Η Ευρυδίκη Σιγαλού, ή αλλιώς Έφη, όπως την αποκαλούν οι φίλοι της, είναι μία συγγραφέας που διψά για νέες εμπειρίες, οι οποίες μπορούν να δώσουν ζωή σε ήρωες των λογοτεχνικών της έργων. Στο FollowGeorge.gr μάς επιβιβάζει στο καραβάκι με προορισμό την καρδιά του Αιγαίου, τη γοητευτική Φολέγανδρο. Πλέουμε μαζί της στους κυματισμούς του ταξιδιού της και των όμορφων ποιητικών της στίχων.

Τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που κάνω μέσα μου…
Τα καλύτερα ταξίδια είναι όταν γράφω…

Στον έξω κόσμο, υπάρχουν πολλών λογιών ταξίδια. Αναψυχής, ξεκούρασης, επαγγελματικά, γαμήλια, άσκοπα, ανάρρωσης, ξεριζωμού, επιστροφής…

Εγώ, θα σας μιλήσω σήμερα για ένα ταξίδι «βιωματικό» που είχα κάνει πριν από μερικά χρόνια. Η τύχη μου, να πω; Η επιλογή μου; Η ανάγκη μου; Με οδήγησαν, εκείνο το καλοκαίρι, στο πανέμορφο νησί των Κυκλάδων, τη Φολέγανδρο, για τρεις μήνες.

Θυμάμαι, με είχε πιάσει μία τάση φυγής, γιατί όλα μου έφταιγαν και όλα με έπνιγαν. Ήθελα να ανακατώσω την τράπουλα της ζωής μου και να πάω κάπου ολομόναχη, κάτι που δεν είχα ξανακάνει! 

Στο άκουσμα πως μία κυρία του νησιού ζητούσε μία «νεαρή κοπέλα», για τη διαχείριση του μικρού συγκροτήματος ενοικιαζόμενων δωματίων που είχε, με έκανε να πω “ναι, εγώ θα πάω”, και ας μην ήμουν η νεαρή κοπέλα που ήθελε, και ας μη με γνώριζε! Ήταν, δε, μία μεγάλη ευκαιρία για εμένα, γιατί, μέσω της εργασίας που θα πρόσφερα, θα βίωνα τον κόπο, τον ψυχισμό, την ταλαιπωρία και τα αισθήματα της κάθε “κοπέλας των δωματίων” που δουλεύει σκληρά. Εμείς που γράφουμε πρέπει να γνωρίζουμε όσο πιο πολλά μπορούμε, για τους μελλοντικούς ήρωες των βιβλίων μας, και εγώ προσωπικά το κυνηγάω. Αλλιώς… πώς;

 Όταν δώσαμε τα χέρια και την έπεισα πως εγώ ήμουν η κατάλληλη, γέμισα το αυτοκίνητό μου με ρούχα, βιβλία, χαρτιά, μολύβια και υπολογιστή.

Το ταξίδι με το πλοίο ήταν ευχάριστο, με μία θάλασσα μπουνάτσα. Δεν χόρταινα το μπλε του Αιγαίου και μετρούσα ένα ένα τα νησιά που περνούσαμε, μέχρι τον τελικό προορισμό μου. Το καράβι, μετά από πολλές ώρες, έπιασε λιμάνι. Καραβοστάσης λέγεται η περιοχή και ήταν το μέρος όπου θα δούλευα, αλλά και θα έμενα. Η πρώτη εντύπωση άριστη. Μια αγκαλιά από άσπρα σπιτάκια και ένας μαλακός αμμουδένιος κόλπος καλωσορίζουν τον επισκέπτη. Εντύπωση μου έκανε η βραχώδης αλλά και επιτηδευμένη διχαλωτή γλώσσα, που χωρίζει τη θάλασσα σε δύο μεριές. Από τη μία ανοιχτή και ατίθαση, όπου, όταν πιάνουν οι αέρηδες, δεν μπορείς να σταθείς και, όταν είναι στις καλές της, κάνεις το ωραιότερο κολύμπι στην παραλία της, η οποία λέγεται Βάρδια. Από την άλλη η μαλακή, προστατευμένη παραλία, είναι κατάλληλη για παιδιά. Στο λιμάνι υπάρχουν λίγα παραδοσιακά εστιατόρια και 3-4 γραφικά, ήσυχα beach bar, τα οποία απολάμβανα το σούρουπο και τα ήσυχα βράδια, μετά τη δουλειά. 

Πουθενά στη Φολέγανδρο δεν θα βρεις οργανωμένη παραλία με ξαπλώστρες, ομπρέλες κλπ και αυτό την κάνει φιλική στο περιβάλλον, ενώ παράλληλα ο επισκέπτης βιώνει απευθείας την ενέργεια της άμμου στο κορμί του.
Για τα νερά της, δεν το συζητώ, πεντακάθαρα!
Το νησί έχει λίγες παραλίες, στις οποίες πηγαίνεις ως επί το πλείστον με καραβάκι. Το Κάτεργο, το Λιβαδάκι, η Αγκάλη, ο Άγιος Νικόλαος, το Αμπέλι είναι κάποιες που ξεχωρίζω.

Όταν ανέβηκα στη πρωτεύουσα του νησιού, τη Χώρα, και την αντίκρισα, γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα από συγκίνηση. Είναι ένα σκηνικό βγαλμένο από θεατρικό έργο. Σοκάκια γυροφέρνουν τα κάτασπρα σπιτάκια και οι μικρές πλατείες πνιγμένες στις μποκαμβίλιες. Παντού χρώματα ξεπηδούν, φούξια, κίτρινο, λευκό.
Στη Χώρα δεν υπάρχουν τράπεζες, μήτε εφημερίδες. Τα μπαράκια λιγοστά και τα ταβερνάκια τόσα όσα, για να γευματίζεις σωστά και παραδοσιακά. Για τους εκλεπτυσμένους ουρανίσκους και για τους φίλους που απολαμβάνουν τις gourmet γεύσεις, υπάρχουν αξιόλογα εστιατόρια που ικανοποιούν, με το πάρα πάνω.
Τα καταλύματα αρκετά και τα ξενοδοχεία φθάνουν τα 5 αστέρια.

Το Ενετικό Κάστρο της Χώρας, του 13ου αιώνα, μου έκλεψε την καρδιά. Ο εσωτερικός οικισμός, ο οποίος κατοικείται σχεδόν από τον Μεσαίωνα, με οδήγησε σε άλλους καιρούς και το ζήλεψα! Πολύ θα ήθελα να έχω ένα δωμάτιο εκεί μέσα, και να ζω μόνιμα.

Στο υψηλότερο σημείο της πρωτεύουσας, πάνω στον βράχο δεσπόζει ο ναός της Παναγιάς. Είχα ανέβει τα αμέτρητα σκαλοπάτια για να προσκυνήσω. Σαν έκανα να τραβήξω μία selfie με τον ήλιο που έδυε εκείνη τη στιγμή, “κλικ” η φωτογραφία βγήκε μεταφυσική! Μία χρυσή ακτίνα μου έκοβε τον λαιμό, ο οποίος αφύσικα είχε μακρύνει!

Εκεί, εμπνέομαι και γράφω το κάτωθι ποίημα:

"Τελευταία σκηνή…."

Σε περίμενα….
Από καιρό

Χωρίς φόβο
Με ευσέβεια, θα έλεγα
Με καρτερικότητα
Για να με απαλλάξεις
από της ζωής
τις ατέλειες

Λούστηκα στο Απολλώνιο Φως
Τα μαλλιά μου
σφάλισαν τα μάτια
Ο λαιμός μου
υψώθηκε
για να δεχτεί….
Τη μία και μοναδική
αχτίνα του ήλιου σου…
Την λυτρωτική αχτίνα
του αποκεφαλισμού μου

Μόνο το κόκκινο στόμα
θα φυτευτεί στο χώμα.
Για να ανθίσει
γαρύφαλλα και μέντα.

Ευρυδίκη Σιγαλού
{Από την ποιητική συλλογή -Σαββατολουσμένη μου- Εκδόσεις Μέθεξις} 

Μέσα στο ποίημα μιλάω για το Απολλώνιο Φως, και μετά από δύο ημέρες μαθαίνω πως πριν χτιστεί η εκκλησία της Παναγιάς, ήταν χτισμένος εκεί ο ναός του Απόλλωνα. 

Κλείνοντας θέλω να σας ομολογήσω πως με την Φολέγανδρο συνδέθηκα ενεργειακά, ουσιαστικά, υπερβατικά. Την αγάπησα και με αγάπησε.

Μακάρι να είχα τον χρόνο να σας εξιστορήσω τις εμπειρίες μου και όλα αυτά που βίωσα, αλλά σας υπόσχομαι πως θα τις μεταφέρω σε ένα βιβλίο που θα γράψω, σύντομα.