Η Μάλτα ίσως είναι το πιο προσβάσιμο νησί-κράτος από την Ελλάδα και φυσικά ένας απόλυτος προορισμός που, εδώ και πολλά χρόνια, προσπαθούσα να επισκεφτώ. Νομίζω, βέβαια, ο λόγος που βρέθηκα τελικά εκεί είναι επειδή δεν υπήρχαν άλλοι βολικοί προορισμοί για εκείνες τις ημέρες του Ιούνη, πίσω στο 2018. Θα ήταν ή Ίμπιζα ή Μάλτα. Μη ρωτάς γιατί δεν πήγα Ίμπιζα, η απάντηση είναι γιατί ήμουν εκεί λίγες εβδομάδες πριν!

Οι απαιτήσεις δεν ήταν υπερβολικές, ήταν ένα ταξίδι -από τα καθιερωμένα- μεταξύ της “οικογένειας” ή αλλιώς του σπιτικού μας, που θα πει ο Ονούρ, η Εβιλένια κι η αφεντιά μου. Λίγα ρούχα στη βαλίτσα, μερικά ποτά mini size για πτήση 4 ωρών (περίπου) από Δουβλίνο και μια μάσκα ύπνου ήταν τα απαραίτητα για αυτό το ταξίδι.

Το κέντρο της Βαλέτας, απόλυτα γραφικό, με ωραίους δρόμους, συμπαθητικά καφέ και αδιάκοπη θέα στη θάλασσα. Λίγο πιο δίπλα, κοντά στη νυχτερινή ζωή, κάπου στο George Bay δηλαδή, βρισκόταν και το ξενοδοχείο μας. Απλό, λιτό, με ένα δείγμα πισίνας μισού μέτρου ίσα ίσα για το εφέ: μεγάλη απογοήτευση, αλλά και αφορμή για άφθονα γέλια και πειράγματα στον Ονούρ που το επέλεξε και το έκλεισε.

Τα πρωινά είχαν απαραιτήτως ένα δυναμωτικό πρωινό στο ξενοδοχείο και εξερεύνηση σε όλο το νησί από άκρη σε άκρη, ενώ τα μεσημέρια έδιναν θέση στην απόλαυση με γεύματα υψηλής θερμιδομετρικής αξίας. Πριν δύσει ο ήλιος, απολαμβάναμε απογευματινή σιέστα και τα βράδια ποτά και χαλάρωση στα γειτονικά μπαρ. Με καταλάμβανε μια αίσθηση ότι βρίσκομαι σε “ξεχασμένα” μαγαζιά, τουριστικά μεν αλλά και για ντόπιους, με περίεργα αγγίγματα, χαμόγελα από την μια άκρη της μπάρας στην άλλη και μια αίσθηση ότι δεν θες να μείνεις για πολύ. Κι όμως, σε αυτά τα μαγαζιά ήταν που χόρεψα τελικά, αν και είναι κάτι που δεν θα με δεις να κάνω συχνά.

Στα highlights των διακοπών αυτών θα βάλω τις απίστευτες μακαρονάδες σε κάποια pasta bar με φρέσκα ζυμαρικά, που κυριολεκτικά δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ίσως να έβαζα και το Blue Lagoon για το εξαιρετικό και απόμερο σημείο που βρήκαμε για να απολαύσουμε τα κοκτέιλ μας στους ανανάδες και για τη διαδρομή της επιστροφής -ξάπλα σε ένα κάθισμα του καραβιού, όπου ίσως και να μην κοιμηθήκαμε τόσο ήσυχα όσο θα θέλαμε και ας μας κοίταζε λίγο στραβά ο κόσμος.

Θα ξαναπήγαινα σίγουρα στην εξωτική Μάλτα! Φθηνή ζωή, οικονομικά ξενοδοχεία και “καλουδέ” παραλίες, που θα έλεγε και ο φίλος μου ο Αναστάσης. Σίγουρα, θα έμενα σε ένα άλλο ξενοδοχείο και ίσως πιο κοντά στο Golden Bay, την καλύτερη παραλία που έχει το νησί.

Σε αυτό το νησί, πάντως, ηρέμησα!

Το πιο τέλειο daytrip ήταν στην Μντίνα, την πιο όμορφη πόλη και πρώην πρωτεύουσα του νησιού, που κρατάει ακόμα την ιστορία του τόπου ζωντανή εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μεσαιωνική πόλη, γεμάτη οχυρά και μικρά δρομάκια, απίστευτα μικρά χαμένα καφέ που σερβίρουν την καλύτερη θέα και κάποια -τσουχτερά- εστιατόρια για να απολαύσεις παραδοσιακή μαλτέζικη κουζίνα.

Τα αναμνηστικά της Μάλτας δεν έχουν κάτι που να με συγκινεί ιδιαίτερα πέραν των καθιερωμένων καρτ-ποστάλ που θα έστελνα στους δικούς μου, η Μάλτα per se όμως βρίσκεται μονίμως στο σαλόνι μου, λόγω ενός μαξιλαριού (χριστουγεννιάτικου δώρου) με μια φωτογραφία των τριών μας στο Blue Lagoon -not of my style, αλλά προέχει η αγάπη κι η φιλία…

Αυτές τις μέρες, θα ήθελα να ήμουν εκεί, αν όχι στην Ελλάδα, με ένα κινητό κλειστό, ένα βιβλίο στο χέρι και το κύμα να σκάει στα πόδια μου. Φυσικά, θα ήμουν παρών και για την μακαρονάδα που έλεγα πιο πριν -μην ξεχνιόμαστε!

Αυτή ήταν η Μάλτα μου και τις επόμενες ημέρες θα τη γνωρίσεις και εσύ μέσα από το FollowGeorge.gr