28. Είναι όντως εικοσι οκτώ χρόνια ή μήπως αυτή η χρονιά αναιρείται και δεν μετράει; Μήπως θα ήθελα εγώ να την αναιρέσω ούτως ή άλλως; 

Είναι ευτυχία να μεγαλώνεις, αρκεί να είσαι ευτυχισμένος… ή τουλάχιστον αυτό το μότο έχω στη ζωή μου! Αχ, πόσο με αγχώνει αυτό το «να είσαι ευτυχισμένος…». Είμαι ευτυχισμένος; Θα μπορούσα να είμαι πιο ευτυχισμένος από ό,τι αυτή τη στιγμή της ζωής μου άραγε; 

Θυμάμαι, ως παιδί, ήθελα να προσθέτω χρόνια και να προσποιούμαι τον μεγάλο. Το κάνω ακόμα και σήμερα, ίσως όχι με την ηλικία μου, αλλά σίγουρα με την προϋπηρεσία μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να είμαι σε κουβέντα με συναδέλφους και να πω είμαι τρία χρόνια αεροσυνοδός και τρεις μήνες ή σκέτο τρία χρόνια. Θα είναι σίγουρα τριάμιση χρόνια και θα έχω και το ύφος του παλιού. Από τα 26 μου έλεγα έχω δέκα χρόνια προϋπηρεσίας (γελώ) και ένας δεν βρέθηκε να κάνει την πράξη -ή τουλάχιστον δεν την έκανε μπροστά μου. Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα να δουλεύω τον Ιούνιο του 2010, την ημέρα αποφοίτησης από το λύκειο, ως σερβιτόρος σε ένα συνοικιακό μαγαζί στο Γουδή Αττικής, και έκλεισα τα 18α γενέθλιά μου έχοντας ήδη το δικό μου μεροκάματο. 

Από τότε μέχρι σήμερα, είναι ελάχιστες οι φορές που τα γενέθλιά μου ήταν μια ωραία μέρα, μιας και πάντα μελαγχολώ. Πραγματοποίησα άραγε τους στόχους μου; Γιατί πρέπει να βασίζουμε την καθημερινότητά μας σε στόχους;

Φέτος, κλείνω δέκα χρόνια εργασίας -και σιγά το νέο- αλλά φέτος είναι και η χρονιά που είπα ότι δεν φαντάζομαι τον εαυτό μου να μη βρίσκεται σε δουλειά, σε κίνηση, να μην επικοινωνεί με ανθρώπους, να μην κατακτά κορυφές-κι ας πέφτει καμιά φορά από τις γλιστερές πλαγιές. Ναι, απογοητεύομαι όταν κάτι πηγαίνει κόντρα σε αυτό που έχω φανταστεί, όμως ενθουσιάζομαι με την ταχύτητα του σπίρτου που ανάβει όταν κάτι νέο και όμορφο έρχεται στη ζωή μου ως ιδέα, ως προοπτική, ως προορισμός, ως μια καινούργια γνωριμία που αξίζει.

Σε όλο αυτό, τα ταξίδια έχουν θέση κομβική. Η μισή μου ζωή.

Ταξίδεψα σε Παρίσι, Κωνσταντινούπολη, Αθήνα και Βρυξέλλες λίγο πριν την καραντίνα και μετά έβαλα στον χάρτη μου την υπέροχη, καλοκαιρινή Μινόρκα, με επόμενο προορισμό την Ελλάδα μου. Τουλάχιστον μέχρι νεοτέρας… αν και η Ελλάδα είναι πάντα ο τόπος όπου θέλω να επιστρέφω, να γεμίζω από το οξυγόνο της, που, στιγμές, με έχει πνίξει, όμως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό.

Αυτή τη χρονιά κατάφερα να κερδίσω τη «λογομαχία» με τον πατέρα μου για το αν είμαι 28 χρόνων ή 29 από τη στιγμή που περνάει η μέρα των γενεθλίων μου. Με το δικό του σκεπτικό εφόσον κλείνω τα εικοσιοκτώ χρόνια… τα αφήνω πίσω μου. Όχι, αρνούμαι να το δεχτώ. Και σίγουρα αρνούμαι να μεγαλώσω κατά ένα έτος έτσι απλά!

Ένας χρόνος που σίγουρα θα θυμάμαι για πάντα

Το 2020 με έκανε σοφότερο και δεν το λέω για να εντυπωσιάσω, αλλά όντως, συνειδητοποίησα πολλά από τα λάθη, τις ανασφάλειες και τα ελαττώματά μου. Και είναι αρκετά. Φαντάσου όμως να μην είχα τίποτα από αυτά… πόσο βαρετή θα ήταν η ζωή μου; Εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς, κάποιες μικρολεπτομέρειες θα ήθελα να τις είχα λύσει ήδη και να μην τις μετέφερα απλά από χρονιά σε χρονιά. Αλλά bitch please, τέτοια πειθαρχία δεν την έχω στη ζωή μου!

Δεν αναιρώ ούτε μια μέρα, τουλάχιστον μέχρι σήμερα!

Το αν είμαι ευτυχισμένος το σκέφτομαι συχνά και δεν μπορώ να το απαντήσω πάντα. Ποιος μπορεί; Ευτυχία για εμένα σημαίνει να έχεις μια ζωή που εσύ έχεις επιλέξει, να έχεις ελευθερία λόγου και να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου χωρίς να φοβάσαι ότι θα κατακριθείς. Ευτυχία επίσης νιώθω κάθε πρωί που ξυπνάω και είμαι υγιής, εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ. Φοβάμαι τον θάνατο και ίσως φοβάμαι περισσότερο ότι ο χρόνος περνάει πιο γρήγορα από όσο θα ήθελα. Από όσο αντέχω.

Πλησιάζουν τα τριάντα και ακούω συχνά ότι είναι τα νέα 20s. Όμως όχι, δεν θα ήθελα να ξαναζήσω τα 20 μου, αν και ήταν πραγματικά ανεπανάληπτα, με στιγμές που θα θυμάμαι για πάντα. Καθημερινά, όμως, «δουλεύω» στο να είμαι ένας «upgraded» άνθρωπος, με στόχο πάντα προς τα πάνω, προς τα εμπρός. Δεν θα ξαναβάλω τα converse μου, ούτε θα αφήσω φράντζα στα μαλλιά που δεν έχω πια. Φυσικά, κάποιες αξίες δεν αλλάζουν. Δεν θα πάψω να αγαπώ τα ξύλινα γυαλιά, ούτε τα αρώματα με βάση το σανταλόξυλο. Ούτε θα αποχωριστώ τα σανδάλια μου το καλοκαίρι. Όσο για την προσωπικότητά μου, θα ήθελα να μείνει αναλλοίωτη, ίσως λίγο με πιο «καμπυλωτές» γωνίες, και να ωριμάσει φυσικά, χρόνο με τον χρόνο, λάθος με το λάθος και δυσκολία με τη δυσκολία. 

28 μου χρόνια ιπτάμενα και φλογερά, είμαι έτοιμος για εσάς, και δεν σταματάω στιγμή να ζω την κάθε μέρα μου γεμάτη και ελεύθερη!

Πιστέψτε με, η πορεία μέχρι εδώ δεν υπήρξε καθόλου εύκολη και “κανονική”. Η πτήση είχε αναταραχές, αλλά άξιζε τον κόπο. Γιατί ο πιλότος -η ίδια η ζωή- ήξερε πολύ καλά τη δουλειά της. Κι εγώ, φυσικά, τους καλούς πιλότους τους εμπιστεύομαι. Σηκώνω ένα ποτήρι κρασί στην υγειά σας, μιας που στα περσινά μου γενέθλια κανείς από όλους μας δεν ήταν εδώ, το FollowGeorge.gr δεν υπήρχε.

Είμαι ευγνώμων, υπερήφανος, χαμογελαστός. Λιγάκι συγκινημένος. Αφήστε με να το κρύψω επιμελώς, όμως. Άλλωστε, είναι από τα λίγα που προτιμώ να κρύβω και αυτό, όχι επειδή θεωρώ τα δάκρυα αδυναμία, αλλά επειδή προτιμώ να σκορπάω χαρά και χαμόγελα. Let me be. Let it be!