας πιέζουν. Είναι μέρες αργίας, αλλά αυτά ποτέ δεν μας εμπόδισαν. Μιλάμε με τη μητέρα της, ζητάμε πληροφορίες για το πότε θα μπορούσαμε να εκπληρώσουμε την ευχή, για το αν θα συμμετάσχουν όλα τα μέλη της οικογένειας, μιας και υπάρχουν και τα δύο αδέρφια της, τα δίδυμα. Ίδια η αποφασιστικότητα και της μαμάς. Η ίδια νιώθει κάθε σπαραγμό, αγωνία και… ευχή της κόρης της.

Όσο κάποιοι από εμάς μιλάμε με την οικογένεια, κάποιοι άλλοι προσπαθούν εναγωνίως να βρουν ένα brand να κάνει τη Βίκυ πρόσωπο της βασικής τους καμπάνιας. Δεν μας αρκεί μία φωτογράφηση. Χρειάζεται να γίνουν editorials, εξώφυλλα, άρθρα αφιερωμένα στο κορίτσι μας. Πρέπει όλα να “κουμπώσουν” και όλα να γίνουν γρήγορα.

Το ταξίδι της Ευχής έχει μόλις ξεκινήσει!

Η ZEUS+ΔIONE δέχτηκε να “φιλοξενήσει” το όνειρο της Βίκυς. Και η TEMPO OMD να το αναβαθμίσει. Όλοι οι άνθρωποι του brand αγκάλιασαν τη Βίκυ σαν το πιο ακριβοπληρωμένο μοντέλο. Η Βίκυ είναι κούκλα. Όχι κούκλα, είναι καλλονή. Η ασθένεια την έχει κουράσει, αλλά η λάμψη της είναι εκεί, παρούσα. Η πολυπόθητη ημέρα φτάνει! Φωτογράφοι, κάμερες, στυλίστες, μακιγιέζ, beauty editors… όλοι! Όσο για τα ρούχα… λες και ράφτηκαν για εκείνην. Όπως μία σωστή επαγγελματίας μοντέλο, έτσι και η Βίκυ, ακούει με προσήλωση τις οδηγίες των ειδικών. Μία πόζα δεν φτάνει, χρειάζονται περισσότερες για να πετύχουμε το “Πρόσωπο της καμπάνιας”. Η Βίκυ απολαμβάνει το ίδιο τόσο την περιποίηση όσο και τις εντολές. Η Βίκυ δεν μπορεί να κάτσει άνετα. Ο “κλέφτης” τής έχει πάρει το πόδι της και μέρος της λεκάνης της. Όμως κανείς δεν το προσέχει. Κανείς δεν δίνει σημασία σε αυτό που λείπει. Είναι τόσα πολλά αυτά που υπάρχουν σε πληθώρα. Ομορφιά, μάτια, βλέμμα, κίνηση, χαμόγελο. Αχ, αυτό το χαμόγελο. Το χαμόγελο που κινεί γη και ουρανό.

Οι γονείς παρόντες αλλά απόντες. Το μυαλό τους ταξιδεύει σε μέρη σκοτεινά. Για λίγο βγαίνουμε με τη μαμά της Βίκυς έξω από το ατελιέ και εκείνη αρχίζει να μας διηγείται όλη την ιστορία και τη δική της προσωπική μάχη. Τα λόγια στερεύουν. Τα στεγνά δάκρυα επίσης. Πάμε πίσω στο ατελιέ και βασίλειο του κοριτσιού μας. Η φωτογράφηση είναι σε εξέλιξη. Η Βίκυ έχει μεταμορφωθεί.

Λίγες μέρες μετά

5 εξώφυλλα, 11 editorials. Ο κόσμος της μόδας έχει βάλει τη Βίκυ ΜΑΣ στο “ραντάρ” του. Το εγχείρημα πέτυχε.

Λίγους μήνες μετά

Η αγαπημένη της εθελόντρια μάς ενημερώνει πως η Βίκυ έγινε νονά! Και μαντέψτε τι φόρεσε στη βάπτιση: το βασικό φόρεμα της φωτογράφησης. Η Βίκυ αντέχει και διαψεύδει τις προβλέψεις.

Λίγο περισσότερους μήνες αργότερα

Τα πιο κακά μαντάτα έφτασαν. Η Βίκυ, το μοντέλο μας, έγινε άγγελος. Την ίδια εβδομάδα μαθαίνουμε ότι η καμπάνια βραβεύεται ως η πιο πετυχημένη καμπάνια Μέσων στον πιο γνωστό θεσμό διαφημιστικών βραβείων. Καλούμε την οικογένεια της Βίκυς.

Κι εκεί, πάνω στην ώρα της σφιχτής αγκαλιάς, ρωτάω τη μαμά: “Πώς αντέχεις; Πώς το διαχειρίζεσαι;” Κι η μαμά αποστομωτικά μου απαντά: “Θύμωσα στην αρχή, μα μετά απάντησα στον θυμό μου: τα παιδιά είναι δανεικά από τον Θεό. Είμαστε τυχεροί αν Εκείνος μας αφήσει να τα μεγαλώσουμε”.

Με αυτή την απάντηση στο μυαλό μου, βολεμένη αφού ήρθε από τα χείλη μιας μαμάς… πορεύομαι στον πιο όμορφο κόσμο, αυτόν του Make-A-Wish!