Δύσκολο να γράφεις προλόγους για ανθρώπους που αγαπάς και θαυμάζεις. Η Αλεξάνδρα Τσόλκα δεν χρειάζεται συστάσεις, αλλά έχω ανάγκη να πω ότι είναι από τους ελάχιστους ταλαντούχους ανθρώπους που γνωρίζω χωρίς καθόλου σχεδόν αρνητικά αντισταθμίσματα του ταλέντου της. Δεν είναι εκκεντρική, δεν έχει νευρώσεις, είναι ειλικρινής και καλή. Καλή ως άνθρωπος.

Το ότι πλάι στο όνομά της υπάρχει η ιδιότητα της δημοσιογράφου αποτελεί έναν καλό λόγο για κάποιο νέο άτομο να θελήσει να το ακολουθήσει. Γιατί η Αλεξάνδρα Τσόλκα, σε οποιοδήποτε πόστο κι αν βρέθηκε μέσα στη δουλειά της, κατάφερε να διδάξει την αξία της Αισθητικής που τελικά ταυτίζεται με την ηθική και την καθοδηγεί.

Λάτρης των ωραίων πραγμάτων και του joie de vivre, έχει δημιουργήσει μια υπέροχη οικογένεια, χωρίς ποτέ να χρειαστεί να νιώσει “μανούλα” και “στοργική σύζυγος”. Τα γραψίματά της έχουν σφραγίσει τον τρόπο ζωής της και αντιστρόφως.

Φουλ ταξιδεμένη και χορτάτη από τη ζωή, έχει δώσει, έχει πάρει, έχει ηττηθεί, έχει νικήσει.

Το πιο συγκινητικό σε αυτήν την συνέντευξη, κατά την άποψή μου, είναι οι λόγoι για τους οποίους της λείπει η Αθήνα.

Ναι, μέσα από το υπέροχο σπίτι της στη Βοστώνη όπου μετακόμισε οικογενειακώς πριν μερικά χρόνια, η Τσόλκα νοσταλγεί την πόλη των φίλων της, των συναντήσεων και των εμπνεύσεών της.

Την πόλη της μάνας και των αναμνήσεων που της χάρισαν τα “ωραία χρόνια”.

Μεταξύ μας, όλα τα χρόνια ωραία είναι, αν ξέρεις να τα ζεις όπως η Αλεξάνδρα (μου).

ΥΓ: Τις φωτογραφίες που ντύνουν το κείμενο, είχα τη χαρά να τραβήξω εγώ όταν την επισκέφθηκα πριν τρία χρόνια στην Αμερική.

Της Γεωργίας Δρακάκη

Ποιο ταξίδι από όσα έχεις κάνει συντέλεσε περισσότερο στο να σου αλλάξει τη ζωή;

Κανένα. Τα ταξίδια μου αλλάξανε οπτική, με έκαναν ίσως, μαζί με το διάβασμα, τις ταινίες και τη μουσική, αυτό που είμαι, αλλά δεν μου άλλαξαν ζωή. Είναι και μεγάλη κουβέντα αυτή. Αλλάζει η ζωή ή υπακούει στο πεπρωμένο της; Άλλωστε και τα ταξίδια τα ίδια επιταγές της παντοδύναμης Ειμαρμένης δεν είναι; Τα ταξίδια με έκαναν να δω τι γελοίο κατασκεύασμα είναι ο ρατσισμός και πόσο ανόητα είναι τα στερεότυπά μας για τους «άλλους».

Τι σε γοητεύει περισσότερο στα ταξίδια με πλοίο και τι στις εκδρομές με αυτοκίνητο;

Έχω πια καιρό να κάνω ταξίδι με πλοίο, απ’ αυτά που με θέση κατάστρωμα με πήγαιναν σε νησιά της άγονης γραμμής στο Αιγαίο ή κρουαζιέρα σε άγνωστους τόπους εντελώς στην Καραϊβική (ναι, έχω κάνει και τέτοιο). Για αυτό, επειδή τα έχω αποθυμήσει βαθιά, θα διαλέξω αυτά. Απ’ την άλλη, τα ταξίδια με αυτοκίνητο, είναι πάντα ανοιχτά στο τυχαίο, που, είναι, ε, όπως και να το κάνουμε, πιο γοητευτικό.

Γράφεις εν κινήσει, γενικώς;

Γράφω ναι. Εμείς που έχουμε βιοποριστεί από το γράψιμο, είμαστε σε θέση να γράφουμε ακόμα και αν μετακινούμαστε με σχοινί από δέντρο σε δέντρο, σαν τον Ταρζάν στη ζούγκλα.

Τρία πράγματα που μπορούν να σου χαλάσουν τις τέλειες διακοπές;

Τίποτα! Γιατί και αυτά θα πάρουν τη θέση τους στη μνήμη, σαν πόζες, σα στιγμές ενός δρόμου, που εκ των πράγματων είναι τέλειος, ειδικά όταν τον μετράς από χρονική απόσταση.

Ποιοι μύθοι που επικρατούσαν και στο δικό σου κεφάλι σχετικά με την Αμερική διαψεύστηκαν μόλις συμπλήρωσες κάποια χρόνια ζωής εκεί;

Πως δεν υπάρχει κοινωνική πολιτική και άμα δεν έχεις λεφτά δεν σε βοηθά κανείς. Ψέμα τραγικό. Η πολιτική της Μασαχουσέτης τουλάχιστον, που ξέρω εγώ, προστατεύει τα άτομα με αναπηρία, τους ανθρώπους που βρέθηκαν σε φτώχεια, τους κακοποιημένους, τα παιδιά, τα θύματα ρατσισμού, ομοφοβίας, κακοποίησης πρακτικά, ψυχολογικά και σε επίπεδο κοινωνικής αποδοχής. Επίσης το άκουγα αλλά δεν το πίστευα, το πόσο δεν υπάρχει η δική μας γραφειοκρατία εδώ. Ε, δεν υπάρχει ρε γαμώτο…

Τι σου έχει λείψει περισσότερο από την Ελλάδα;

Η Ελλάδα όλη. Τα χρώματά της. Το μπλε του ουρανού και της θάλασσας, το πορτοκαλί του ήλιου, το ασημοπράσινο της ελιάς, το κόκκινο απ’ τις παπαρούνες την άνοιξη, το γκρι λευκό όταν περνούν τα σύννεφα, το μωβ στη δύση, το ηλεκτρικό μπλε στην ανατολή, το μωβ του κυκλάμινου, το κίτρινο των κατιφέδων. 

Η ζωηράδα των ανθρώπων. Η Ακρόπολη και η σοφή σνομπαρία της επίγνωσης της σπουδαιότητάς της, απ’ το οπτικό μου πεδίο. Οι φίλοι μου. Οι καλοί φρέντο. Οι κασσερόπιτες για πρωινό. 

Ο αδελφός μου. Οι θείες μου. Ο Δημήτρης και η Ελένη. Που δεν μπορώ να πάω στο τάφο της μάνας μου, να της αφήσω κόκκινα σκούρα γαρυφαλλάκια και να κλάψω και να της μιλήσω και να της ζητήσω συγγνώμη, που ήμουν μακριά. 

Οι καβγάδες για πολιτικά. Οι καβγάδες για ποδοσφαιρικά. Οι ιαχές θριάμβου για τις όποιες αθλητικές νίκες. Η ζωντάνια στους δρόμους. 

Τα όμορφα σκούρα, νυχτερινά μάτια των ανθρώπων της. Τα όμορφα γαλανά, ουρανί, γλυκά μάτια των ανθρώπων της. Ο Πειραιάς και η Κηφισιά. Τα Εξάρχεια. Η Κάλλια, η Χριστίνα, ο Γιώργος, ο Μάκης. Η Νάνσυ. Ο Σωτήρης. Η Ράνια. Η Γωγώ. Ακόμη και η Κηφισίας σε μποτιλιάρισμα μου έχει λείψει.

Ποιος είναι ο ονειρεμένος σου τόπος καλοκαιρινών διακοπών, αλήθεια;

Πρόσφατα που το μέτρησα μέσα μου, δεν είναι τα εξωτικά μέρη που ‘χω πάει, ούτε τα υπέροχα νησιά της χώρας μας, ούτε οι μεγάλες πόλεις της γης, ούτε τα πολυτελή και φημισμένα θέρετρα του κόσμου. Είναι εκείνα τα αγιοποιημένα καλοκαίρια στο χωριό του πατέρα μου, στο Αργυρό Πηγάδι, που ο χρόνος έχει μείνει να δείχνει αθωότητα.

Μήπως θυμάσαι ένα καλοκαίρι της ζωής σου που το φυλάς μέσα σου ως το πιο ξέγνοιαστο και ανέμελο; Τι και πώς και πού και με ποιους;

Όπου υπήρξα παιδί, με την ασφάλεια της προστασία και της αθωότητα της παντοδυναμίας. Με εκείνη την αίσθηση της έκπληξης για την ομορφιά γύρω και την ψευδή υπόσχεση για τα υπέροχα που θα έρθουν.

Σε ποιο σημείο της γης θα μπορούσες να επιστρέφεις συνεχώς αδιαμαρτύρητα;

Στην Αθήνα. Η πιο ωραία, η πιο μοιραία, η πιο παράφορη, η πιο ζαλιστική, ερωτική, πολυπολιτισμική, πέρα από τον χρόνο πόλη του κόσμου και του καιρού όλου. Πάντα θα επιστρέφω στην Αθήνα, με λαχτάρα εφηβικού ερωτικού ραντεβού και καρδιοχτύπι τρελό μήπως με ξεπέρασε και πια δεν της αρέσω…

Σε ποια παράξενη ή τρελή ιστορία από κάποιο σου ταξίδι επανέρχεσαι τακτικά στις αφηγήσεις σου και στις βραδιές με φίλους;

Την πρώτη φορά που ήρθα στις ΗΠΑ -θα’μουνα καμιά σκάρτο τριάντα χρονών -με βίζα φυσικά από την Αμερικανική Πρεσβεία, πέρασα το σκληρό Εμνιγκρέισιον στη Νέα Υόρκη, που με ρώτησαν ακόμη και τι τυρί μ’αρέσει, που λέει ο λόγος, έφυγα από το Μαϊάμι και πήγα Τζαμάικα, επέστρεψα και μπήκα πάλι Μαϊάμι από το Μεξικό και γύρισα καμιά 20αρια μέρες Νέα Υόρκη –Άτλαντα-Ατλάντικ Σίτι–Κίις Αίλαντς… ως άνδρας! Μάλιστα! 

Η βίζα μου έγραφε φύλο: άρρεν ή sex: male!  

*Η Αλεξάνδρα Τσόλκα είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Διατηρεί τον δικό της ευ ζην και πολιτιστικό ιστότοπο, το Spotlightpost.gr και ίσως από τη νέα σεζόν τη δούμε σε έναν ενδιαφέροντα τηλεοπτικό ρόλο στην Ελλάδα.