Άμστερνταμ! Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτή η πόλη ήταν πάντα ένα μακρινό μέρος, πηγή έμπνευσης για τη μητέρα μου. Ήταν ο τόπος που τη φιλοξένησε για ένα καλοκαίρι περίπου 20 χρόνια πριν, για να κάνει μετεκπαίδευση στη δουλειά της και να γίνει ακόμα πιο σπουδαία –τουλάχιστον στα μάτια μου.

Το ταξίδι αυτό ήταν σαν δώρο έκπληξη Χριστουγέννων 2017, για τη νέα χρονιά που θα ερχόταν! Ένα από τα καλύτερα δώρα… που μου έχουν κάνει ποτέ! Όχι, δεν είναι τόσο ακριβό όσο ακούγεται... ένα εισιτήριο οικονομικής θέσης, ένα ξενοδοχείο σε κεντρικό σημείο μεν αλλά low budget και ένα-δυο ρούχα σε μια τσάντα με τα απολύτως απαραίτητα. Τέσσερις ημέρες μέσα στον Γενάρη όλες και όλες, που έμελλαν όμως να γίνουν ένα από τα πιο ιδιαίτερα ταξίδια που έχω κάνει ως τώρα.

Περίμενα ότι θα είναι μια κρύα πόλη – και δεν έπεσα έξω, όμως δεν ήταν καθόλου κρύα από πλευράς ανθρώπων. Η πρώτη μου εικόνα ήταν ένα αεροπλάνο, κατά το ήμισυ γεμάτο, με νέους που ξεκινούσαν για πάρτι στο Άμστερνταμ. Το άλλο μισό είχε επιβάτες μεγαλύτερης ηλικίας και λίγους ντόπιους. Εγώ που ανήκω; Άραγε να υπάρχουν και άλλοι “εξερευνητές” σε αυτό το αεροπλάνο; Το μόνο σίγουρο είναι πως για εμένα αυτή η πόλη μοιάζει με ένα γοητευτικό παζλ στο μυαλό μου, που κάθε κομμάτι της κρύβει τη δίψα μου να τη γνωρίσω. Θέλω τόσο να εξερευνήσω την ιστορία της και να καταλάβω για ποιο λόγο λάτρευα τις ολλανδικές τουλίπες που ήταν τοποθετημένες από τη μητέρα μου πάντα σε περίοπτη θέση στο πατρικό μου, να το στολίζουν και να συνοδεύουν πάντα τις ιστορίες που μας διηγούνταν από εκεί .

Είναι η πρώτη ημέρα και ως συνήθως είμαι στο κέντρο της πόλης από πολύ νωρίς. Θα σταθώ για μια στιγμή στην πλατεία Νταμ, που, αν και γεμάτη κόσμο, θα έλεγε κανείς πως αποτελεί ένα ιδανικό σημείο για την αρχή του ταξιδιού σου. Αφού θα πάρω μια μυρωδιά από την πόλη, θα καταλήξω σε μια βαρκάδα που θα με ξεναγήσει σε όλα τα κανάλια του κέντρου. Η ώρα πήγε κιόλας 3:01 μ.μ. και θα με βρει ήδη στο κρεβάτι του ξενοδοχείου μου -πρώτη φορά θυμάμαι να είμαι τόσο κουρασμένος από ένα ταξίδι! Νομίζω πως σε αυτό το ξενοδοχείο θα ξαναγυρνούσα, εκεί έκανα τον πιο άνετο και γλυκό ύπνο από κάθε άλλο ταξίδι ως τότε. Το βράδυ θα γυρίσω τα μπαρ, θα νιώσω τον παλμό της πόλης, αλλά δεν θα μείνω μέχρι το πρωί. Τα πρωινά θέλω να είμαι εξερευνητής, τα μεσημέρια καλοφαγάς, τα απογεύματα να συμπεριφέρομαι σαν ντόπιος και τα βράδια να είμαι ένας elegant τύπος που θα πιει 2-3 ποτά και θα πάει για ύπνο.

Θέλω να ξεχάσω τη μυρωδιά της πόλης, την έντονη μυρωδιά χασίς και την ατελείωτη προσφορά και ζήτηση των περαστικών για ναρκωτικά. Τα coffee shops τα αγάπησα, την κατάχρηση ποτέ. Όσοι με ξέρουν άλλωστε, ξέρουν τις πεποιθήσεις μου, τα πιστεύω μου και τις ηθικές μου αξίες. Ομολογώ όμως πως ήμουν ένας άλλος Γιώργος, που ήθελε να ζήσει κάθε εμπειρία σε αυτή την πόλη και φεύγοντας να βάλει ένα “τσεκ” στον χάρτη του. Όχι, δεν εννοώ πως θα γινόμουν μαφιόζος στην Ιταλία, ούτε έμπορος ναρκωτικών στην Κούβα. Αλλά ναι, θα συνυπήρχα χωρίς δεύτερη σκέψη γύρω από κάθε μορφή πολιτισμού και στο Άμστερνταμ οι καταχρήσεις είναι σίγουρα μέρος αυτού.

Η κορύφωση του ταξιδιού ήταν εκείνο το πρωινό, που γέμισε η πόλη τουλίπες. Ήταν 16 Ιανουαρίου 2018, και όλη η χώρα γιόρταζε την Εθνική Ημέρα Τουλίπας. Τόση ομορφιά, τόσα λουλούδια, τόσα αρώματα, που δεν γίνεται να μη μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μου. Στην πλατεία Νταμ έδιναν δωρεάν τουλίπες σε όλο τον κόσμο. Θα τις κρατήσω μέχρι το σούρουπο ώσπου ένα κοριτσάκι στο δρόμο θα τις ζηλέψει και θα του τις χαρίσω. Το ίδιο απόγευμα ήταν, όταν πέρασα απέξω από το Μουσείο της Άννας Φρανκ, που όσο και αν το λαχταρούσα, δεν κατάφερα τελικά να το επισκεφτώ. Άφησα όμως μια υπόσχεση για εκεί… να ξαναγυρίσω.

Την τελευταία ημέρα την ονειρευόμουν από παιδί… Ήθελα τόσο πολύ να επισκεφτώ τους μύλους του Zaanse Schans, που δεν έβλεπα την ώρα να φτάσω με το λεωφορείο. Ήλιος, καθαρός αέρας, μύλοι να γυρίζουν και μια περιοχή γεμάτη ιστορία! Ένα ταξίδι τόσο οικείο στα μάτια μου και μια μέρα που θα μου μείνει αξέχαστη. Μερικά ξύλινα σπιτάκια, άλλα με ποικιλίες τυριών και άλλα με σουβενίρ, ο κάθε μύλος που έμοιαζε σαν ένα ξεχωριστό μουσείο και αυτή η θέα στα νερά του ποταμού Zaan... έκαναν το μέρος αν μη τι άλλο μαγικό. Μια καυτή σοκολάτα στο χέρι… μια βαθιά εισπνοή… και ύστερα εκπνοή. Το ταξίδι αυτό έφτασε στο τέλος του…

Νοσταλγώ τα τυριά της χώρας αυτής, που είναι διαφορετικά από του εμπορίου, τη νυχτερινή ζωή που δε γνωρίζει φραγμούς και όρια, τον ήλιο που αντανακλούσε στα κανάλια και τα έλουζε με μαγικό χρυσαφένιο χρώμα όταν έδυε, καθώς και το αίσθημα ολοκλήρωσης που ένιωσα όταν ανέβηκα πάνω στον μύλο.

Σουβενίρ δεν πήρα για κανέναν, μόνο ένα μικρό διακοσμητικό ξύλινο βάζο με τρεις τουλίπες που κοσμεί το τζάκι του δικού μου σπιτιού. Κάθε φορά που θα το κοιτάξω, θα θυμηθώ τη «μανού» μου -όπως την αποκαλώ-, τις δικές της ολλανδικές τουλίπες και μαζί φυσικά όλες εκείνες τις ιστορίες για την ολλανδική φιλοξενία.

Σε αυτή την πόλη θα ξαναγυρίσω σίγουρα, μα άνοιξη όμως, για δύο λόγους: Το Φεστιβάλ Τουλίπας που γίνεται τον Απρίλιο και την Άννα Φρανκ όπως υποσχέθηκα. Ψέμα! Όχι μόνο για αυτό… Ίσως και για να προμηθευτώ μερικά τυριά! Μέχρι τότε, αυτός ο προορισμός περιμένει και εσένα να τον αγκαλιάσεις και να τον ανακαλύψεις όπως και εγώ...