Θα είμαι ειλικρινής: στο μυαλό μου είχα το Μαρακές ως έναν προορισμό που δε θα επέλεγα για ένα τριήμερο, πόσο μάλλον για πολυήμερες διακοπές. Πίστευα πως δε θα μου ταίριαζε η κουλτούρα, πως θα συναντούσα ένα μέρος χωρίς αξιοσημείωτα πράγματα να δεις και με έναν ενοχλητικό και θορυβώδη υπερπληθυσμό. Γεμάτος, όμως, περιέργεια και σχετικά χαμηλές προσδοκίες ετοίμασα τη βαλίτσα μου.

Γενάρης, η πτήση γεμάτη και η διάθεσή μου σε μέτρια επίπεδα του στιλ "άντε, να πάμε να δούμε τι θα δούμε". Και φτάνω.

Αντικρίζω ένα καινούργιο, υπερπολυτελές αεροδρόμιο, που υποδέχεται τον επισκέπτη φιλόξενα στη γεμάτη μυστήριο χώρα της ερήμου. Έχω ήδη αρχίσει να αλλάζω γνώμη, η πολυτέλεια που υπάρχει τριγύρω μού παίρνει τα μυαλά: παντού στην πόλη βλέπεις λαμπερό χρυσάφι, που σε κάνει να παραβλέπεις, στην αρχή τουλάχιστον, το κακοφτιαγμένο οικοδομικό υλικό από λάσπη και τσιμέντο. Φτάνω στη γειτονιά που θα μέναμε, στην καρδιά της παλιάς πόλης στη Μεντίνα, μιας όχι και τόσο ασφαλούς ή "καλής" περιοχής, αλλά γεμάτης από κρυμμένες ριάντ, δηλαδή μαροκινές παραδοσιακές κατοικίες, έτοιμες να σε υποδεχτούν με την έντονη, φολκλόρ προσωπικότητά τους.

Η πόλη, ο παλμός, ο κόσμος που περνούσε συνεχώς, οι αγορές, τα «παζαρέματα» και τα έντονα καρυκεύματα στο φαγητό, τελικά, κάθε άλλο παρά αδιάφορα ή ενοχλητικά ήταν. Αγάπησα το μαροκινό τσάι με δυόσμο και το πράσινο τσάι συνοδεία άφθονης ζάχαρης, όπως το πίνουν οι ντόπιοι.

Μετά τα πρώτα εικοσιτετράωρα, έχω αφήσει πίσω μου κάθε ανασφάλεια, είμαι επισήμως ερωτευμένος με την πόλη, τα μουσεία, τα χρώματα και φυσικά τα πρωινά ξυπνήματα από τον Ιμάμη. Το πρωί φορούσα ό,τι πιο ελαφρύ, για να αντέξω τη ζέστη, και το βράδυ ντυνόμουν με κουβέρτες δίπλα στο τζάκι, για να επαναφέρω τη θερμοκρασία στο σώμα μου.

Θυμάμαι σαν χθες τη μονοήμερη εκδρομή στην Ουαρζαζάτ, το μουσείο του Yves Saint Laurent, με την ποικιλία των υφασμάτων του, αλλά και τα εκατοντάδες χρώματα που τον ενέπνευσαν. Το μουσείο τοπικής ιστορίας του Μαρακές και φυσικά, τα ατελείωτα ψώνια. Η πόλη αυτή μού δίνει πνοή. Η Ανατολή, τελικά, παρασέρνει και εμένα, που νόμιζα πως είμαι περισσότερο... της Δύσης.

Χίλιες και μία αιτίες να ξαναγυρίσω στο Μαρακές. Χίλια και ένα χρώματα, αρώματα, εμπειρίες, δρόμοι που δεν περπάτησα, πιάτα που δεν πρόλαβα να δοκιμάσω.

Μου λείπουν τα πρωινά στη ριάντ, που ξύπναγα σε ένα από τα πιο όμορφα σπίτια όπου έχω μπει και όπου έχω επιθυμήσει, έστω φευγαλέα, να ζήσω για πάντα. Τα απολαυστικά ροφήματα πριν ξεκινήσει η μεγάλη βόλτα στην πόλη, σε ένα γειτονικό μαγαζί, που μέχρι το τέλος είχαμε γίνει φίλοι με τον ιδιοκτήτη του και το ευγενέστατο προσωπικό. Τα βράδια που απολάμβανα μαγειρευτό φαγητό δίπλα στο τζάκι της ριάντ και θα άκουγα επί ώρες μαυλιστικές, αραβικές μελωδίες. Η τέχνη, η αρχιτεκτονική και φυσικά η αγνότητα και η ευγένεια ενός ολόκληρου λαού με έκαναν να ετοιμάζομαι για την επιστροφή με ένα είδος χαρμολύπης που τα αφήνω πίσω μου.

Η καινούργια μου βαλίτσα σχεδόν δεν κλείνει από τα ψώνια, κάθε δωμάτιο του σπιτιού μου, πλέον, έχει από κάτι που μου θυμίζει αυτό το ταξίδι. Η πλεκτή ζακέτα στην ντουλάπα μου, τα ανατολίτικα μαγειρικά σκεύη και φυσικά το δερμάτινο πουφ στο οποίο κάθομαι και γράφω αυτές τις σκέψεις.

Soukran Μαρακές, θα σε έχω για πάντα στην καρδιά μου.