Η Δήμητρα Ιωάννου είναι ένας άνθρωπος γεμάτος από θετική ενέργεια με ευγένεια και χαμόγελο. Ως συγγραφέας προτιμάει να μας ταξιδεύει σε μέρη που μέσα από τα βιβλία της αισθανόμαστε ότι τα ζούμε. Η Δήμητρα Ιωάννου περιγράφει στο followgeorge.gr το ταξίδι της στην Άνδρο. Το νησί που ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά και της έδωσε το έναυσμα για να γράψει το βιβλίο της «Η νοσοκόμα». Αφεθείτε και απολαύστε μία υπέροχη περιπλάνηση μέσα από την γραφή της Δήμητρας Ιωάννου.

Είναι κάποιοι τόποι που σου μιλούν και συντονίζονται με τους παλμούς της καρδιάς σου. Απλά σε μαγεύουν. Σε παίρνουν στην αγκαλιά τους κι εσύ αφήνεσαι αβίαστα και γίνεσαι ένα μαζί τους. Κάτι τέτοιο δε γίνεται συχνά, αλλά όταν συμβεί είναι μεγάλη ευλογία που φέρνει καρπούς και πολύτιμα δώρα.

Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην Άνδρο ένιωσα αυτή τη σύνδεση. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα γνωστούς στο νησί και πήγα για ξεκούραση, για να αποφορτιστώ, να αλλάξω παραστάσεις και να γεμίσω μπαταρίες. Όσο το σκέφτομαι εκ των υστέρων δε θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερη επιλογή. Γύρισα πλήρης, γεμάτη εικόνες, γεύσεις και μυρωδιές αλλά και με ένα ολόκληρο βιβλίο στο μυαλό μου. Η ΝΟΣΟΚΟΜΑ είναι το δώρο που μου έκανε η Άνδρος και μαζί μια από τις πιο αγαπημένες ιστορίες που έχω γράψει ποτέ. Ήταν μεγάλη έμπνευση για μένα ετούτος ο τόπος. Και δικαιολογημένα!

Αυτή η αρχόντισσα του Αιγαίου είναι ζυμωμένη με τη ναυτική της παράδοση από άκρη σε άκρη. Κάθε γωνιά και πετραδάκι αντιλαλεί την ιστορία της. Περιττό να πω πως ξετρελάθηκα με τη Χώρα. Δεν ήθελα να φύγω από εκεί και δε χόρταινα να περιπλανιέμαι στα σοκάκια της, στην αγορά, να περπατώ στο μεσαιωνικό οικισμό, φτάνοντας στην πλατεία του Αφανούς Ναύτη και στα ερείπια του ενετικού κάστρου. Μια αρχοντική αύρα με μετέφερε σε άλλες εποχές και άρχισα να “βλέπω” τους ήρωες της ΝΟΣΟΚΟΜΑΣ στα στενά με τον τρόπο που λειτουργεί πάντα η έμπνευση. Καταιγιστικά και απροειδοποίητα. Είδα το φουστάνι της Φλωρέζας να ανεμίζει και να χάνεται στη γωνία κάποιου όμορφου νεοκλασικού αρχοντικού, άκουσα τα βήματα της Κατερίνας να ηχούν στο πλακόστρωτο της Ρίβας, το καμπανιστό γέλιο του Τζέφρι που γευόταν τραγανό μιλ φέιγ στην πλατεία και το τραγούδι της Αννεζιώς που γλύκαινε τον αέρα κοντά στην Παναγιά Θαλασσινή. Κι εγώ έτρεχα αθέατη ξωπίσω τους και τους παρακολουθούσα με κομμένη την ανάσα.

Περπατήσαμε νύχτα δίπλα στο ρέμα στο Νειμποριό μέσα στη βλάστηση, συντροφιά με το τραγούδι των γρύλων και το κόασμα των βατράχων. Ξανά η αίσθηση ότι ο χρόνος σταματούσε μπροστά στην τόση ομορφιά κι εγώ κρατούσα και την ανάσα μου για να μην ταράξω την ενέργεια του τοπίου. Επιστρέφοντας στη Χώρα κατεβήκαμε τα πολλά σκαλιά από την πλατεία Καΐρη και περπατήσαμε ως το σημείο που το ποτάμι συναντά τη θάλασσα στο Παραπόρτι, μια από τις πολύ όμορφες γωνιές της.

Η Άνδρος, η Υδρούσα των αρχαίων, είναι ευλογημένη με πολλά νερά, κοιλάδες, και υπέροχη βλάστηση που τη διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες Κυκλάδες. Ανεβήκαμε στην ενδοχώρα και συναντήσαμε πηγές, βρύσες, ρεματιές, πυργόσπιτα και μεσαιωνικές εκκλησίες. Πήγαμε στα Αποίκια και μαγευτήκαμε από τους καταρράχτες της Πυθάρας και τον ονειρικό νεραϊδότοπο.

Κατεβαίνοντας προς τα παράλια επισκεφτήκαμε τις Στενιές, τα Γυάλια και περπατήσαμε στο Μελιό ποταμό, έναν πανέμορφο βιότοπο που φιλοξενεί κύκνους και πάπιες. Επισκεφτήκαμε επίσης το γραφικό Μπατσί με τα ήρεμα νερά, τις ψαροταβέρνες και τα beach bar και τη μαγική Άχλα που με τα υπέροχα νερά και το πλατανόδασος κέρδισε επάξια μια θέση στην καρδιά μου και στην ιστορία που έγραψα γυρίζοντας στην Αθήνα.

Φυσικά μετά από τόσες περιπλανήσεις χορταίναμε την πείνα μας με τις ιδιαίτερες συνταγές του νησιού. Αν αγαπάτε τα γλυκά, σας συμβουλεύω να μη χάσετε την ευκαιρία να δοκιμάσετε τα παστιτσάκια από αμυγδαλόψυχα, τα καλτσούνια, τις παστελαρίες με ξερό σύκο και τα περίφημα αμυγδαλωτά ραντισμένα με ροδόνερο από παλιά ζαχαροπλαστεία του νησιού, γεμάτα μεράκι και ιστορία. Δοκιμάσαμε το παμπιλόνι, ένα εξαιρετικό γλυκό του κουταλιού που φτιάχνεται μόνο στην Άνδρο. Φάγαμε αρωματική λούζα κομμένη σε πολύ λεπτές φέτες. Από τυριά δοκιμάσαμε  βολάκι, μαλαχτό και κρασοτύρι και ήπιαμε πόντζι καμωμένο από μέλι και ρακή. Τέλος, δεν ήταν δυνατό να φύγουμε χωρίς να γευτούμε τη ναυαρχίδα της ανδριώτικης γαστριμαργίας, την ασύλληπτη φρουτάλια, που ενθουσιάζει και τους πιο απαιτητικούς ουρανίσκους.

Οι άνθρωποι της Άνδρου έχουν πάνω τους ζυμωμένη την αρχοντιά, την αξιοπρέπεια και την ευγένεια. Πολύ πρόθυμα μας καθοδήγησαν και απάντησαν στις ερωτήσεις μου σχετικά με το νησί, τις παραδόσεις και την κοινωνία του.

Φύγαμε κατενθουσιασμένοι! Η αλήθεια είναι πως πάντα νιώθω τους τόπους που εμπνέουν τα βιβλία μου τόπους μου. Γυρίζοντας στην Αθήνα δεν έπαψα να συλλογίζομαι την Άνδρο και κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω τη ΝΟΣΟΚΟΜΑ. Κάπως έτσι απέκτησε και το υπέροχο αυτό νησί μια θέση στην καρδιά μου. Για πάντα!

Η Δήμητρα Ιωάννου σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολείται επαγγελματικά με τη Σωματική Ψυχοθεραπεία και τη Βιοανάδραση. Η μελέτη των ανθρώπινων σχέσεων, συμπεριφορών και διαδράσεων ανέκαθεν τη γοήτευε, ενώ το γράψιμο είναι το μεγάλο της πάθος. Η αγάπη της για την Ελλάδα είναι ριζωμένη βαθιά μέσα της, γι’ αυτό και ερευνά επίμονα τη λαογραφία και τα μυστικά κάθε γωνιάς της. Τα δέκα μυθιστορήματά της που έχουν αγαπηθεί πολύ από το ελληνικό κοινό κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός και αποτελούν ένα χαρμάνι από δυνατά συναισθήματα, πόθους, πάθη, μίση ανταγωνισμούς, έρωτες και ίντριγκες. Οι ανθρώπινες σχέσεις, τα μυστήρια και τα μυστικά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, ενώ οι ήρωές της είναι τόσο μεστοί και ανάγλυφοι που ο αναγνώστης ταξιδεύει στον κόσμο τους, γεύεται τις εμπειρίες τους και ζει μαζί τους την περιπέτεια.