Όλοι μας από μικρά παιδιά ακούμε και μαθαίνουμε για την απεραντοσύνη και τη σημασία του ελληνικού πολιτισμού και πώς αυτός κατάφερε να φωτίσει και να προσφέρει σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Έχουμε αναλογιστεί ποτέ όμως ότι, αν δεν υπήρχαν ορισμένοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, ο πολιτισμός αυτός δεν θα είχε το ίδιο βεληνεκές; Το FollowGeorge.gr συγκέντρωσε ορισμένους Έλληνες συγγραφείς των οποίων η γραφή κατάφερε να ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο Οδυσσέας Ελύτης θεωρείται «ο ποιητής του φωτός» που με τα λόγια του έκανε τον κόσμο μας να μοιάζει λίγο πιο φωτεινός. Με τους στίχους του κατάφερε να δοξάσει όσο κανένας άλλος την ομορφιά της χώρας μας παλεύοντας με γνώμονα την ελευθερία και τη δημιουργικότητα για έναν καλύτερο κόσμο. Το 1979 κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας της Σουηδικής Ακαδημίας για την ποίησή του. Το σκεπτικό της βράβευσης ήταν πολύ εύγλωττο: «Η ποίηση του Ελύτη, με φόντο την ελληνική παράδοση, ζωντανεύει με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική καθαρότητα βλέμματος τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργικότητα».

Ο διπλωμάτης και ποιητής Γιώργος Σεφέρης υπήρξε ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με Νόμπελ και συγκεκριμένα με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το 1963, στην τελετή απονομής που έγινε στη Στοκχόλμη, παρέλαβε το επίζηλο βραβείο από τον βασιλιά της Σουηδίας Γουσταύο και έκανε την εξής δήλωση: “Διαλέγοντας έναν Έλληνα ποιητή για το βραβείο Νομπέλ, νομίζω πως η Σουηδική Ακαδημία θέλησε να εκδηλώσει την αλληλεγγύη της με τη ζωντανή πνευματική Ελλάδα. Εννοώ: αυτή την Ελλάδα για την οποία τόσες γενεές αγωνίστηκαν, προσπαθώντας να κρατήσουν ό,τι ζωντανό από τη μακριά παράδοση της. Νομίζω, ακόμη, ότι η Σουηδική Ακαδημία θέλησε να δείξει πως η σημερινή ανθρωπότητα χρειάζεται και την ποίηση -κάθε λαού- και το ελληνικό πνεύμα”.

Ο Γιάννης Ρίτσος με ένα έργο τεράστιο σε ποσότητα και αξιοθαύμαστο σε ποιότητα ήταν υποψήφιος για Νόμπελ τέσσερις συνεχόμενες φορές, ενώ το 1979 η Σουηδική Ακαδημία πρότεινε σε αυτόν και τον Ελύτη να μοιραστούν το βραβείο. Και οι δύο αρνήθηκαν, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως ήταν αντίπαλοι. Μετά την απονομή του βραβείου στον Ελύτη, ο Ρίτσος δήλωσε πως “Η απονομή του βραβείου Νόμπελ στον μεγάλο μας Έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη δεν είναι μία τιμή προς τον Ελύτη, αλλά μία τιμή προς το ίδιο το Νόμπελ.”

Ο Νίκος Καζαντζάκης, παρόλο που θεωρείται ίσως ο σπουδαιότερος Έλληνας λογοτέχνης της σύγχρονης Ελλάδας, κατακρίθηκε όσο κανένας άλλος για το έργο του. Τα έργα του, ενώ στο εξωτερικό ξεπουλούσαν, στην Ελλάδα δεν γνώρισαν τόσο μεγάλη επιτυχία, ενώ κατακρίθηκαν αρκετά. Μερικά από τα χαρακτηριστικά που του προσήψαν ήταν άθεος, κομμουνιστής και διαφθορέας των νέων. Ήταν υποψήφιος για Νόμπελ εννέα φορές, με την ίδια την Ελλάδα να υποβοηθεί την απόρριψη του από τη θέση του νικητή.

Ο Κώστας Ταχτσής αποτέλεσε έναν πολυταξιδεμένο συγγραφέα, ο οποίος έζησε για μικρότερα ή μεγαλύτερα διαστήματα στην Αγγλία, τη Γερμανία, την Αυστραλία και τις ΗΠΑ. Ταξίδευε κατά κύριο λόγο για να ξεφύγει από το καταπιεστικό κλίμα της ψωροκώσταινας και να ζήσει όπως εκείνος επιθυμούσε. Δεν τον εξίταρε ιδιαίτερα η περιπέτεια, αλλά έκανε ταξίδια για να διαφύγει από την ελληνική κοινωνία και τα μειονεκτήματά της. Είχε αναφέρει χαρακτηριστικά στη συνέντευξή του στο βιβλίο του «Η γιαγιά μου η Αθήνα» ότι «Έφευγα γιατί ασφυκτιούσα στην Ελλάδα της δεκαετίας του ‘50 -πνευματικά, κοινωνικά, πολιτικά και σεξουαλικά. Αν δεν είχα φύγει, δεν θα είχα γράψει ποτέ το Τρίτο Στεφάνι». Κάτι επίσης σημαντικό που είχε σημειώσει ο συγκεκριμένος συγγραφέας ήταν το εξής: «Η πάλη που πρέπει να κάνει ο Έλληνας είναι να γράφει σαν Έλληνας, αλλά να διαβάζεται σαν Ευρωπαίος».