Αυτό το συγκλονιστικό φως, τα θεϊκά σκηνικά φτιαγμένα από ατόφια φύση σε κάθε εκδοχή, τα χρώματα του γαλάζιου και του πράσινου... η Ελλάδα! Η Ελλάδα που εμπνέει τους ξένους παραγωγούς και τους κάνει να θέλουν να επενδύσουν εδώ και να γυρίσουν τις ταινίες τους. Οι ξένες παραγωγές που επένδυσαν στη χώρα μας δεν είναι λίγες, αλλά σίγουρα δεν είναι και όσες θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν. 

Δεν είναι τυχαίο ότι ορισμένες από τις ταινίες έκαναν τεράστια επιτυχία και στα ταμεία λόγω της Ελλάδας (Mamma mia, Απέραντο Γαλάζιο, Το μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι, Τα κανόνια του Ναβαρόνε, Ζορμπάς, κλπ), αλλά ταυτόχρονα αποτέλεσαν και την καλύτερη διαφήμιση για τη χώρα μας.

Ύδρα. Η σκηνή με τη Σοφία Λόρεν να βγαίνει από τη θάλασσα με το βρεγμένο διάφανο φόρεμά της στις ακτές του νησιού την καθιέρωσε ως ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του σεξ. Η ταινία του Νεγκουλέσκου ήταν η πρώτη μεγάλη, αμερικάνικη παραγωγή που γυρίστηκε στη χώρα μας. Η κάμερα, εκτός από την Ύδρα, πέρασε από την Ακρόπολη, τον Πόρο, τα Μετέωρα και άλλες ειδυλλιακές ελληνικές τοποθεσίες. Το αξέχαστο τραγούδι του Τόνι Μαρούδα «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», που ερμηνεύει στα ελληνικά η Ιταλίδα Ντίβα θα συνδέεται για πάντα με τους πιο νοσταλγικούς μας καλοκαιρινούς έρωτες.

Η ελληνική ψυχή σε όλο της το μεγαλείο αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο από τον Μιχάλη Κακογιάννη το 1964, στην ταινία του, που βασίστηκε στο γνωστό βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη. Μία από τις ταινίες που έκαναν εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη τη γη να θαυμάσουν τους Έλληνες και τον ευλογημένο τους τόπο, αλλά και τρόπο να αντιμετωπίζουν τα όμορφα και τα δύσκολα της ζωής. Ιδανικός πρωταγωνιστής στον ομώνυμο ρόλο ο Άντονι Κουίν, ενώ η πανέμορφη Ειρήνη Παππά έδωσε μια ξεχωριστή ερμηνεία. Τα γυρίσματα έγιναν στην Κρήτη και η αξέχαστη σκηνή του χορού του Ζορμπά στην παραλία του Σταυρού, στα Χανιά. Η μουσική, που ακόμη και σήμερα ξεσηκώνει ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη, είναι του Μίκη Θεοδωράκη που φέτος έκλεισε 98 χρόνια ζωής.

Η μικροσκοπική πλην πανέμορφη Αμοργός, από το 1988, που γυρίστηκε η ταινία από τον ικανότατο Λικ Μπεσόν, γεμίζει με χιλιάδες τουρίστες και κυρίως Γάλλους. Ακόμη και σήμερα βρίσκεις στο νησί ανθρώπους που ονειρεύτηκαν, μετά το συγκεκριμένο φιλμ, να βουτήξουν στα βαθυγάλανα νερά κάτω από το Μοναστήρι της Παναγιάς Χοζοβιώτισσας, ηλικίας 900 χρόνων, που κρέμεται σε απόκρημνους βράχους 300 μέτρα από την ακτή. Πρωταγωνιστές της ταινίας ο Ζαν Ρενό και ο Ζαν Μαρκ Μπαρ, που υποδύονται δυο πρωταθλητές της ελεύθερης κατάδυσης.

Ακόμη μία ταινία που αναδεικνύει τον απλό όσο και πλούσιο, μέσα στη φτώχεια, τρόπο ζωής των Ελλήνων και ταυτόχρονα την ομορφιά του Αιγαίου και ειδικότερα του Καστελόριζου. Αυτή η ιταλική παραγωγή του 1991, σε σκηνοθεσία του Γκαμπριέλε Σαλβαρότες, απέσπασε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Πρωταγωνιστεί η εξαίσια Βάνα Μπάρμπα με την πλοκή να εξελίσσεται στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: μια ομάδα Ιταλών στρατιωτών βρίσκονται αποκλεισμένοι σε ένα νησί του Αιγαίου και επηρεασμένοι από τους ντόπιους αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το ελληνικό μπονβιβεριλίκι. Εξαιρετική φωτογραφία και καλογραμμένο σενάριο καθιστούν την ταινία all time classic.

Μία τυπική πρώην χίπισσα Αμερικάνα μεταμορφώνεται σε ζεστή, θελκτική, γεμάτη ερωτισμό γυναίκα, ζώντας τα τελευταία χρόνια σε ένα μαγευτικό χωριό της Ελλάδας.  Στο διάσημο μιούζικαλ, το οποίο γύρισε η Φιλίντα Λόιντ το 2008, σε Σκόπελο, Σκιάθο και Πήλιο, ξεχωρίζουν και τα τραγούδια των ABBA, αλλά πάνω απ’ όλα τα μαγευτικά τοπία και οι παραλίες, τα ονειρικά δειλινά, η ελληνική ατμόσφαιρα. Στο πολυσυζητημένο σήκουελ της ταινίας, το πέρασμα της Cher έγραψε τη δική του ιστορία -πάντως, το Mamma Mia 2 δεν γυρίστηκε στην Ελλάδα, αλλά στην Κροατία!

Μεγάλη επιτυχία του 2001, που γυρίστηκε στην Κεφαλονιά, δίνοντας τεράστια ώθηση στον τουρισμό του νησιού. Πυρήνας της ταινίας, παρά τον τίτλο, είναι ο έρωτας μιας Ελληνίδας με έναν Ιταλό λοχαγό, που γοητεύεται από τους Έλληνες και αντιστέκεται στις γερμανικές θηριωδίες. Πρωταγωνιστούν ο Νίκολας Κέιτζ και η Πενέλοπε Κρουζ, ενώ η σκηνοθεσία ήταν του Τζον Μάντεν, η φωτογραφία, που αναδεικνύει το τοπίο του Τζον Τολ, και η νοσταλγική μουσική του Στίβεν Γούομπεργκ. Αλησμόνητο φιλμ, στο οποίο τακτικά επανερχόμαστε.