Ήρθε η στιγμή που πρέπει να μιλήσω για τη δεύτερη πατρίδα μου… το άλλο μου μισό. Το Δουβλίνο με διάλεξε για μόνιμο κάτοικό του τα τελευταία χρόνια και, όταν λέω με διάλεξε, εννοώ πως δεν πιστεύω ότι ήταν τυχαία η μετακόμιση αυτή.

Καλοκαίρι 2005, πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό ως έφηβος και πρώτη απόδραση χωρίς την οικογένειά μου. Ήταν στο πλαίσιο μιας εκδρομής και ήμουν στην κυριολεξία η επιλογή της τελευταίας στιγμής, μιας και κάποιο άλλο παιδί δεν μπόρεσε τελικά να πάει. Θυμάμαι το πρωινό ξύπνημα σε ένα κάστρο λίγο πιο έξω από την πρωτεύουσα, τις δραστηριότητες που κάναμε όλη μέρα, όπως ιππασία, κανό, τοξοβολία... και φυσικά, το γέλιο και την χαρά που μου χάρισε αυτός ο τόπος από την πρώτη αυτή επίσκεψη. Μεγαλώνοντας, έλεγα πως θέλω να ζήσω εκεί για πάντα, μόνο που όσο πέρναγαν τα χρόνια, αυτή η επιθυμία έσβηνε σιγά σιγά. Μέχρι που κάποια στιγμή ξεχάστηκε, όπως συμβαίνει με τα παιδικά και νεανικά όνειρα και θέλω.

Φλεβάρης 2017, είμαι στο σπίτι μου σε μια γειτονιά της Αθήνας, έχω «κουραστεί» από το τρέξιμο και την προσπάθεια να έχω μια αξιοπρεπή ζωή. Βρίσκομαι καθισμένος στον καναπέ μου και αισθάνομαι έντονα την ανάγκη να «ξαναγεννηθώ». Εικοσι πέντε μόλις χρόνια στην πλάτη μου και πιστεύω πως έχω πάρει λάθος δρόμο για τη ζωή μου και την καριέρα μου. Θέλω να ακολουθήσω το όνειρό μου, είπα, και, λίγους μήνες αργότερα, βρέθηκα από επιλογή της αεροπορικής εταιρίας για την οποία εργάζομαι πίσω στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Ζούσα για τα ταξίδια, θα έκανα τα πάντα για να μπορώ να ταξιδεύω όσο πιο συχνά μπορώ. Το όνειρό μου δεν ήταν να γίνω αεροσυνοδός, αλλά για όλα στη ζωή υπάρχουν επιλογές και πιστεύω πως αυτή ήταν η πιο σωστή από όλες.

Μετά από 45 μέρες -δύσκολες όσο τίποτε άλλο έχω ζήσει στη ζωή μου- στο Μιλάνο της Ιταλίας, βρίσκομαι σε ένα αεροπλάνο και πάω στη νέα μου πατρίδα. Χαρά δεν μπορούσα να νιώσω, μόνο θλίψη, για όσους ανθρώπους άφησα πίσω μου χωρίς ένα αντίο, για το «παλατάκι» που δεν μπόρεσα καν να το μετακομίσω εγώ ο ίδιος και για την οικογένειά μου που είχα μόλις αφήσει.

Ξυπνάω σε μια σοφίτα, είναι το νέο μου σπίτι για έναν μήνα, και ξεκινάω από το μηδέν. Στην Ιρλανδία, δεν είμαι ο Γιώργος, ούτε ο Βιτωράτος. Μεταμορφώνομαι στον George που είναι φυσικά οι άλλοι δύο, συν ο νέος εαυτός που διαμορφώνεται στο νέο έδαφος... Τρία χρόνια μετά, το Δουβλίνο είναι το σπίτι μου, το Temple Bar είναι η γειτονιά που θα απολαύσω το burger μου, η George street είναι η οδός που θα διασχίσω την νύχτα για να πάω πίσω στο αμάξι μου. Το αεροδρόμιο έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μου.

Είναι η πόλη που έχω περπατήσει όσο καμία άλλη στην ζωή μου, με την Grafton Str. για ψώνια, το St. Stephens Green Park για πικνίκ, το καφέ Bewley’s Grafton Street για το καλύτερο τσάι που έχω πιει στην ζωή μου και τις ατελείωτες νύχτες στο No Name Bar, το Nolita και το Urban. Το καλύτερο fish and chips  του δρόμου που πάντα με ξετρελαίνει βρίσκεται στο Beshoff Bros του Malahide, και ακολουθεί πάντα, ως μικρή ιεροτελεστία, μια βόλτα στο κάστρο.

Πώς να ξεχάσω τα χιλιόμετρα που έχω κάνει για να ξεναγήσω οικογένεια και φίλους στην πόλη «μου» και τα φιλιά (καμιά φορά μουσκεμένα από συγκίνηση) που έχω ανταλλάξει στα αεροδρόμια; Η Γιούλη, η Αγγελική, ο Θοδωρής, η Χριστίνα, η Γεωργία, η Ελένη, η Γρηγορία, η Κατερίνα, η Αρσινόη και πόσοι ακόμα, κομμάτια πια αυτού του τόπου και της ιστορίας του. Η οικογένεια μου εδώ, ο Ονούρ, η Εβιλένια, η Έλλη, ο Παναγιώτης, η Σάντυ, που είναι δίπλα μου κι εγώ στο πλευρό τους για τις όμορφες και τις δύσκολες στιγμές.

Ίσως είναι παράξενο, μα έχω κρατήσει μόνο ένα αναμνηστικό από αυτόν τον τόπο: μια μικρή γυάλινη μπάλα με την σημαία της Ιρλανδίας. Πάνε 15 χρόνια τώρα, όμως να που αυτή η αγάπη δε χάθηκε ποτέ.