Παρότι κορίτσι του καλοκαιριού, η Άννα Παυλίδου επισκέπτεται την Ταϊλάνδη τον Ιανουάριο. Μια σκυλομάνα και γατομάνα σε έναν παραδεισένιο, περιπετειώδη προορισμό που προσφέρει απλόχερα αυτό που υπόσχεται το όνομά του -γιατί Thai στην τοπική γλώσσα θα πει «ελευθερία». Αφηνόμαστε λοιπόν κι εμείς, για να μας ξεναγήσει σε τοπία μαγευτικά, όπως ακριβώς τα βίωσε η ίδια.

Αν κάποιος μου έλεγε πριν 4 χρόνια πως ένα ταξίδι θα μου άλλαζε τη ζωή, θα γελούσα. Κι όμως συνέβη. Στην Ταϊλάνδη.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ως άνθρωπος που δεν του αρέσουν οι αλλαγές, το 2016 δέχτηκα πρόταση να μετακομίσω μόνιμα στην Ταϊλάνδη. Παρόλο που θα μπορούσα να είχα δεχτεί με μεγάλη χαρά, μιας και τότε δεν είχα σταθερή δουλειά και υποχρεώσεις, άφησα τον φόβο για το άγνωστο να κυριαρχήσει.

Τρία χρόνια αργότερα και μετά από ένα μεγάλο διάστημα non stop δουλειάς, χωρίς ρεπό, άδειες, αργίες κλπ, έρχεται η ώρα που αποφασίζω να ταξιδέψω για ένα μήνα στην Ταϊλάνδη και συγκεκριμένα στο Πουκέτ. Σίγουρα δεν ήταν μια απόφαση που πήρα εύκολα, μιας και, ως εργασιομανής, δεν μπορούσα να αφήσω τη δουλειά μου. Τα οργάνωσα όμως έτσι, που τελικά βγήκε.

7 Ιανουαρίου 2019 πετάω για Πουκέτ και μετά από συνολικά 26 ώρες ταξιδιού φτάνω στο νησί. Η πρώτη αίσθηση ήταν φυσικά ο καύσωνας που είχε και έψαχνα μανιωδώς τις τουαλέτες του αεροδρομίου για να φορέσω κάτι πιο ελαφρύ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο κόκκινη είχα γίνει από τη ζέστη μέχρι να φτάσω στο κατάλυμα που είχαμε νοικιάσει. Και εκεί ακριβώς ξεκινάει μια πραγματική περιπέτεια. Έχοντας αφήσει την παρέα να κανονίσει τα του καταλύματος, έρχομαι αντιμέτωπη με ένα μπανγκαλόου. Δεν θα έλεγα πως ήμουν φαν της ιδέας, όμως λέω «ας το δοκιμάσουμε μωρέ». Πέντε λεπτά αργότερα συνειδητοποιώ πως μέσα στο μπανγκαλόου έμενε ήδη ένα μικρό φιδάκι. Εννοείται δεν μείναμε τελικά εκεί αλλά, ξεκάθαρα, ξεκίνησε επεισοδιακά αυτό το ταξίδι.

Αρχικά μείναμε στην περιοχή Nai Yang λόγω του ότι ήταν δίπλα στο αεροδρόμιο. Μάλιστα, κάτι φανταστικό που συμβαίνει στη Naiyang Beach είναι το ότι, ενώ κάνεις μπάνιο στη θάλασσα ή λιάζεσαι στην παραλία, περνάνε τα αεροπλάνα κυριολεκτικά πάνω ακριβώς απο το κεφάλι σου σε τέτοια απόσταση, που νομίζεις οτι θα σε πάρουν μαζί τους. Πολλοί τουρίστες (μέσα σε αυτούς και εγώ) στήνονται με τις ώρες στην παραλία περιμένοντας τα αεροπλάνα, για να βγάλουν μια φωτογραφία όπου και καλά τα ακουμπάνε.

Επόμενος προορισμός η Ra Wai, η οποία είναι γνωστή για τις βάρκες με τις μακριές ουρές και τα εστιατόρια με τα θαλασσινά. Από εκεί μπορούσαμε εύκολα να πάρουμε το λεωφορείο και να πάμε στις πιο γνωστές παραλίες όπως είναι η Kata Beach, η Karon Beach και φυσικά η πασίγνωστη Patong που φημίζεται για τη νυχτερινή διασκέδαση και όχι μόνο. Μπορώ να καταλάβω ακριβώς για ποιον λόγο είναι τόσο γνωστές οι συγκεκριμένες παραλίες, μιας και τα νερά τους είναι μαγευτικά, όμως ο συνδυασμός της πολυκοσμίας και της ζέστης μαζί με την υγρασία με έκαναν να μην τις απολαύσω όσο θα ήθελα.

Μερικές στάσεις με το λεωφορείο μετά την Patong, βρήκαμε το διαμάντι του Πουκέτ, τη Surin Beach. Η ομορφιά της συγκεκριμένης παραλίας φτάνει σε άλλο επίπεδο. Είναι αρκετά μικρότερη σε έκταση συγκριτικά με τις προηγούμενες παραλίες και είναι περιτριγυρισμένη απο φοίνικες, κάνοντας το χρώμα της θάλασσας ακόμα πιο καταπράσινο.

Fun fact: την περιοχή Surin την προτιμούν πολλοί Χολιγουντιανοί σταρ και όχι μόνο.

Η Ra Wai εκ πρώτης όψεως δεν έχει κάποια παραλία όπου μπορείς να κάνεις μπάνιο, παρόλο που οι ντόπιοι κολυμπούν στη Ra Wai Beach. Εμείς ανεβήκαμε βέβαια το βουνό και μετά απο αρκετό περπάτημα ανακαλύψαμε έναν μικρό παράδεισο. Tην παραλία Laem Kho Chao. Λόγω του ότι είναι εντελώς κρυμμένη, λίγοι την είχαν ανακαλύψει και, έτσι, υπήρχαν μέρες που ήμασταν εντελώς μόνοι. Η Ra Wai θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου.

Ο επόμενος προορισμός μας ήταν η άλλη άκρη του νησιού, η περιοχή Ao Yon. Η συγκεκριμένη περιοχή δεν είναι τόσο τουριστική όσο οι υπόλοιπες και, όπως μας ενημέρωσε ένας ντόπιος, την προτιμούν οι πλούσιοι για να απολαμβάνουν την ηρεμία τους. Η αλήθεια είναι πως, όντως, δεν είχε πολλα για να δεις εκει. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι, επειδή στην παραλία είχε αρκετούς αχινούς, λίγοι ήταν εκείνοι που επέλεγαν να μπουν. Ίσως βέβαια έφταιγε και το ότι οι ίδιοι οι ντόπιοι τους αντιμετώπιζαν σαν κάτι διαβολικό, ενώ υπήρχε και μια τεράστια πινακίδα που καλούσε τον κόσμο να προσέχει.

Στη συγκεκριμένη περιοχή, με τις τεράστιες ανηφόρες-κατηφόρες που ενώνουν τις παραλίες με τον πολιτισμό, θέλει αρκετή προσοχή. Εμείς δυστυχώς είχαμε ένα ατύχημα, αλλά δεχτήκαμε απίστευτη βοήθεια απο τους ντόπιους και καταλήξαμε να επισκεφτούμε μέχρι και το νοσοκομείο τους. Και ενώ πολλοί θα πίστευαν πως θα αντικρίσουν κάποιο παλιό κτήριο, κάτι σαν τα δικά μας νοσοκομεία, στην πραγματικότητα συνέβη το αντίθετο. Το πόσο καθαρά, οργανωμένα και στην εντέλεια ήταν όλα δεν περιγράφεται. Αυτή τουλάχιστον ήταν η δική μας εμπειρία. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και μπορέσαμε να συνεχίσουμε τις διακοπές μας, παρ’ όλη μας την γκαντεμιά.

Κάτι που δεν ξέρουν πολλοί είναι πως είναι πολυ σημαντικό όταν ταξιδεύεις, πόσο μάλλον όταν κάνεις ένα υπερατλαντικό ταξίδι, να έχεις μια ασφάλεια υγείας. Κι ας είναι αχρείαστη στο τέλος της ημέρας.

Φυσικά δεν γίνεται να πας Ταϊλάνδη και να μην επισκεφτείς τα νησιά Phi Phi. Εμείς το αφήσαμε κυριολεκτικά τελευταία μέρα λόγω της αναποδιάς που είχαμε. Κλείσαμε online τα εισιτήριά μας για το σκαφάκι που θα μας πήγαινε και πραγματικά ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε. Η ομορφιά δεν υπήρχε, ενώ κάναμε και γνωριμίες με ανθρώπους απο όλο τον κόσμο. Αυτή η εμπειρία μάς έφερε πιο κοντά. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να δούμε απο κοντά την πασίγνωστη παραλία Maya Beach όπου γυρίστηκε η ταινία “The Beach” με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο -την έκλεισαν μέχρι το 2021, επειδή το θαλάσσιο οικοσύστημά της έπρεπε να ανακάμψει. Κάπως έτσι βρήκα και εγω έναν ακόμη λόγο για να ξαναεπισκεφτώ το Πουκέτ.

Όπως έγραψα και στην αρχή, το ταξίδι αυτό μου άλλαξε τη ζωή. Όταν έρχεσαι σε επαφή με τη φύση, με άλλον πολιτισμό και άλλες κουλτούρες, συνειδητοποιείς τι είναι τελικά αυτό που αξίζει για σένα σε αυτή τη ζωή και τι όχι. Κατα βάθος μετάνιωσα λίγο που δεν αποδέχτηκα εκείνη την πρόταση το 2016, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Ίσως το επόμενο ταξίδι στην Ταϊλάνδη να μην περιλαμβάνει εισιτήριο επιστροφής.

*Η Άννα Παυλίδου σπούδασε Νοσηλευτική, τελικά όμως την κέρδισε το YouTube και το digital content, από το 2016. Λατρεύει τα ταξίδια και το μεγαλύτερο όνειρό της είναι να ταξιδέψει όλο τον κόσμο. «Αν όχι όλο, έστω ας πάω στο Μαϊάμι βρε αδερφέ!» μας λέει κι εμείς της ευχόμαστε ολόψυχα να το πραγματοποιήσει. Ταξίδεψε μαζί της ακολουθώντας την πορεία της εδώ.